zaterdag 22 februari 2014

Is geluk een eigen keuze?

Dan denk je dat je wel aardig mensenkennis hebt. Je durft op je intuïtie af te gaan en schat het vaak wel aardig in. En dan blijkt dat je achter elkaar op je bek' gaat en dat je het toch niet zo bij het rechte eind had, als je altijd dacht. That's me!

Die automatiche piloot waar je altijd op denkt te kunnen vertrouwen, blijkt toch weleens de weg kwijt te zijn. Daar schrik je dan van, want je wordt ineens verrast en aan het denken gezet. Toch ook wel lekker, als je hersenen eens kraken van verwondering in plaats van ouderdom. Weer een mooie levensles.

Ik kwam haar tegen, een onbekend buurmeisje van een vriendin. Het meisje wat een jaar of 16-17 was, stond te wachten om weg te gaan. Met een grote, zelfverzekerde glimlach stond ze daar in haar korte, blauwe, strakke, glitterjurkje. Het moest hip en sexy lijken was de bedoeling, maar volgens mijn referentiekader was dit verre van het beoogde doel. Het meisje was vrij zwaar, maar op de één of andere manier had ze zich toch in dat jurkje weten te persen zonder dat het scheurde, Wat wel weer knap was, bedacht ik.
Tja, daar sta je dan..... Ze keek afwachtingsvol naar mij met die mooie glimlach. Ik wist niet goed wat ik nu moest zeggen. Slik. Gelukkig zei ik niet wat ik dacht; Meisje, trek iets aan wat bij je figuur past, wat de zaken camoufleert. Ik zei: "Wat zie je er hip uit met al die glitter en glamour".
Ze zei: "Ik ben heel blij dat ik dit nu aan kan en niet meer in de rekken van die grote-maten-ouwe-wijven kleding hoef te zoeken, want ik ben meer dan 30 kg afgevallen het afgelopen jaar.

Toen gingen de raderen draaien bij mij. Ik zag dit meisje ineens met een hele andere bril. Ik had heel veel respect voor dit mooie meisje wat in de puberteit deze uitdaging aan kon en het doorzettingsvermogen had dit te voor elkaar te krijgen.

Vol zelfvertrouwen dacht ik, ik vervolg het gesprek, want ik zat fout met mijn gedachten, maar weet nu hoe het zit. Dus vroeg haar: "Dan ben je zeker wel heel blij en gelukkig nu je zoveel bent afgevallen?" 
Toen antwoordde ze:"Hoezo, ik was heel gelukkig hoor, ik moest van de dokter afvallen en het was lastig om kleding te kopen, verder vond ik het wel best".
"Ben je dan niet gepest?", probeerde mevrouw 'Vooroordeel' nog een keer.
"Nee hoor, ze hebben mij nooit gepest, ik was eigenlijk degene die anderen pestte", vertelde ze vol zelfvertrouwen.

Hoe kun je zo fout zitten met je gedachtengang die gebaseerd is op vooroordelen, denkwijzen van anderen, die dus totaal anders kunnen zijn.

Wat heb ik hiervan geleerd?

Dat mensen gelukkig, maar ook ongelukkig kunnen zijn met hetzelfde "ding". Het hoeft dus niet zo te zijn dat als je niet de ideale maten hebt, je per definitie ongelukkig bent. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Wie je bent, wat iets je doet.
De één wordt blij van een bijzonder zangvogeltje wat erg z'n best doet om je vrolijk te laten ontwaken met zijn enthousiaste gezang als het prille lente zonnetje opkomt op een mooie ochtend in het voorjaar. De ander ligt zwaar geïrriteerd in bed als die 'schijtvogel' de boel wakker zit te schreeuwen. 

Blijkbaar kun je dus kiezen wat je van iets vindt, wat je erbij voelt en hoe je hiermee omgaat. Zowel positief als negatief. Vandaar dat optimisten een half-vol glas hebben waar ze blij mee zijn en pessimisten het als een half-leeg glas ervaren waar ze van balen! Is geluk dan toch een keuze?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten