Hoe 'mijn' bank, een bank werd.....

Ik had een rode, mijn broertje een groene en mijn zusje een paarse! Onze Rabobank spaarvarkentjes..... Kinders uit de jaren 70-80 kennen ze wel! Wat was het een feest zo'n varkentje te hebben. Als het eindelijk weer de jaarlijkse spaarweek was, mocht je 'm gaan legen. Het was heel druk in die week, want veel kinderen van school gingen ook hun varken legen. Als je binnen kwam, zaten de vriendelijke mevrouwen al te glimlachen vanachter hun balie naar je. Je voelde dat ze blij waren dat je er was! Ze openden je varkentje met zo'n  speciaal sleuteltje (wat alleen zij hadden) en  jouw geld werd in een grote telmachine gegooid. Je hoorde het rinkelen en binnen 'no time' vertelde ze je wat je had gespaard. Spannend was dat. Maar daarna kwam het hoogtepunt, je mocht een kadootje uitzoeken uit de kado-kast. Die stond in de hoek, helemaal vol. En je mocht kiezen wat je wilde.... Trots ging je met je kado in de ene hand en je lege varkentje in de andere hand, naar huis, om weer een jaar te sparen. Een mooie herinnering......

Jammer dat ik deze mooie herinnering niet aan mijn kinderen kan geven. 

Een sprong in de tijd; Toen ik met mijn envelop met geld voor mijn dochter een rekening ging openen 11 jaar geleden, kon dat allemaal niet zomaar. Ik moest een afspraak maken met een adviseur? Ik hoefde echter geen advies. Ik wilde alleen een rekening, waarop ik dit geld kon storten. Teleurgesteld ging ik, onverrichte zaken, weer naar huis met haar envelop met centjes. Na een officiële afspraak met de adviseur de week erna, ontvingen we een spaarpot, geen Rabobank varkentje, maar een onstabiele rups. Maar goed, of hij nou rechtop staat of op z'n kant ligt, is niet belangrijk in deze. Er was inmiddels geen spaarweek meer, dus geen traditie om als 'moeders met de kinders' naar de bank te gaan. Je mocht nu als je jarig was. 'Zusje lief' natuurlijk teleurgesteld, want die kreeg niks, omdat ze nog niet jarig was, huilen! De eerste paar jaar vond mijn dochter het toch wèl leuk, ondanks haar onstabiele rups en huilende zusje. Een kadootje uitzoeken blijft leuk. Totdat je kadootjes kreeg, ingedeeld op leeftijd; dochter wilde een Stabilo-pen, maar moèst Playmobiel nemen stond op het leeftijdbordje. Volgens de mevrouw kon dit niet anders, wat je natuurlijk niet hoopt als moeder..... Dit was het nieuwe beleid! Het enige wat we konden doen, volgens de mevrouw, was een klacht indienen..... De Playmobiel mocht deze mevrouw natuurlijk houden, we zijn naar de speelgoedwinkel gegaan om het leed te verzachten en vanaf die dag heb ik de verjaardagskaarten na ontvangst direct in de prullenbak gegooid. Geen teleurstellingen meer voor deze familie! 

Jaren later heb ik me nog weleens aangemeld voor een groep om mee te denken over de verjaardagskaart cq. spaarweek. Want wie commentaar heeft, moet hier energie in steken, toch? De deelnemers die vroeger met het varkentje hadden gespaard, kregen allen lichtjes in hun ogen als ze terugdachten aan de spaarweek, bleek tijdens de bijeenkomst. Dus wat werd er gedaan? Een verjaardagsfeest voor alle kinderen. Als je die dag niet kon, had je pech! Hoe iets kleins, eenvoudigs en moois, uit kan groeien tot ..........

Ik zie nu nog weleens zo'n verjaardagskaart voorbij komen, maar lees 'm niet meer dus weet eigenlijk niet meer wat de verrassing van nu is. Ik laat me ook niet meer verrassen. Bovendien hebben we geen bank meer in Maasdijk. Het varkentje is digitaal gegaan. Het geld dat de kinderen sparen, gebruik ik als huishoudgeld en ditzelfde bedrag stort ik dan op hun rekening. Ik denk dat ze niet eens weten wat 'de Rabobank' is.... Ze krijgen wel maandelijks een afschrift. Terwijl ik al een aantal keer verzocht heb, dit te stoppen. Ik doe er namelijk niks mee, ja in de prullenbak. Ik kijk digitaal. Zonde van het geld en van die 'bomen', terwijl ik wel de kosten moet betalen die steeds hoger worden. Maar dit kan niet, dit is echter niet het beleid, maar het systeem! De postbode wordt hierdoor wel in leven gehouden.

Niet alleen het beleid en het systeem, maar ook de tijd verandert! Banken zijn niet meer de banken van vroeger. Of we nou willen of niet. Verandering is de enige zekere factor, die we hebben. Vroeger had je een relatie met een bank. Nu zijn de meeste relatiebeheerders van vroeger vervangen door een jongere generatie die de relatie niet als leuk en important ervaren. De vriendelijke dames zijn vervangen door computers. Vroegere waarden hebben plaatsgemaakt voor een nieuwe rol van een bank; genoeg winst en zekerheid voor de bank zelf creëren. De echte 'coöperatie' is verdwenen, dit staat alleen nog als 'letters' in de folders en reclames. Voor mijn gevoel is de klant ondergeschikt geworden. Ondernemers worden op kosten gejaagd om plannen en budgetten te maken. Vooral in de tuinbouw heb je te maken met een paar variabele factoren als; het weer en de veiling/handelsprijzen. Deze factoren kun je niet als vast gegeven in je plannen verwerken. Iets wat altijd al zo geweest is.... Moet de bank weten! Maar nu wordt als oplossing een adviseur geadviseerd! Dus nog meer kosten.

In plaats van meedenken, zoeken naar oplossingen, is dit veranderd in "je-moet-je-eigen-boontjes-maar-doppen-als-je-maar-betaalt-anders-ga-je-naar-een-hoger-rentetarief-en-minder krediet-beleid". Ik ben benieuwd wat de rol van een bank over 10 jaar is. Of dat dit systeem op deze manier nog wel bestaat met de huidige weerstand tegen de rol van de bank. Als de bank niet op zoek gaat naar oplossingen, gaan mensen dit zelf, leert de tijd.

Maar goed, ik ben gelukkig in deze tijd geen ondernemer. Heb een betaalbare hypotheek, lig niet aan het infuus van een bank dus heb niet veel met ze te maken. Ik ben slechts een ver verwijderde klant. Maar koester wel m'n mooie herinnering aan m'n spaarvarkentje, dat pakken ze me niet af!

Van die irritante mensen die.....

Je irriteren zonder dat ze bewust iets doen, gewoon zijn zoals ze zijn! Ik heb zo'n boekje met de '80 irritantste types'. Leuk om te lezen!

Je komt ze namelijk overal tegen, in je familie, op je werk, bij de supermarkt en soms zelfs als je in de spiegel kijkt. En ik moet toegeven dat ik qua gedrag ook wel een paar keer (!) in dat boekje vermeld sta, zonder dat ik me had bedacht irritant te zijn voor anderen. 

Ik denk dat iedereen wel iemand kan irriteren met hoe hij of zij is. Maar ik weet ook zeker dat er bepaalde types zijn, die irritanter zijn op meerdere vlakken dan anderen. De zogenaamde 'etterbak-, zeiknest-, mierenneuker-types' oftewel 'geboren irritanten', je kent ze vast wel!

Ik heb eens nagedacht wat ik irritant vind, de types die ik het liefst ontloop:

• Types die tegelijk een ander verhaal tegen je vertellen en niet door hebben dat je maar één verhaal tegelijk kunt volgen. En dan gewoon door blijven tetteren.
• Types die dwars door een verhaal van anderen vragen aan je stellen vanuit het niks, terwijl je dus naar die ander zit te luisteren.
• Types die je op willen leggen wat jij moet doen volgens hen.....
• Types die hun leven perfect laten lijken op social media. 
• Types die je iets vragen, maar eigenlijk niet geïnteresseerd zijn in het antwoord.
• Types die zich met mij bemoeien als ik iets doe waarbij ik niemand nodig heb.
• Types die alles liken op Facebook.

Natuurlijk ben ik ook weleens irritant. Waar ben ik me bewust van ben dat ik anderen irriteer, maar waar ik vaak niks aan kan doen, omdat ik ben wie ik ben;

• Volgens Leo ben ik luidruchtig. Vooral met deuren. Maar ook in m'n doen en laten. Ik kan minder herrie maken dan ik nu doe.
• Ik ben redelijk eigenwijs, ik weet echter niet of ik anderen hiermee irriteer. Misschien.....
• Ik denk dat 'alles tot veel' kan, als je het ècht wilt. Als je maar niet teveel tijd verspilt aan het verzinnen van excuses waarom het je niet lukt.
• Ik na jaren nog steeds Goede Tijden Slechte Tijden kijk. Leo kan hier heel geïrriteerd door worden, keer op keer.
• Ook praat ik met (tegen!) dieren, terwijl ik weet dat ze er niks van verstaan......

