zaterdag 7 november 2015

De hou-je-kop-momenten van een moeder!

Soms wil je niet met jezelf geconfronteerd worden, dat alles wat je doet, benoemd wordt, je aankooptechnieken onderuit worden gehaald of gênante details met anderen gedeeld worden. Maar met kinderen kom je daar niet altijd onderuit. Wat heb ik al vaak gehad, dat ik dacht, hou je kop! In veel gevallen is het op momenten dat je niet veel kunt zeggen.

Ik was vorig jaar in Maasland op een rommelmarkt met Teuni en zag daar een mooie porseleinen teckel staan. Ik had 'm al eerder gezien op een rommelmarkt, maar daar was hij echt te duur. Dus wat was ik blij dat er daar één stond. Maar als ervaren 'rommelaar', moet je natuurlijk niet laten merken dat je iets graag wilt hebben, dat kost altijd geld! Dus bekeek 'm een beetje onverschillig en vroeg waar je dat nou neer moest zetten en wat je ermee kon doen? Stel weleens meer van die onbenullige vragen, zodat ik onervaren lijk. Tactiek. Ze vertelde dat het niet zomaar een teckel was, dus geen Blokker ding. Ik gaf aan dat ik er nooit op gelet had eigenlijk. Dus Teuni dacht, hé, maar dat klopt niet, want die wilde ze toch al heel lang hebben. Dus een kind doet wat een kind doet, mamma helpen........ "Maar mam, die wilde je toch altijd al hebben?". Dat was het eerste 'hou-je-kop-moment! "Nee Teuni, dat was mamma niet, dat was denk ik iemand anders... Heb je al wat leuks gezien voor jezelf?" In de hoop dat de afleidingsmanoeuvre zou helpen. Even verder in het gesprek, vroeg ik naar de prijs. Ik gaf aan dat dat wel veel geld was, dat had ik niet eens bij me. En daar was ze weer om me te helpen; "Maar mam, we hebben toch net geld gepind, daar kun je die teckel makkelijk van kopen, hoor". Dat was dus het tweede 'hou-je-kop-moment.
Met de teckel in de tas vertrokken we naar huis, en daar zijn we even een goed moeder-dochter gesprek aangegaan. En ik moet zeggen op rommelmarkten gaat het nu goed, want ze mag niks zeggen als mamma met de verkoper praat.

Een ander voorbeeld was ons winkelbezoek aan Vlaardingen vorige week, bij de H&M. Mamma ging even wat passen. En Teuni bleef voor het hokje zitten op de grond in de gang van alle hokjes. En daar kwam ze: "Mam, je hebt allemaal kalkoenen-shit onder je schoenen!" Even goéd hard, zodat mamma het wel zou horen, evenals de rest van de mensen die aan het passen waren. "Nee Teun, dat is een beetje bagger". Gelukkig zagen de overige passers niet wie haar moeder was, want die zat in het hokje. Maar goed Teun had alle tijd om alles te observeren. "Mam, je hebt twee verschillende sokken aan, kon je ook geen sokken vinden? Dat kunnen wij ook nooit. Waarom raakt bij ons altijd alles kwijt als jij gaat wassen." Tja, daar geef je dan gewoon geen antwoord op, als je anoniem in zo'n hokje staat, dat is het beste.

En dan als je kind dingen over je gaat vertellen bij anderen, die je liever voor jezelf houdt.
Mamma lust namelijk graag puddinkjes, alleen krijgt ze daar pudding-billen van. Dat is zo'n interne huisgrap bij ons. Alleen hoorde ik dat ie niet intern was gebleven en het in geuren en kleuren aan de tafel was verteld tegen de vader en moeder van een vriendinnetje dat Teuni d'r moeder puddingbillen heeft. Als hier trouwens dingen over andere pappa's en mamma's worden verteld, is dat natuurlijk weer wel leuk, zoals je begrijpt.

Je hebt ook van die momenten dat je foutjes maakt in het verkeer die iedereen, denk ik, weleens maakt, maar normaal worden deze niet benoemd. Dat is prettig. Anders lijkt het alsof je meer fout doet dan goed. Maar onze Teun is heel alert en ziet alles. Vooral als er andere kinderen in de auto zitten, lijkt het een sport, mamma te analyseren. Ze merkt nagenoeg elke (bijna) fout op. "Zo mam, zag je die auto niet ofzo, want die man maakte allemaal rare gebaren."
Als je alleen in de auto zit, doe je net alsof het er niet was en je rijdt lekker door, maar als het benoemd wordt, voelt dit niet prettig. Je voelt je betrapt. "
Mam, kun je niet goed parkeren ofzo, we reden zowat tegen die auto aan.  Mam, je moet toch stoppen bij een zebrapad? Mam, je raakte de stoep. Mam, je moet niet zo hard over die hobbel gaan dan gaat de auto toch kapot? Mam, die auto toetert naar ons, wat doe jij fout?" En zo heb ik nog wel 20 voorbeelden.......

Nou is het natuurlijk positief als een kind alert en gevat is. Ik wil het dan ook zeker niet afremmen. Als het maar niet over mij gaat, ha, ha! Maar dat is lastig te voorkomen. Ik doe wel m'n best om te vertellen waarom het beter is dat ze bepaalde dingen niet tegen andere mensen verteld. En op het benoemen van mijn fouten in het verkeer, reageer ik gewoon maar niet. Een afleidingsmanoeuvre is meestal het beste.
Het is niet alleen de leeftijd, maar ook een stukje karakter, want onze oudste dochter doet het niet. Ik weet ook dat Teuni het niet van een vreemde heeft, want ik was vroeger ook zo. Ik ging ook tegen oma vertellen dat de andere oma haar niet zo aardig vond, omdat ze dat had verteld, dus voor mijn moeder toen ook al een hou-je-kop-momentje. Het zal van aller tijd zijn. Soms duurt het even, maar achteraf moet je erom lachen, gelukkig!

zondag 25 oktober 2015

Werken tot je erbij neervalt.....

Soms heb ik weleens gedachten over later. Een toekomstbeeld zoals ik hoop dat het gaat worden. Dan zie ik, ons samen, wat ouder maar voldaan, lekker doen waar we zin in hebben. Gewoon uit bed wanneer je wilt, dingen doen die je altijd hebt willen doen, waar je dan tijd voor hebt. Je hebt je beloofde AOW-tje en door je werkend leven ook nog een mooi pensioen opgebouwd. Alles wat je dan doet mag en 'moet' niet meer.

Maar ik weet in m'n achterhoofd dat de laatste twee schijnzekerheden geen garantie bieden voor de toekomst. Want we hebben een systeem gecreëerd jaren geleden, wat nu niet meer te handhaven blijkt. 

De AOW-leeftijd gaat in stappen omhoog naar 66 jaar in 2018 en 67 jaar in 2021. Vanaf 2022 wordt de AOW-leeftijd gekoppeld aan de levensverwachting. Je AOW-leeftijd hangt af van je geboortedatum. Nou ik heb het even ingevuld en ik mag werken tot ik  zowat 70 ben..... Als ik het haal! Maar dat zal de bedoeling misschien wel zijn.....
Ik zie me al gaan naar m'n werkgever rond het jaar 2040 met rollator. Grijze haren in de knot, stijve ledematen, gehoorapparaat, klapperend gebit, maar met een beetje Kukident, moet dat geen probleem zijn! Heel de dag vertellen dat vroeger alles beter was en we alles moeten blijven doen zoals het altijd is gegaan. Je denkt nog van die tijd te zijn, maar bent jaren geleden al afgedankt. Uit fatsoen mag je dan nog wat zeggen, omdat ze je niet willen kwetsen. Vreselijk!

Nu kan ik er gelukkig eerder voor kiezen te stoppen door m'n pensioen naar voren te halen, maar de kans is groot dat m'n bij elkaar gewerkte pensioentje voor een groot deel verdampt is, want ik las dat er het afgelopen half jaar zomaar 140 miljard was verdampt door slechte beleggingsresultaten. Als je zelf je vermogen verkeerd belegd, dan moet je op je eigen blaren zitten, maar dat je verplicht wordt jouw 'spaarpot voor later' uit handen te geven aan bedrijven die ermee spelen, dat kan ik al jaren niet uitstaan. Je bent overgeleverd aan dit systeem van decennia terug. Mensen worden gekort, premies worden verhoogd, ze doen maar. Als hun bonus maar is veilig gesteld. Misschien bestaan de meeste pensioenfondsen niet meer tegen die tijd. Ik dacht dat landen ook niet failliet konden gaan, dus waarom pensioenfondsen ook niet?

Iets anders, als je van werkgever wisselt naar een andere bedrijfstak, kom je weer verplicht bij een ander pensioenfonds terecht. Ik heb inmiddels al drie verschillende pensioenpotjes en zie door de bomen het bos niet meer. Ik wil net als bij m'n zorgverzekering, zelf het pensioen kiezen wat het beste bij mij past. Zodat dit persoonsgebonden is en niet werkgeversgebonden. Ik wil zeggenschap over mijn eigen geld. Ik wil niet overgeleverd zijn. Ik wil zelf een keuze maken voor mijn toekomst.
Nu hoor ik wel geluiden in die richting, al jaren trouwens, maar niemand schijnt bij machten te zijn dit te hervormen naar een pensioenstelsel 3.0 Ik hoor veel 'ja-maar-en', nou dan weet je al genoeg.....