Maar volgens mijn nieuwe boekje, wat ik heb gelezen, is er nog meer en toevallig hoor ik ook tot deze categorie:

• Van die mensen die.... Als ze iets omstoten meteen daarna zeggen 'het staat hier ook niet echt handig'
• Van die mensen die.... Je beeldscherm aanraken als ze er iets op willen aanwijzen.
• Van die mensen die.... In de bioscoop na elke trailer hardop aangeven of ze wel of niet naar die film zullen gaan.
• Van die mensen die.... Zeggen dat het wel meevalt met de opwarming van de aarde als het in Nederland koud is voor de tijd van het jaar.
• Van die mensen die.... Alvast beginnen met opruimen terwijl het feestje nog bezig is.
• Van die mensen die...."Ik win normaal nooit iets!" Zeggen als ze iets winnen.
• Van die mensen die....Een leeg zeeppompje navullen met water.
• Van die mensen die.... Acht soorten thee in huis hebben, maar geen gewone.
• Van die mensen die.... Bij een onleesbaar handschrift opmerken dat de schrijver huisarts had moeten worden.
• Van die mensen die.... Toch even proberen of ze iets door zo'n verrekijker voor toeristen kunnen zien, ook als ze er nooit een muntje in gooien.
• Van die mensen die.... Zeggen dat domme vragen niet bestaan.
• Van die mensen die.... Op een leeg driepersoonsbankje op de middelste plek gaan zitten.
• Van die mensen die.....Vragen of jij dit weer hebt besteld.
• Van die mensen die....Er onderaan hun mailtje op wijzen dat het uitprinten ervan slecht is voor het milieu.
• Van die mensen die....Afgestoken lucifers weer terugdoen in het doosje.
• Van die mensen die....Voor de zekerheid nog een paar keer op het liftknopje drukken, terwijl het lampje al brandt.

Wat is nou de clou van dit verhaal? Dat ik irritanter blijk dan ik dacht...... Sorry! Ik wist het niet.

Help vrije tijd!

Begin juli ben ik minder gaan werken bij Noordam Plants, mede doordat ik iets anders erbij wilde gaan doen. Ik had nu 1 dag om vrij in te vullen.... Met wat, wist ik nog niet. Leo zei, ga gewoon lekker niks doen! Tja..... 

Ik heb gedacht aan vrijwilligerswerk (rolstoel-rijden met ouderen vind ik bijvoorbeeld leuk!), een opleiding of méér huishoudelijke werkzaamheden verrichten thuis.  Dit is het allemaal niet geworden, vooral dat laatste niet, ha, ha! Via social media kwam ik onlangs in contact met CombiVliet, een mooie tomatenkwekerij bij mij om de hoek. Zij zochten iemand om de communicatie voor hen te verzorgen en vroegen me mee te denken hoe zij dit in konden vullen. Na een aantal gesprekken met hen én natuurlijk in overleg met de directie van Noordam Plants, heb ik besloten dit zèlf te gaan doen voor een aantal uur per week. Een mooi verlengstuk op wat ik nu doe, een schakel verder in de keten. Leuk!

Velen zullen zeggen, je werkt toch vier dagen en hebt het druk zat, met een huishouden, gezin, "dierentuin", de Maasdijkse krant en andere hobby's. Maar ik vind het te leuk om niet te doen! En zolang beide partijen er blij van worden, is het een win-win situatie. 

Ik heb wel wat met dit bedrijf. Een deel van de grond waar de kassen op staan in Maasdijk, is vroeger van Leo (m'n man) z'n vader geweest. Ik durf hem geen schoonvader te noemen, want ik heb de 'goede man' niet gekend. Voor mij is de belangrijkste voorwaarde dat ik het naar m'n zin moet hebben. Dit betekent niet dat het alleen maar leuk hoèft te zijn, het moet ook wel een beetje moeilijk en lastig zijn op z'n tijd, ik hou wel van een uitdaging! 

Ik kende al een aantal mensen van CombiVliet. En heb inmiddels kennis gemaakt met een deel van de mensen in Maasdijk. Als semi-buitenstaander, nog niet geïntegreerd, heb ik nu nog m'n buitenbril op. Wat zie ik daardoor? Een bedrijf wat heel goed tomaten kan kweken. Dat is hun business, dat is hun missie. Dit doen ze op een duurzame en verantwoorde manier met oog voor de kleinste details. Communicatie is hierdoor een gebied wat meer aandacht zou mogen krijgen, zoals dit eigenlijk bij de meeste tuinbouwbedrijven het geval is. Combivliet is zich hiervan bewust en willen dit graag verbeteren, zowel intern als extern. Die keuze vind ik daarom vooruitstrevend. Er is oa. een onderzoek geïnitieerd door CombiVliet onder klanten, collega-telers, medewerkers, toeleveranciers, etc. Ze zijn zich bewust van de sterkte punten èn de verbeterpunten. Dit zou elk bedrijf regelmatig moeten doen trouwens! Meten is weten is sturen.

Omdat ze al hun aandacht nodig hebben voor hun corebusiness = tomaten, krijgen andere werkzaamheden minder aandacht, waaronder dus communicatie. Aan mij de uitdaging dit samen verder uit te bouwen!

Ik ga jullie dus de komende tijd meer laten zien van dit bedrijf, de manier van telen van de verschillende soorten tomaten, het strak geregisseerde bedrijfsproces en de betrokkenheid van de mensen die er werken. Dat viel me op, de bevlogenheid van de mensen! Samen groeien is echt van toepassing op de manier van werken.

By the way; De producten worden nagenoeg biologisch geteeld en zijn qua gezond telen niet te vergelijken met buitenlandse producten. Dat wist ik eigenlijk niet, dat het verschil zo groot was...... Geen buitenlandse tomaten meer voor mij. We weten nog zoveel niet van onze Nederlandse tuinbouw, want telers blijven het liefst in de kas. Time to change?

Mijn terugblik op 5 jaar huwelijk!

Vijf jaar geleden precies (22 september 2009) zetten we onze handtekening onder een "echtelijk verbindingscontract". Het heeft vrij lang geduurd, voordat dit plaats kon vinden, want de bedenktijd die Leo nodig had, was langer dan ik dacht. Zo'n 8 jaar en twee kinderen later, durfde hij de stap te wagen.

We maakten een afspraak op het Gemeentehuis in Naaldwijk. Het lukte niet om het gratis te doen, want dat gaat alleen om de eerste afspraak die de Gemeente vaststelt voor een bepaalde dag. En op die bepaalde dag, die eerste afspraak, is het maanden volgeboekt..... Terwijl ik niemand ken die gratis getrouwd is? Dus dat werd betalen! 

Om het simpel te houden, waren onze twee zussen als getuige en de kinderen erbij, om de 'happening' compleet te maken. Na een 'ja' in een kantoortje, kon de beste man van de burgerlijke stand er ook niet veel meer van maken, want ringen en ballonnen waren er niet..... 

Na een bakkie bij Mirell, zijn we gewoon maar weer ons ding gaan doen die dag. De familie hebben we een taart gestuurd met "hiep, hiep, hoera we zijn getrouwd". Geen poespas, geen gedoe.....

Waarom deze keuze het zo te doen? We houden er allebei niet van, een dag in de belangstelling te staan. En als we iets vinden, doen we het ook niet, ook als de traditie anders is. We hebben er trouwens niemand over gehoord. We hadden bovendien een voorbeeld voor ons van een sprookjeshuwelijk met alles erop en eraan, en na een paar maanden was het klaar. We hadden er wel vertrouwen in hoor, de bedenktijd was tenslotte lang genoeg geweest.

Hoe kijk ik terug op die vijf jaar? Als ik zou trouwen zou ik het zeker weer zo doen! Het gaat om de invulling die je geeft aan je huwelijk, niet om het feestje. Want je moet eerst maar eens bewijzen dat het in voor en tegenspoed óók lukt..... Gezien het aantal scheidingen, blijkt het toch een hele opgave. 

Als ik zou trouwen, zou ik ook zeker weer voor Leo kiezen! We hebben het heel goed met elkaar. Ik heb een bepaalde vrijheid nodig die ik krijg, en hij ook, binnen bepaalde kaders natuurlijk. Wij zijn niet elkaars bezit, vinden we. Dat zal iedereen zeggen, maar de praktische uitvoering is vaak anders.
We leven samen ons leven, hebben het naar ons zin en kunnen onszelf zijn. Laatst vroeg iemand mij; is dit dan de man voor het leven?  'Garantie tot de deur', want ik kan hem niet tegenhouden als hij kiest voor een ander leven. Ik doe wel m'n best om het leuk en gezellig te hebben en hij ook. Dat vind ik heel belangrijk! In de vijf jaar dat we getrouwd zijn (+ de jaren ervoor dat we elkaar kennen) hebben de borden nog niet door de keuken gevlogen, weleens een discussie, maar geen ruzie. En dit komt niet omdat hij alles goed vindt (wat sommigen denken), want hij heeft wel degelijk een eigen mening.  We vinden ruzie geen nut hebben, daarom is het nog niet voorgekomen. Ze zeggen dat het gezond is, maar om het nou te forceren voor onze gezondheid, gaat ons wat ver.

We hebben een leven samen, maar doen ook dingen die we leuk vinden, apart. Hij gaat graag naar concerten of sporten. Ik dus niet. En ik ga weer graag naar rommelmarkten. Daar heeft hij niks mee! Ik zal dan niet zeggen, omdat ik het niet leuk vind, ga jij ook maar niet. En andersom ook niet. Hij gaat dan met iemand die wèl van die hobby's houdt. Dat is voor ons de oplossing.

Ik vind het ook belangrijk dat je bij elkaar bent, omdat je dit graag wilt, niet omdat je een keer 'ja' hebt gezegd en later denkt, shit, wat heb ik nou gedaan, uitzitten maar die rit. Eigenlijk moet je regelmatig evalueren, je moet toch weten van elkaar wat je verwacht van elkaar en of je gelukkig bent.

Heb ik dan de oplossing voor een lang en gelukkig huwelijk? Zeker niet! Want iedereen is anders en gaat op een andere manier met zijn of haar partner om. Je zou maar heel jaloers zijn, dan heb je het moeilijk als hij of zij iets onderneemt met een ander. Je zou alles samen willen doen, dan moet je partner dit ook leuk vinden. Ik zou het hier Spaans benauwd van krijgen, by the way. 

Er kan ook van alles gebeuren, dingen die je wel, maar ook nièt in de hand hebt. Je moet samen kijken waar je happy van wordt en wat je wilt in het leven. Dit is tenslotte geen repetitie, want je leeft maar 1 keer.

Mensen in "apen-pakkies" met een toeter of een trommel?

Ik kom helemaal niet uit een muzikale familie! We hadden de radio wel vaak aan, maar dan als achtergrond-muziekie. Ik heb geen ritmegevoel en geen oren om ècht van muziek te kunnen genieten. Je kunt niet alles hebben.... Ben een beetje van de foute muziek, zo'n type ben ik.... Daar hebben echte muziekliefhebbers ècht een hekel aan. Zoals Leo.

Deze week moest ik namens de Maasdijkse krant naar de taptoe (?) Ik kende alleen een soort maandblad van mijn basisisschool-tijd dat zo heette, ik weet niet eens of het nog bestaat. Ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik geen flauw idee had wat het was. Het was iets met van die muziekgroepen op het voetbalveld. Op tv zie ik weleens van die muziekverenigingen, dan zap ik gauw door. Dat is niet mijn ding! Al die mensen in die "apen-pakkies" met zo'n toeter of een trommel. 

Ik dacht dat het maar een uurtje duurde, maar mijn informatie bleek onjuist! Het is een heel evenement wat uren duurt. Elk muziekkorps geeft een eigen optreden weg. Dus al met al kreeg ik verrekte honger, want ik dacht even en half uurtje weg te zijn, maar dat bleek een paar uur te zijn. En ik ging net voor het eten weg..... Dom!

Ik heb dat zo eens staan aanschouwen langs dat voetbalveld. Ik vond het eigenlijk heel leuk om eens mee te maken. Geef ik dan ook wel weer toe. Wat een verschil in uitvoeringen. Van heel statig, gedisciplineerd en traditioneel tot een soort theatershow..... Mooie kostuums, tot in de details verzorgd. Hoe hipper, hoe meer jonge mensen erbij betrokken waren, dat viel me wel op. De groepen van Rijnmond deden het echt super goed. Daar wordt echt aan gewerkt door professionals! Leuke, jonge meiden die het geweldig vinden om mee te mogen doen. Voor mij een paar uur daarvoor nog onvoorstelbaar, maar nu kon ik me er zeker wat bij voorstellen. Wat een show. 

Van die kleine mannekes van een jaartje of 7-8 die zo'n hele show meelopen, helemaal getraind. Heel knap! Zie ik mijn kinders nog niet doen. Het was een leuke ervaring.

Dus het blijft leuk om bij ons lokale "krantje" te werken, niet alleen om in te burgeren, maar ook omdat je dingen doet, die je anders niet zou doen! 

Ik ging op vakantie.......

Ik denk dat ik een jaar of 9-10 was, toen we voor het eerst op vakantie gingen. Mijn vader had/heeft een tuinbouwbedrijf dus op vakantie gaan, behoorde niet tot de jaarlijkse bezigheden. Maar op een gegeven moment, gingen we toch! Met de hele familie erheen en na twee dagen ging m'n vader weer naar huis. Dat moment weet ik nog heel goed, hij ging lekker naar huis en wij moesten blijven. Dat is het gevoel wat me altijd is bijgebleven......

We zaten in een "huisjeskamp" wat Meerdal heette, volgens mij bestaan het nog steeds. Ik keek m'n ogen uit, allemaal dezelfde huisjes, met mensen die heel de dag allemaal hetzelfde deden. Omdat wij op het bedrijf woonden, achterop een doodlopend laantje, was dit heel fascinerend en ongewoon voor mij als kind.

Van zo'n week onthou je natuurlijk niet alles. Ik weet nog wel dat ik elke avond naar huis wilde bellen naar m'n vader. Want ik wilde weten hoe het met m'n muizen was (ik had aquaria vol tamme muizen waar ik helemaal gek op was) en wilde dat hij mij weer kwam halen. We hadden heel de week regen, volgens mij, want m'n moeder noemt het nog steeds "Tranendal" als we het er weleens over hebben.......

Toen we na een week naar huis gingen, ging het helemaal niet zo goed met m'n muizen als m'n vader had gezegd. De kat van de buren was langs geweest en de lijkjes en ledematen lagen overal verspreid door het hok. Mijn besluit stond vast, ik ga nooit meer naar zo'n kamp!

In mijn latere jeugd, ben ik nog weleens op bezoek geweest bij groepen 'vrienden en bekenden' in zo'n park, mijn jeugdherinnering kwam dan altijd weer boven; hier ga ik niet heen..... Wat werden die huisjes bevuild en verontreinigd door zo'n groep jongeren. En als je hoorde wat er gebeurde, dan wil je voor niks niet in zo'n "kwak-en-kak"-huisje verblijven, zoals we dat noemden. Niet dat ik zelf zo'n schoon huis heb, maar dat is eigen "vuil" ;-)

Even een sprong in de tijd naar 2013.....

Vorig jaar mocht Barri, onze oudste dochter, mee met een vriendinnetje naar zo'n "huisjeskamp". Ik dacht natuurlijk "kind, wat moet je daar?". Maar ze wist heel zeker dat ze mee wilde. Er was nog een optie dat ze halverwege de week terug kon, wat mij gerust stelde, want dat kon in "Tranendal" niet, hoe vaak ik ook belde in die telefooncel op dat parkeerterrein naar m'n vader, hij kwam niet.

We hebben haar weggebracht, zijn daar een paar uur gebleven en hebben het park bekeken. De kinderen vonden het geweldig. Ik begreep dit niet! Maar langzamerhand, kon ik me een beetje verplaatsen in de kinderen en m'n jeugdtrauma wat naar de achtergrond schuiven. Het is gewoon spannend voor die kinderen, een andere omgeving, alles verkennen, met z'n allen in zo'n huisje. Zelfs Teuni, onze jongste dochter, wilde blijven.....

Ik heb hiervan geleerd dat alles wat ìk leuk en niet leuk vind, dus niet voor anderen geldt, zelfs niet voor m'n eigen kinderen. Dat zijn mensen met een eigen mening en een eigen wil. Die maak je niks wijs. Knappe leerles als je de veertig gepasseerd bent hè?

Vandaar dat ik op het idee kwam om eens van die gebaande paden af te komen, uit mijn eigen comfortzone, ik heb een weekendje Vennenbos geboekt. Eigenlijk zocht ik iets voor 1-2 nachtjes om niet te ver bij die comfortzone uit de buurt te zijn. Maar 3 is het minimale.... Maar goed eerder naar huis kan altijd (nu wel!).

Dagen van te voren bekruipt mij dan toch het gevoel, waar ben ik aan begonnen? De bus van m'n ouders geleend om alles mee te nemen van huis om "thuis" ook in het Vennenbos te hebben. Wat juist niet de bedoeling is, geloof ik. Een vakantie is om los te komen van huis. Maar als onervaren vakantieganger, kun je dat niet, geloof je dat niet en wil je dat niet....Er was volgens mij niks, wat ik niet bij me had.

Kleden mee voor over die "kwak"-banken, eigen beddengoed, dekbed+kussen mee (met thuisluchtje), eigen theebeker mee, etc.

Daar aangekomen, bekruipt je het "Jan Modaal"-gevoel, niets mis met die man, maar je voelt je zo'n massadier. Ik krijg daar doorgaans een beetje uitslag van. Nadat ik de sleutel had opgehaald bij de receptie, kreeg je van die "verkleedfiguren van Landal" een "warm" welkom met een zonnebloem van een meter lang. Sorry, maar een warm welkom, in de stromende regen, met zo'n ding van een meter voor een huisje waar je zo'n bloem niet eens kwijt kan; ik ben doorgelopen zonder bloem, rennend door de plassen en hoosbuien naar de volle bus. 