Ik heb in de keuken een oude prent hangen van een ouder echtpaar. Ik zag mezelf al lopen met Leo, lekker op een mooie zomerse dag aan de wandel. Maar waarschijnlijk zijn we op weg naar ons werk. Vroeg de pad op om op tijd te zijn, want zo snel lopen we niet meer. 
 

zondag 11 oktober 2015

Heeft social media zeikstralen en mierenneukers opgekweekt?

Onze samenleving is een kwetsbare en overgevoelige wereld geworden. Kleine items kunnen uitmonden in grootse zaken en andersom. We laten het allemaal gebeuren, omdat niemand het blijkbaar kan stoppen. Wel merk je dat velen, waaronder ik, er vaak moe van worden..... Is er nog een punt van ommekeer of is dit gewoon de nieuwe realiteit?

Ik zal een voorbeeld geven. Ik zag een artikel over iemand die het een goed idee vond dat de intocht van Sinterklaas in gefilmd zou worden voor de ouderen en zieke kinderen in die woonplaats. In plaats van de filmcamera te pakken en dit te regelen, meende de man dat de gemeente hier maar subsidie voor moest geven. De gemeente was zo wijs om aan te geven dat de intocht van Sinterklaas (de èchte) al op tv was en dat er dus geen noodzaak was. Man natuurlijk teleurgesteld.... Dan zie je op FaceBook een discussie ontstaan 'van heb ik jou daar'. Iedereen heeft een mening en gooit er een bak ellende uit, het wordt totaal uit z'n verband gerukt; het is een schande, de ouderen zijn weer de dupe, de zieke kinderen moeten hier in NL weer onnodig lijden, etc. Ik vraag me dan werkelijk af, denken deze mensen wel na, kunnen ze uberhaupt lezen? En zo zijn er nog tientallen voorbeelden te noemen. Het worden er steeds meer.... Gaat het niet over de vluchtelingen, dan gaat het weer over zwarte piet, de voedselbank of discriminatie om maar wat trending topics te noemen.

Waren deze zeikstralen, mierenneukers, aardszeikers er ook voordat social media er was? Je kon vroeger een ingezonden stuk naar de krant sturen of de ombudsman schrijven. Maar dit was een moeite die gedaan moest worden en kostte bovendien een postzegel. Velen wilden hier niet in investeren. Maar ze moeten er toen ook zijn geweest, waarschijnlijk. Alhoewel ik wel denk dat social media ze heeft opgekweekt. Ik denk dat ik op z'n tijd ook weleens zo'n zeikstraal ben, ha, ha! Alhoewel ik me echt heeeeeeeel vaak in hou te reageren. Maar soms heb je er gewoon eens zin in. Het trekt, het lokt.....

Natuurlijk heeft social media ook veel goede dingen opgeleverd. Draagvlak voor onderwerpen waar je normaal nergens mee terecht kunt. Informatievoorziening. Contacten die anders zouden verwateren. Netwerken. Algemene ontwikkeling. Maar we zouden geen echte mensen zijn als we niet alleen naar de nadelen zouden kijken, toch?

dinsdag 22 september 2015

Je wordt niet altijd wie je was....

Dat zou betekenen dat je kunt veranderen. Die gedachte is toch een feest op zich....

In mijn kindertijd was ik erg verlegen. Als ik van de glijbaan wilde, keek ik eerst om me heen of er geen andere gegadigden waren, en pas dan gleed ik er snel vanaf. Als ik een uitnodiging voor een kinderfeestje ontving, kreeg ik het al benauwd. Ik verstopte het kaartje zelfs in de bloempotten in de huiskamer, omdat m'n moeder er dan niks vanaf wist, zodat ik niet hoefde, Totdat de planten water kregen.....
 

Wat was ik in mijn schooltijd slecht in het schrijven van opstellen. Ik weet nog heel goed dat ik altijd naast mijn klasgenootje Arjen zat op de HAVO bij Nederlands en hij dit zo uit zijn mouw schudde. En ik er niks van bakte, hoe hard ik het ook probeerde. Wat had ik dat ook graag gewild....
Lezen was ook niet mijn ding. Voorlezen al helemaal niet. Een boek lezen was geen feest, ik was iemand van de uittreksels.
 