Op zoek naar het huisje; ze zagen er allemaal even troosteloos uit, het leken wel barakken. Maar goed, wie A heeft gezegd, moet ook B zeggen. We hadden nummer 008. Als je binnenstapt in zo'n "gezellige, vakantiebungalow voor de komende dagen waar je heerlijk kunt genieten en ontspannen", moet je toch even een knop omzetten. Shit, wat een hok!

Als ik Leo op dat "kwakbankje" zag zitten, kreeg ik gewoon een schuldgevoel, wat keek hij zielig, net zo'n hondje uit het asiel. Waar begint een mens allemaal aan. Leo heeft de eerste dag elk uur gevraagd wat hij hier moest doen, maar het is de bedoeling volgens de folder dat je hier niets doet en ontspant. Dat heet vakantie! Volgens hem was het hier tobben....

Je ziet dat kinderen hierin een stuk flexibeler zijn. Die kijken even, "hé mam, dat is wel kleiner dan thuis, wanneer mogen we naar het zwembad?" Overal zelf heen kunnen fietsen, dat kneuterige, dat vinden ze gewoon leuk! Een vader en moeder die dingen met ze doen waar ze thuis geen zin in of tijd voor, hebben; gewoon ergens anders zijn, het avontuur. Water koken in een fluitketel met lucifers, had ik zelf nog nooit gedaan en de kinderen vonden het ook een hoogtepunt. Mamma die met haar niet-waterproof bikini gillend van alle glijbanen af moest en er keer op keer uit kwam met het bovenstukje op haar heupen, hillarisch voor de kinderen. Maar goed je kent daar toch niemand, ze zien jou ook als zo'n Modaal-tobbert uit zo'n barak.

De eerste dag was voor ons volwassenen ècht "zoeken naar die knop", maar de tweede dag was het in ieder geval droog en ik moet zeggen, het wènt. De derde dag, was het eigenlijk wel relaxed, je hebt je ingesteld op de omgeving, de accommodatie en hoe je een vakantie behoort door te komen hier. Wat ik zelf erg leuk vond, waren de eekhoorns die hier leven. Jammer dat we die niet in het Westland hebben. Het zijn leuke en mooie diertjes, een feest om naar te kijken.

Als je ziet dat die kinderen het naar hun zin hebben, ga je de wereld toch iets minder vanuit jezelf bekijken. Dat wil niet zeggen dat we het derde nachtje zijn gebleven, die hebben we weer in Maasdijk doorgebracht! Niet uitgezwaaid worden door 'Bollo', maar zonder ging ook goed.

Teuni: "Mam, ik vond het wel leuk in zo'n kippenhok op vakantie, wanneer gaan we weer? Gaan we dan weer naar een ander land?"

Je ziet ze vliegen!

Iedereen heeft er last van! Vliegen....... Die beestjes met vleugels, die zoemen, prikken, besmetten, en nog veel meer negatieve eigenschappen hebben.

Wat is eigenlijk het nut van een vlieg? Ik zocht het op;

Het enige nut dat (alle) organismen ter wereld hebben is, te zorgen dat hun erfelijk materiaal wordt doorgegeven aan het nageslacht. Dat geldt net zo goed voor de mens als voor de vlieg. 

Vliegen leggen eitjes. Hier komen maden uit die zich vol eten en vlieg worden. Voor de natuur zijn maden en (doorsnee) vliegen nuttig, omdat ze dood materiaal opruimen en zodoende meehelpen een ander organisme af te breken. Zo zullen alle grondstoffen weer terugkeren in de kringloop. Maar dit is een redelijk filosofisch perspectief. Biologisch gezien gaat het alleen maar om het voortbestaan. Net als de mens dus!

Je hebt verschillende soorten vliegen;

Van de grote dikke vliegen, die je niet over het hoofd kunt zien. Van die joekels die binnen zijn, voordat je er erg in hebt. En als ze binnen zijn, krijg je ze er niet uit! Negeren kun je ze niet, want ze zijn te irritant om te doen alsof ze er niet zijn.

En dan die vliegen die keihard zoemen. Al direct aanwezig bij binnenkomst. Ook hoogst onaangenaam. Je vraagt je af, kun je niet even ophouden met dat gebrom, maar voordat je denkt dat het stopt, begint hij weer. Ze lijken onvermoeibaar.

Dan heb je nog die kleinere vliegen die op je gaan zitten. Je kunt om je heen blijven slaan, maar je raakt ze nagenoeg nooit en ze blijven terugkomen. Ze zitten op je benen, armen, gezicht en doen daar niks, alleen maar lopen, kriebelen en jeuk veroorzaken.

En wie kent de kleine fruitvlieg niet? Denk je lekker gezond bezig te zijn met je fruitvoorraad, heb je medestanders door zo'n zwerm fruitvliegen die vanuit het niets zich vermenigvuldigd op de fruit, in je keuken. Nooit alleen altijd met z'n allen. Ze bederven je eetlust, terwijl je juist zo goed bezig was.

Een van de irritantste is de vlieg die we 'mug' noemen! Very famous all over the world.  Hij is er, maar je ziet hem vaak niet. Totdat je op een onverwacht moment, ineens geprikt wordt en intussen blijft ie tussen het prikken door, jou wakker zoemen. Als je hem zoekt, is ie onvindbaar, zodra je weer ligt, begint die ellendeling weer. Slapeloze nachten. Midden in de nacht over het bed rennen met je vliegenklapper.... Vaak merk je later pas dat je geprikt bent en daar heb je nog dagen last van.

Ik heb het nog niet eens gehad over de gemene stekers, die vliegen waar je beter voor weg kunt rennen, de dazen-familie. Een herkenbaar uiterlijk, camouflage vleugels, intimiderende groene ogen. Wegjagen kun je ze niet, ze blijven bij je totdat ze hun doel bereikt hebben of verslagen worden. Zwellingen en ellende hou je eraan over.....

Dit was de vliegen-familie zo ongeveer. Het doel wat de mens heeft ten opzichte van de vlieg is dus vermijden..... 

Je herkent het natuurlijk al! Veel overeenkomsten in eigenschappen, gedrag en irritatiefactoren met mensen. Net als de mens dus! 

Als je bovenstaande vliegen vermijdt, blijven de leuke, gezellige, inspirerende wezens over; ook vleugels, ook poten, ook vliegend maar toch anders, wezens uit de categorie, vlinders, libellen, lieveheersbeestjes, etc. Die moet je hebben! Zij maken het leven mooier...... Net als bij mensen dus!

Vind je het raar dat alles duurder wordt en die afvalberg groter?

Een aantal jaren geleden ben ik voor mijn werk in Canada geweest. In het weekend ben ik daar eens lekker alleen gaan shoppen. Gewoon eens ervaren hoe het daar gaat, in je uppie in een 'andere wereld'. Gezonde producten vond ik relatief duur daar, vooral groenten en fruit. Medicijnen zijn makkelijk te verkrijgen, ook de zwaardere medicijnen. En voor de rest allemaal grootverpakkingen! Dus als je iets koopt, is het vooral véél.

Al lopende, aan de rand van dat grote winkelcentrum, ontdekte ik geen supermarkt, maar een 'superwinkel', de Bulkbarn. (http://www.bulkbarn.ca/en-ca/productcategories.html)

Ik was net een 'klein kind in een snoepwinkel'....... Een winkel met honderden (misschien wel duizenden) levensmiddelen waarvan je zelf elke gewenste hoeveelheid kon scheppen. Geweldig!!! Van zout, suiker, chocolade, nootjes, zoutjes, specerijen, snoep, bak-ingrediënten, koffie, thee, dierenvoeding tot ontbijtgranen, etc. Dus eigenlijk alle schepbare levensmiddelen stonden daar in grote afsluitbare bakken. En je kon precies in je zakje of bakje scheppen wat je nodig had. Als ik me goed herinner, hadden ze ook vloeibare producten die je in bakjes kon doen, zoals honing, pindakaas, pasta, etc.....

Ik zag een aantal voordelen niet alleen voor mezelf, maar ook voor de wereld:

• De prijs is lager, omdat het om neutrale producten gaat zonder dure, te grote verpakkingen met nog duurdere marketingcampagnes die je ook moet betalen. Gewoon 'see what you get.'
• Je wordt niet verleid door de misleidende reclames op de verpakkingen, dus je hebt minder impulsaankopen.
• Je kunt kopen wat je nodig hebt, van het ene product een klein beetje en van het andere product juist meer dan er in een verpakking zit. Dus minder volle kasten en minder bederf doordat je koopt wat je gebruikt.
• En waar het mij vooral om ging, het voorkomen van al die onnodige verpakkingen! Vaak in zakken en dàn ook weer in dozen.

Een mooie ervaring daar in Canada, maar daar is het bij gebleven jammer genoeg. Want hier hebben we dat niet.....

Even weer terug naar Nederland;

Leveranciers hebben hun mond vol van CO2-neutraal produceren, iets terug doen voor 'the planet en the people', maar verpakken het liefst hun producten zo goed (soms driedubbel) dat onze afvalbak binnen now time vol zit met al die rotzooi. Heel veel verpakking en uiteindelijk weinig product. Dat vind ik echt zonde!

Ik had vaak tandpasta van Parodontax. Die presteren het om tegenwoordig een extra doosje om de tube te doen. Zal wel zijn om de prijsverhoging te rechtvaardigen zodat het luxer oogt...... Sindsdien koop ik het niet meer...... Echt verspilling.

Plastic tasjes schijnen ook een probleem te zijn, echter dat is weer niet mijn probleem! Ik probeer natuurlijk zo weinig mogelijk onnodige plastic tasjes te ontvangen, maar vind het ook wel weer fijn als ik ze heb. Ik hergebruik ze allemaal voor afval, zodat ik geen pendaalemmerzakken hoef te kopen! Een goedkope oplossing, wat volgens mij wel aardig milieuvriendelijk is, dit hergebruik.

De clou van dit verhaal is eigenlijk, kan mijn wens in vervulling gaan? Naast een minder verspillende en meer transparante wereld, meer hergebruik en geen overvolle afvalbak, wil ik heel graag een Bulkbarn in het Westland!

 

Wanneer ben je inspirerend?

41 Tuinbouwvrouwen zijn genomineerd voor Ranking the Grower. Niet omdat ze in de basis 'grower' zijn, maar omdat ze inspirerend zijn voor de Nederlandse tuinbouw, was de voorwaarde. Ook ik ben genomineerd. Daar ben ik best een beetje trots op. Als vrouw zijnde vraag je je wel direct af of je wel in deze lijst hoort te staan. Ben ik dan inspirerend? De andere vrouwen zijn wel heel goed.... Het zelfvertrouwen van de vrouw, noemen we dat. Tegelijkertijd ga je nadenken over de betekenis van 'inspirerend'? Wanneer ben je dat? Ik heb daarom opgezocht wat het officieel betekent;

Inspireren: aanmoedigen, aanzetten, bewegen, brengen, drijven, oproepen, stimuleren, toejuichen, inblazen, ingeven, bezielen

Ik heb de vraag 'wanneer ben je inspirerend?' ook op Twitter gesteld. Leandra de Boef gaf aan dat dit volledig afhankelijk is 'voor wie'. Dus wat of wie voor de één inspirerend is, is voor de ander onopvallend of zelfs saai..... Liesbeth van kwekerij Bisselingskaat gaf aan dat zij vindt dat anderen op goede ideeën brengen, aanzet geven tot realiseren van hun droom of tot verandering, inspirerend is.

Dus blijkbaar moet je meerdere mensen kunnen bewegen tot iets; tot nadenken, of tot doen. Dit moet je doen vanuit jezelf. Alleen je werk van 8-5 doen bij een tuinbouwbedrijf is niet voldoende. Met plezier je werk doen, inspireert anderen ook niet! Je moet dus iets uitdragen aan anderen, iets aan de buitenwereld laten zien. Contact maken en zoeken. En dan moet dit ook nog de tuinbouw raken! Dat is volgens mij wel een aardige omschrijving.

Maar hoe doe je dat dan? Ik zie dat een aantal vrouwen een blog heeft. Daarmee kun je tegenwoordig veel mensen  (de hele wereld!) bereiken. In de tuinbouw is bloggen nog niet erg bekend, we lopen tenslotte altijd een beetje achter als tuinbouw toch? Een aantal bedrijven blogt wel, maar dat zijn vaak dienstverlenende bedrijven die vertellen hoe belangrijk bepaalde dingen zijn, waarna ze je een dienst aanbieden. Dat bedoel ik dus niet! Ik vind dat bloggen vanuit personen moet gebeuren die al dan niet namens een bedrijf informatie geven, die primair niet commercieel is. Een kijkje geven in de keuken van een bedrijf. Een mening hebben over een bestaande situatie. Ervaringen beschrijven. Zo heeft Joyce Lansbergen van LG Flowers een blog waarin ze verteld hoe haar wereld in de Gerbera's eruit ziet. Op de filmpjes kun je op een échte manier zien hoe het bedrijf is. Niks commercieel of gelikt, gewoon echt! Leuk.
Leandra de Boef die veel over de sector vertelt, maar ook over zichzelf. Dan gaan letters leven, anders blijven het woorden. Je kwetsbaar op durven stellen, mensen toelaten in je leven door te schrijven. Dat is mooi, dat raakt en blijft hangen.

Als je genoeg ervaring hebt op social media en laat zien wie je bent, je hebt een mening en  een story, zal je over het algemeen een heel eind komen. Het kost wat tijd om je digitale netwerk op te bouwen, maar dan heb je ook wat. Voor bedrijven nog vaak een onderschat middel om een doelgroep te kunnen bereiken.

In het verleden was de taak van een bedrijf in de tuinbouw, zo goedkoop mogelijk producten produceren en naar de veiling brengen. Die wereld is nu compleet anders. Producten moeten bekendheid krijgen, herkend (!) en verkocht worden. Dit gaat niet meer vanzelf. Bedrijven moeten anders gaan denken. De eindgebruiker een feel-good gevoel geven, zodat hij overgaat tot aankoop van jouw product. Langzaam zie je dit veranderen. Veel vrouwen hebben een belangrijke taak in dit veranderingsproces. Zij moeten niet alleen de buitenwereld inspireren, maar vaak ook het bedrijf zelf..

Even terug naar de lijst. Ik heb de lijst van de genomineerde vrouwen doorgekeken. Ik ken ze lang niet allemaal. De meeste bedrijven waar ze werken, ken ik wel. Er staan echt (ook voor mij) inspirerende vrouwen tussen;

• Zo kan Liesbeth Boekestein van Koppert Cress volgens mij iedereen enthousiast maken over cressen en andere eetbare rariteiten. Mensen eten alles wat ze ze voorschotelt na haar verhaal.
• Miranda van den Ende laat jong en oud zien dat een tomaat niet zomaar een tomaat is. Je hebt ze in alle kleuren, maten en vormen. De tuinbouw is meer dan groene vingers krijgen. Het is een wereld met kansen en uitdagingen, ook voor jongeren.
• Sandra Huysman heeft onlangs de eerste pop-up store voor aardbeien geopend. Een geweldig initiatief. Overal waar er iets aan de hand is, zie je haar met de Westlandse aardbeien, wie kent ze tegenwoordig niet? Mooi om te zien.
• Jose van Egmond die haar team op een bijzondere manier kan inspireren, waardoor ze de beste Lisianthus plantjes opkweken. Een familiebedrijf wat ondanks de moeilijke tijd in de tuinbouw juist een groei doormaakt. Geweldig!

En zo zijn er nog 35 vrouwen die allemaal een bijzonder verhaal kunnen vertellen om anderen te inspireren. Bewust, maar vaak ook onbewust.

Ook hier gaat het cliché natuurlijk op; het gaat om het meedoen en niet om het winnen. Voor de winnaar is het natuurlijk eeuwige roem, maar de dames die genomineerd zijn, staan ook niet voor niks in deze lijst. Gefeliciteerd en blijf uitdragen waar je voor staat en blijf vooral jezelf!

 

Marketing maakt mensen gek!

Wat mijn definitie van 'gek' in deze is? Afgedwaald zijn van de realiteit en denken dat wat niet normaal is, normaal is......

De hedendaagse marketing helpt de mens een aardig eindje op weg steeds vreemdere dingen te zien als realiteit. En zonder dat we het door hebben, volgen we. We betalen er zelfs bakken geld voor. Hoe komt dat toch?

De mens is een volger, wil erbij horen, wil het beste voor zichzelf en zijn/haar omgeving, geen schuldgevoel hebben, gewoon het beste willen hebben.

Ik reed in de auto van de week en hoorde op de radio de reclame van Royal Canin, hondenvoer. Loretta Schrijvers maakt ons in een kleine minuut wijs dat als wij die brokken niet kopen, we niet het beste voor hebben met onze pup. Want jij wilt toch het beste voor je pup? Bammm, schuldgevoel als die brokken voor jouw budget te duur zijn! 

En dan vertelt ze verder dat je het voer aan moet passen aan de neus van de hond! Want elke pup is toch anders? Ik vraag me dan werkelijk af of mensen naar een dierenwinkel gaan en daar brokken kopen die bij die neus passen? Maar het gebeurt!

En ze sluit af met zoiets als; 'En uw hond vindt het nog lekker ook'. Ja, dat zou er nog bij moeten komen, koop je die verdomde dure brokken en is het niet te eten!

Bij mij eten ze al jaren 10 kg zakken van de Lidl voor € 8,00 en groot en klein eten ze, gecombineerd met hun dagelijkse portie 'darmflora-bacteriën van de kippen die dit gratis achterlaten' wat erin gaat als koek, kom ik eigenlijk nooit bij de dierenarts..... Gewoon happy dogs, hoor.

Een ander voorbeeld is dat ik 'Zuiver drinkwater light' voorbij zag komen! Geloof je het? Nu is bronwater al iets waarbij je achter je oren moet krabbelen. Ons kraanwater is schoner dan het bronwater dat in flesjes zit. Er worden namelijk hogere eisen aan gesteld. Maar water uit flesjes is gezond, zegt de media, dus daarom drinken we dus water uit flesjes.... Logisch. Zien is geloven toch?

Daarom is marketing zo'n geweldig medium om geld te verdienen door mensen te hersenspoelen zonder dat ze het door hebben. Hier moeten toch veel mogelijkheden liggen, ook voor de tuinbouw! Telers hebben het woord 'marketing' weleens gehoord, maar weten nog niet helemaal wat ze ermee aan moeten.... Maar er gloort hoop aan de horizon, want de koplopers zijn op dreef, de volgers volgen, maar voor een aantal is de afstand toch te groot en zij halen het niet. Nooit leuk, maar wel een wet der natuur dat de sterkste meer kans hebben te overleven... En degene die mee kunnen veranderen!

In het 'stenen tijdperk' was het best spannend!

Ik ben opgegroeid op een doodlopend laantje op de grens van Hoek van Holland en 's-Gravenzande. "Grensgevalletje of Randfiguur" zoals ik het weleens noem! Mijn ouders wonen nog steeds aan de Nieuwlandsepolderweg. Het was een paar kilometer van het dorp (centrum Hoek van Holland) vandaan, waar we op school zaten. Dus waar het gebeurde, waren wij niet.......
Ons maakte dat eigenlijk niet zoveel uit. Wij hadden zo onze eigen bezigheden buiten de bebouwde kom. Er waren een aantal kinderen uit de buurt van onze leeftijd. Van mijn leeftijd, de eerste lichting, waren er alleen jongens. Dus ik ben opgegroeid met boompie klimmen, slootje springen en hutten bouwen. "Poppen en tutten", kwam niet voor in mijn wereld. En ik deed niet onder voor de jongens hoor, op een paar uiterlijke kenmerken na.

In onze jeugd was het geen optie 'hangjong' te worden. We hadden geen winkelcentrum, plein, galerij of andere ontmoetingsplaats tussen de kassen. We bouwden zelf hutten, daarna volgde een oude caravan, naast het huis. Misschien waren we zelfs wel hip in die tijd met 'ons hok'? Want het is toch al ruim 25 jaar geleden.....

Wat we daar deden? Hangen, nu zou je het chillen noemen. Stom lullen, plannen smeden, want je had nog een leven voor je. Nog geen beperkingen en ervaringen, slechts mogelijkheden. Het leven ontdekken. Zo hadden we bijvoorbeeld zelf een paar wietplantjes opgekweekt van zaadjes uit het vogelvoer. Deze verwerkten we dan in een shaggie (een pakje wat we hadden gevonden in het bos). Dan deden we ons gedroogde plantje erin en dan kijken wat er gebeurde. De caravan was blauw van de rook, allemaal hoesten, maar we waren geen watjes dus bleven zitten. Ramen open! Nou, het zal wel het verkeerde soort zijn geweest, want we zaten er na een uur nog en er gebeurde niks, maar het was wel erg spannend! Eén keer nooit meer.......... 

Na de caravan die inmiddels kapot was, kwam de zolder in de schuur. Als je de stijle trap op klom, moest je over de spanten en de 'rommel van m'n vader' heen stappen om helemaal achterin, ons nieuwe domein te bereiken.
Hoe het eruit zag? Er stond een oud bankstel, een kast, salontafel en een paar oude bedden. Wat hadden we het er druk mee, we verzamelden vlaggen, posters en bierflesjes om de muren mee te bekleden. Tussen de balken maakten we plankjes waar we alle soorten flesjes op zetten. We haalden deze flesjes overal vandaan. Echte verzamelaars werden we. Vooral op het station in Hoek van Holland in de afvalbakken, lagen de mooiste exemplaren van toeristen die hier aankwamen. En wat waren we blij als we er weer één hadden die we nog niet hadden.

Op onze zoektochten kwamen we niet alleen flesjes tegen, maar ook regelmatig 'boekjes voor volwassenen'. Vol afgrijzen en toch ook wel een beetje nieuwsgierigheid bekeken we de plaatjes en konden ons niet voorstellen dat we dit ooit gingen doen. Deze mensen waren echt knettergek! Dit was onze seksuele voorlichting in de jaren 80. Wij hadden geen "Dokter Corrie" van deze tijd, maar ook toen kwam het goed........

In ons hok bekeken we dagelijks onze nieuwe aanwinsten. Stoften de flesjes af en breiden het steeds meer uit tot een gezellige huiskamer. Veel spullen uit de buurt die overbodig waren, belanden in ons hok. We hebben hier heel wat uurtjes doorgebracht. We zijn er ook een aantal keer blijven slapen. Wat hebben we een lol gehad. Mooi om aan terug te denken.

Ik kan me niet meer herinneren wanneer het hok 'eindig was', maar op een gegeven moment kwamen er andere bezigheden voor in de plaats.  Zoals dit gaat in het leven, aan alles komt een eind. Het luik van de zolder ging dicht en er werd een levensfase afgesloten.

Totdat onze kinderen (en neefjes/nichtjes) onlangs 'het hok' ontdekten. En wat was dat spannend. De tijd heeft daar stilgestaan. Een wereld die nog in tact was, een wereld waar wij (hun ouders) onze tijd doorbrachten. Spullen die je na ruim 25 jaar nog herkend, zo klein als ze zijn. Doosjes met spulletjes, beeldjes, gebruiksvoorwerpen, kasten met boekjes, waar er verdwaald ook nog een paar bij zaten met  'blote dames' (de boekjes voor 'oudere' geïnteresseerden lagen er gelukkig niet meer op een paar half verweerde blaadjes na)....... Allemaal geweldig interessant blijkbaar, want ik heb al een aantal keer verteld wat we hier allemaal deden; wat een vragen hebben ze! Zij vertellen tegen iedereen dat ze een 'hok' hebben ontdekt bij opa en oma. 

Het stof is inmiddels voor een groot deel verwijderd (het zit meer op hun kleding dan op de stofdoek!) en de ruimte komt opnieuw tot leven. De verfkwasten laten het hok weer vrolijk ogen en spullen worden weer gezellig neergezet. Elke donderdagmiddag als ze bij opa en oma zijn, zitten ze in het hok.

Dit was dé ontdekking in de meivakantie dit jaar. Weer eens wat anders dan de dagelijkse bezigheden van de jeugd van tegenwoordig; Appen, FB-en, pretparken, TV kijken en andere digitale tijdvreters. Blijkbaar zijn 'ouderwetse' dingen uit het stenen tijdperk van moeders toch wel leuk! Vooral de verhalen vinden ze geweldig, het idee alleen al dat je moeder ook jong is geweest. Storytelling is iets van alle tijden, dat weet ik zeker!

Is een moderne tuinbouw CAO wèl mogelijk?

Nog een aantal weken en onze tuinbouw CAO loopt weer af. Tijd voor nieuwe onderhandelingen, deze zullen in volle gang zijn. Ik ben benieuwd of we vanaf heden een realistische CAO krijgen, beter afgestemd op de huidige tijd, moderner qua insteek. Eén met kansen en mogelijkheden voor werknemer èn werkgever. Want de één kan niet zonder de ander! Wat zou dat mooi zijn.......

CAO-afspraken zijn nodig. Het is een meerwaarde voor de sector als alle afspraken en regelingen collectief geregeld zijn. echter als ik de huidige CAO zie, vraag ik me af wie deze afspraken heeft gemaakt? Allereerst is het een document van 76 pagina's, in een taal geschreven die een normaal mens na 1-2 keer lezen nog niet begrijpt. Waarom geen Jip en Janneke taal die iedereen begrijpt? Waarom zo ver van de werkelijke wereld af? Begrijpen de FNV en CNV hoe de hedendaagse arbeidsmarkt zich in de tuinbouw ontwikkeld. Ontwikkelingen kun je niet tegenhouden. Ik heb het gevoel dat ze dit wèl proberen..... Met alle gevolgen van dien!

Ik zal een paar voorbeelden geven;

Er werken veel mensen in de tuinbouw die een andere geloofsovertuiging hebben dan de basis Nederlandse overtuigingen. Dit betekent dat deze mensen feestdagen hebben op andere data. Zij mogen hier onbetaald verlof voor opnemen, terwijl ze op bijvoorbeeld hemelvaartsdag wel vrij zijn en dit niet willen. Echter in de tuinbouw groeien de plantjes 24/7 door dus wat zou het mooi zijn om een x-aantal vrije dagen te krijgen op jaarbasis per medewerker die je zelf mag inplannen op de gewenste feestdagen. Flex-feest!

Dit geldt ook voor alle bijzonder-verlofregelingen. Stel je voor dat je vrijgezel bent, nooit verhuist en enig kind. De kans dat je bijzonder verlof krijgt, is dan heel klein op een overlijden na (als dit niet op zaterdag is), maar ook deze kans is kleiner als je minder familie hebt. Terwijl je collega op jaarbasis altijd wel een paar dagen mee snoept, en je allebei hetzelfde werk doet, tegen hetzelfde salaris..... Zou iedereen niet gewoon op jaarbasis een x aantal uur bijzonder verlof moeten krijgen om zelf in te vullen naar eigen inzien. Hieronder zouden dan ook mooi de 'standaard' dokter/specialisten-bezoeken kunnen vallen. Want het zou beloond moeten worden als je je best doet dit zoveel mogelijk na werktijd in te plannen toch?

Mensen die nu in de tuinbouw werken en in de leeftijdsgroep 55-65 jaar vallen, hebben doorgaans hun leven lang in deze branche gewerkt. Altijd hard gewerkt..... Doordat ze ouder worden, is aangepast werk vaak de enige optie om ze in het arbeidsproces te kunnen houden door de vele lichamelijke arbeid die ze verricht hebben. Ook de snelheid is lager dan vroeger. Allemaal zaken waar een werkgever rekening mee moet houden en dit met alle liefde doet. Echter volgens de CAO krijgen deze mensen zgn. "ouwelullendagen". Dit zijn geen dagen om zich te ontwikkelen, bij te blijven, maar extra verlofdagen?!? Als je het mij vraagt niet meer van deze tijd! Ik vind het belangrijk deze mensen mee te laten groeien met de veranderende wereld, zodat ze tot hun pensioensleeftijd een meerwaarde voor een tuinbouwbedrijf kunnen blijven. 

Ook hebben de huidige afspraken bepaald dat je een zgn. "vastroest-bonus" krijgt. Als je lang in dienst bent bij één werkgever, krijg je extra verlofdagen. Je zou je voor kunnen stellen dat er na zoveel jaren een bepaalde bedrijfsblindheid optreedt en dat verlofdagen hier geen oplossing voor zijn! Kan met de waarde van dit verlof iets inspirerends worden gedaan? Een paar dagen company-rotation om eens ergens anders te kijken?

Een passend loongebouw is natuurlijk mooi om mee te werken. De bedrijven zijn echter dermate veranderd dat de mensen die in de laagste schalen werken, veelal zijn vervangen door inleenkrachten en flexwerkers en de managementfuncties die vroeger niet voorkwamen nu niet meer in dit loongebouw passen qua salarisniveau. Een update zou geen overbodige luxe zijn.

Naast de CAO hebben we ook te maken met wettelijke veranderingen. Er worden maatregelen genomen om mensen meer zekerheid te geven. De wet Werk en Zekerheid die er nu aankomt en bij de Eerste Kamer ligt! Met als resultaat dat werkgevers alles uit de kast halen er nu al onderuit te komen en meer mensen flexibel in te huren. Dus minder zekerheid! Mensen die via losse contracten werken, worden straks via een uitzendbureau ingehuurd of helemaal niet meer. Naar mijn mening is het gevolg dat van oorsprong Nederlandse en/of ouderen in de onderste lagen hier de dupe van worden. 

Al met al ga ik eens achterover leunen en toekijken wat de partijen met tegengestelde belangen ervan bakken! Ik hoop dat de FNV/CNV beseffen dat we in 2014 (!) leven en dat de werkgevers/regering hun best doen onze eigen arbeidsmarkt niet uit te hollen. Er zijn zoveel mensen die kunnen werken in NL en dit nu niet (hoeven) doen. Maar het één is altijd weer het gevolg van het ander en andersom. Dat kip-en-ei-verhaal.......

Haar leven zat in een doosje....

Toen ik nog klein was, gingen we regelmatig naar opa en oma toe. Ze woonden in Maasland. Opa was melkboer en oma had zo'n klein buurtwinkeltje in Schiedam. Wat ging ik graag mee naar de winkel als ik bij hen logeerde. Omdat mijn ouders een kwekerij hadden, was zo'n winkeltje in de grote stad natuurlijk het toppunt van avontuur. Ik weet nog tot in de details hoe het eruit zag, waar de voorraad met kazen lag, waar de snoepjes lagen, waar welke deur zat, hoe de kast in het kleine huiskamertje eruit zag, waar 'Pietepiet' (de kanariepiet) stond, enzovoort. Vreemd trouwens dat je sommige dingen uit het verleden niet meer weet en andere tot in de details, maar dat terzijde.

Als we dan thuis waren in Maasland na een lange werkdag Schiedam, mocht ik weleens in het 'doosje van Barri' kijken. Ook dit weet ik nog tot in de details. Of oma het leuk vond, weet ik eigenlijk niet, dàt detail kan ik me niet herinneren. Ik denk achteraf dat ze het liever niet wilde, teveel emotie, maar daar was ik  toen als kind niet mee bezig, bedenk ik me nu. Dat doosje fascineerde me! Ik werd ernaar toe getrokken. Nog steeds weet ik dat het in het linkerkamertje stond als je de trap op kwam, de trap kraakte, en in de kast aan de linkerzijde, op de bovenste plank stond het doosje...
.

Barri was "het oudste zusje" van m'n moeder. Ze is slechts 4 jaar geworden. Op een mooie dag fietste ze op haar driewielertje de afrol van de Pruimendijk in Rijsoord af, zo onder een grote zandwagen. Ze was in één moment van de wereld verdwenen.......

Dagen, weken, maanden heeft haar kleine zusje Ineke (mijn moeder) haar grote zus geroepen, want waar was ze nou...... Volgens de verhalen was mijn oma ook binnen korte tijd grijs van ellende en haarkleur, vandaar de 'uitdrukking' over 'grijze haren krijgen van iets', denk ik. Ik wist niet dat dit letterlijk kon trouwens. Ik denk dat mijn oma (en ook mijn opa) hier nooit helemaal overheen zijn gekomen. Het verlies van een kind blijft altijd als een steen in de rugzak des levens zitten die je op je rug hebt hangen en moet dragen.

In dat doosje zat 'haar leven'; de rouwlinten van haar afscheid, een gedroogd boeketje wat ze nog geplukt had voor het fatale moment, een haarlokje en veel papieren en kaarten. Dat dit 'haar' van dit meisje was geweest en dat zij die bloemetjes had geplukt, dat vond ik als kind een bijzondere gewaarwording. 

 

Er werd niet echt veel over gepraat, wel stond de foto altijd op de kast. Ik keek altijd graag naar de foto! Dan dacht ik; dus jij bent dat meisje die zo'n belangrijke rol heeft gespeelt in het leven van mijn opa en oma èn moeder. De foto staat bij ons ook nog op de kast.Voor mij was het een soort 'Anne Frank'......

Als kind kon ik ook niet begrijpen waarom dit nou moest gebeuren. Dit was toch zo zinloos! Iemand die ik graag had willen leren kennen. Nu weet ik dat het leven vol met zinloze dingen zit en dat je het leven krijgt zoals het wordt opgediend. Toen, als kind, was dit het enige en meest zinloze wat ik kon bedenken.

Ik wist al heel vroeg dat als ik een dochter zou krijgen, ik haar Barri zou noemen. Dit was geen idee, maar een feit.... Ik dacht daar ook verder niet overna, het was zo. Gelukkig heeft mijn man dit ook goedgevonden. Barri is een vrij bekende naam in de omgeving van Ridderkerk, een afkorting van Barbara. Hier in de omgeving is het een jongensnaam, maar dan met een 'y'..... 

Toen onze Barri werd geboren, was ik al een leven lang gewend aan haar toekomstige naam. Mijn moeder was totaal verrast dat haar kleindochter naar haar 'grote, kleine' zus is vernoemd. Ik heb het hier ook nooit met iemand over gehad, onbewust eigenlijk. Wat ik jammer vind, is dat mijn opa en oma dit nooit hebben mogen meemaken. Mijn opa overleed net na zijn pensioensleeftijd. Altijd hard gewerkt en heel hard gespaard voor zijn pensioentje als kleine zelfstandige en slechts 2-3 jaartjes van kunnen genieten. dat is zo'n gegeven om van te leren en het misschien zelf iets anders te doen,) Maar dat terzijde. Mijn oma overleed ongeveer tien jaar voordat Barri ter wereld kwam. 

Heeft een naam invloed op een kind? Onze Barri heeft een naam met een verhaal. Dat is bijzonder. Wat ook bijzonder of vreemd is, is dat ze zeker tot haar vierde/vijfde jaar bang was van auto's. Er was echter nog nooit iets voorgevallen, maar als er een auto in de buurt kwam, schrok ze. Erin zitten was geen probleem, maar ze bleef altijd bij me en kwam niet in de buurt van rijdende auto's. Dit is nu niet meer aan de orde gelukkig, maar een fan van op de weg lopen of rijden is ze geloof ik nog steeds niet. Is dit toeval of toch iets wat van boven komen? Heeft ze een beschermengel gehad? Ik weet het niet, zeg jij het maar.......

Het einde achter de schermen.

Dit weekend waren de open dagen bij verschillende crematoria in Nederland in verband met het 100 jarig bestaan. Een open dag met een zwart randje! Normaal gesproken kom ik daar alleen om afscheid te nemen van familie of andere dierbaren. Altijd weer een heftige gebeurtenis die vast onderdeel blijft in ieders leven.

Ik heb daarom van deze gelegenheid gebruik gemaakt een kijkje achter de schermen te nemen zonder emotionele betrokkenheid. M'n zusje zei niet direct 'ja', toen ik vroeg of ze meeging, want ze houdt hier niet echt van. Ik hou er in principe ook niet van, maar ben wel erg geïnteresseerd in dit soort zaken. Ik zou in 'deze laatste fase van het aardse bestaan' ooit wel iets willen bijdragen, in welke vorm, weet ik nog niet...... Maar goed, nadat m'n moeder aangaf ook graag hier te willen kijken, besloot m'n zusje toch mee te gaan. Zelfs m'n vader ging mee, dus een familie-uitje naar het crematorium! Bijzonder om hier met je ouders heen te gaan, want je praat hierdoor toch over dingen die anders niet zo gauw een gesprekspunt vormen aan de keukentafel.

Via een rondleiding kwamen we in alle ruimten van het crematorium. Het spannenste izijn natuurlijk de ovens, want daar gebeurt het! Er gaan altijd de wildste verhalen over de manier waarop het gebeurt, maar ik kon geen 'dubieuze' zaken ontdekken. Integendeel. 

Nabestaanden mogen nagenoeg alles bepalen. Hoe alles verloopt, op welke manier, hoe lang alles duurt, etc. Zo mogen ze bij heel veel zaken aanwezig zijn, ook als de kist daadwerkelijk de oven in gaat. Een kist wordt altijd op de dag zelf gecremeerd, meestal direct na de afscheidsdienst. Er kan ook maar 1 kist in een oven; totaal zijn er twee ovens in Ockenburgh. Niet iedereen blijkt in een kist gecremeerd te worden, er zijn ook mensen die door geloof, traditie of wens in doeken gewikkeld worden. Alles kan, mits de medewerkers niet geconfronteerd worden met de persoon. 

De temperatuur van de oven loopt van 850 tot 1250 graden. De kist zelf verdwijnt snel door deze hoge temperatuur, hier blijft ook geen as van over. De botten blijven echter voor een groot deel in tact. Bij elke verbranding wordt een vuurvast steentje meegegeven, waarop een uniek nummer staat om de overblijfselen te registreren.  Nadat de oven wordt leeggehaald, worden de resten in een bak geschoven. Eerst worden de magnetische metalen met een magneet eruit gehaald. Daarna eventuele andere restproducten die niet in de uiteindelijke as thuis horen. Glas wordt niet aangeraden in de kist te doen, omdat hierdoor de apparatuur beschadigd wordt. Eventuele sieraden blijven door de hoge temperatuur niet in tact, maar worden 'klompjes' die verzameld worden voor een goed doel.

De basis van het lichaam wat overblijft (restant as + botten), wordt vermalen tot fijne as. Dit wordt verpakt in een koker of zwarte plastic vaas. Hier zit weinig verschil in, dit ligt aan de afspraak met de familie. Na een maand wordt de as wettelijk vrijgegeven om opgehaald te kunnen worden. Eerder kan, maar dit moet via het gerecht worden aangevraagd. Daarna kan de familie kiezen wat ze met de as willen doen. Je mag het in principe overal verstrooien. Je kunt het ook verwerken in sieraden of het in een mooie vaas doen en in een urnengalerij zetten. 

Wat is er veranderd voor mij na dit bezoek? Ik ben veel te weten gekomen, heb weer veel geleerd en heb echt alles kunnen vragen wat er in me op kwam, aan een vriendelijke meneer die ons heeft rondgeleid. Het is een minder beladen locatie en onderwerp geworden, nu ik weet wat er gebeurt! 

Handig blijkt onhandig

In veel jassen heb ik speciaal een grote binnenzak laten maken om mijn portemonnaie kwijt te kunnen. Zo kan ik in mijn andere zakken mijn telefoon, sleutels en andere vrouwelijke benodigheden kwijt. En voorkom ik het gebruik van een tas.....

Echter het aantal spaarkaarten wordt zo groot dan mijn portemonnaie bijna niet meer dicht kon en uit z'n rits begon te scheuren. Tijd voor een oplossing!

Ik kwam op het idee door een folder die ik bij de Karwei kreeg van een app waarbij je al je spaarpassen kon scannen en ze zo altijd bij je had. Handig, maar je moet het wel even doen!

Na een aantal weken moed verzamelen, heb ik al mijn passen in die app gezet. Werkt heel makkelijk; sommigen moet je scannen en worden direct gedownload, anderen moet je handmatig invoeren, omdat bijvoorbeeld de kaart nog niet bestaat omdat het om een lokale winkel gaat. Heel de stapel kaarten kon zo de kast in, heerlijk dun portemonnaitje, dus wat wil een mens nog meer?

Ondertussen heb ik een paar problemen ondervonden met mijn 'handige' app;

• Als je iets gaat kopen, heb je altijd je portemonnaie bij je, maar niet altijd je telefoon.....
• In de meeste winkels werkt het scannen niet en moet het nummer van de kaart handmatig ingetoetst worden door de cassiere.
• Cassieres en klanten achter je worden niet helemaal enthousiast van je nieuwe app; meer werk en het duurt al met al langer.
• Het bemachtigen van een scanner voor de zelfscankassa's blijkt een probleem, werkt dus niet bij het scannen met je telefoon.....

Tot nu toe werkte het goed bij de Gamma en de Karwei. Bij de AH, Honkemöller en Kruitvat werkt het niet!

Mijn conclusie: een super idee, alleen zijn de winkels er nog niet klaar voor op dit moment!

Is geluk een eigen keuze?

Dan denk je dat je wel aardig mensenkennis hebt. Je durft op je intuïtie af te gaan en schat het vaak wel aardig in. En dan blijkt dat je achter elkaar op je bek' gaat en dat je het toch niet zo bij het rechte eind had, als je altijd dacht. That's me!

Die automatiche piloot waar je altijd op denkt te kunnen vertrouwen, blijkt toch weleens de weg kwijt te zijn. Daar schrik je dan van, want je wordt ineens verrast en aan het denken gezet. Toch ook wel lekker, als je hersenen eens kraken van verwondering in plaats van ouderdom. Weer een mooie levensles.

Ik kwam haar tegen, een onbekend buurmeisje van een vriendin. Het meisje wat een jaar of 16-17 was, stond te wachten om weg te gaan. Met een grote, zelfverzekerde glimlach stond ze daar in haar korte, blauwe, strakke, glitterjurkje. Het moest hip en sexy lijken was de bedoeling, maar volgens mijn referentiekader was dit verre van het beoogde doel. Het meisje was vrij zwaar, maar op de één of andere manier had ze zich toch in dat jurkje weten te persen zonder dat het scheurde, Wat wel weer knap was, bedacht ik.

Tja, daar sta je dan..... Ze keek afwachtingsvol naar mij met die mooie glimlach. Ik wist niet goed wat ik nu moest zeggen. Slik. Gelukkig zei ik niet wat ik dacht; Meisje, trek iets aan wat bij je figuur past, wat de zaken camoufleert. Ik zei: "Wat zie je er hip uit met al die glitter en glamour".

Ze zei: "Ik ben heel blij dat ik dit nu aan kan en niet meer in de rekken van die grote-maten-ouwe-wijven kleding hoef te zoeken, want ik ben meer dan 30 kg afgevallen het afgelopen jaar.

Toen gingen de raderen draaien bij mij. Ik zag dit meisje ineens met een hele andere bril. Ik had heel veel respect voor dit mooie meisje wat in de puberteit deze uitdaging aan kon en het doorzettingsvermogen had dit te voor elkaar te krijgen.

Vol zelfvertrouwen dacht ik, ik vervolg het gesprek, want ik zat fout met mijn gedachten, maar weet nu hoe het zit. Dus vroeg haar: "Dan ben je zeker wel heel blij en gelukkig nu je zoveel bent afgevallen?" 

Toen antwoordde ze:"Hoezo, ik was heel gelukkig hoor, ik moest van de dokter afvallen en het was lastig om kleding te kopen, verder vond ik het wel best".

"Ben je dan niet gepest?", probeerde mevrouw 'Vooroordeel' nog een keer.

"Nee hoor, ze hebben mij nooit gepest, ik was eigenlijk degene die anderen pestte", vertelde ze vol zelfvertrouwen.

Hoe kun je zo fout zitten met je gedachtengang die gebaseerd is op vooroordelen, denkwijzen van anderen, die dus totaal anders kunnen zijn.

Wat heb ik hiervan geleerd?

Dat mensen gelukkig, maar ook ongelukkig kunnen zijn met hetzelfde "ding". Het hoeft dus niet zo te zijn dat als je niet de ideale maten hebt, je per definitie ongelukkig bent. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Wie je bent, wat iets je doet.
De één wordt blij van een bijzonder zangvogeltje wat erg z'n best doet om je vrolijk te laten ontwaken met zijn enthousiaste gezang als het prille lente zonnetje opkomt op een mooie ochtend in het voorjaar. De ander ligt zwaar geïrriteerd in bed als die 'schijtvogel' de boel wakker zit te schreeuwen. 

Blijkbaar kun je dus kiezen wat je van iets vindt, wat je erbij voelt en hoe je hiermee omgaat. Zowel positief als negatief. Vandaar dat optimisten een half-vol glas hebben waar ze blij mee zijn en pessimisten het als een half-leeg glas ervaren waar ze van balen! Is geluk dan toch een keuze?