Net als m'n vader (die nu ook nog steeds bonen met appelmoes, kindermenuutje en wit brood met suiker zonder korsten eet) lustte ik vroeger ook weinig. Bij ons thuis vroeger geen uien, paprika, kruiden of ander 'vreemd' eten, zoals mijn vader dat noemde. We waren het zo gewend. M'n vader vindt het nu nog steeds 'zielig' voor die mensen dat ze dat vreemde eten 'moeten' eten.
En nog niet te spreken over m'n telefoonangst. Wat vond ik het eng om de telefoon op te nemen of iemand te bellen. Ik deed er alles aan om dit te vermijden

En dan word je groter en groter........... En kan het zomaar anders worden.....

Opstellen hoef ik niet meer te schrijven, maar blogs daarentegen geheel vrijwillig. Ik vind het geweldig om te schrijven over wat ik denk, voel en beleef. Wie had dat kunnen denken. Vroeger kwamen de woorden niet en nu lopen ze er zomaar uit. Hoe het kan? Ik weet het niet.

Lezen vind ik geweldig. ik lees boeken, veel artikelen over allerlei soorten onderwerpen. Hoe meer, hoe beter. Ik lees kranten. Ik werk zelfs bij de plaatselijke krant als vrijwilliger.
Ik ga voorlezen ook niet meer uit de weg, ben er geen ster in, maar laat me ècht niet kennen. En ik blijk het er helemaal niet zoveel minder af te brengen als anderen. Op menig begrafenis heb ik m'n woordje al voorgelezen. Ik doe het gewoon! Geen angst meer, slechts een gezonde spanning. 

Bij ons in huis altijd uien, paprika's en andere soorten 'vreemd' eten. Het simpele eten van vroeger kan ik me niet meer voorstellen. Ik heb wel m'n voorkeuren, maar deze zijn vaak gebaseerd op gezonde keuzes. M'n kinderen eten nagenoeg alles. Maar worden natuurlijk niet beïnvloed door de eetpatroon-genen van opa. Ze lachen zelfs om opa, omdat hij niks lust. Wat ik nog wel overgehouden heb van hem, is dat ik erg kreen ben. Geen gerommel met mijn eten..... Maar verder geniet ik van alle smaken.

Toen ik van school kwam, heb ik een aantal maanden bij Priva gewerkt als een soort vakantiewerk. Achter de telefooncentrale! Als sneeuw voor de zon verdween mijn telefoonangst. Ook weer opgelost.

Wat betreft feestjes, dat is nog wel een punt. Want gek ben ik er nog steeds niet op. Niet meer omdat ik niet durf, zeker niet. Maar omdat mijn tijd kostbaar is en ik erg geniet van het thuis zijn, daarom maak ik bewust de keuze om ergens wel of niet heen te gaan. Ik durf 'nee' te zeggen, wat anderen zelfs bewonderen. Bijzondere feestjes sla ik trouwens niet af, maar andere gelegenheden laat ik weleens aan me voorbij gaan.

Zo zie je maar dat je op bepaalde gebieden geheel anders kunt worden, dan je vroeger was. Misschien groei je er wel overheen? Alhoewel ik veel mensen zie, die niet over angsten, onwetendheid en onkunde heen groeien en dat is lastig. Ik hou ervan om me niet te laten kennen. Ik denk dat dat wel iets is, wat helpt om over de drempel heen te komen. En m'n nieuwsgierigheid die me ook helpt om daar te komen waar ik wil komen. Dus je moet er zelf wel iets aan doen! Zo worden het gewoonten waar je niet meer bij nadenkt en dat maakt je zoals je bent.

Oh ja, natuurlijk durf ik nu wel van de glijbaan, alleen zullen er twee naast staan die zeggen "Mam, doe dat maar even niet".........

zaterdag 12 september 2015

Zo wil ik wel worden als ik een oud gebakkie ben......

Hoe wil je zijn als je oud wordt? Denk je daar weleens over na?

Je ziet weleens mensen, waarvan je denkt, zo wil ik worden als ik 'oud' ben. Wat een mooie mensen! Dit is zeldzamer dan het tegenovergestelde. Want wat lopen er een zuurpruimen rond op deze aardbol. Als je ouder wordt, wordt je wereld kleiner en datgene waar je je druk over kunt maken groter, want je hebt heel de dag de tijd, met als gevolg, zeuren, de hele dag door. Gelukkig hebben ze het zelf niet door. Maar de gevolgen zijn er wel als ze opletten.
Mijn vader zegt altijd, als je gezellig blijft als je ouder wordt, word je niet eenzaam. Die eenzame mensen zijn vaak van die zeikerds, ja logisch dat je daar niet naar toe gaat voor je plezier. Alleen nog bezoek wat uit fatsoen komt in deze fase..... Misschien hoef je daar niet eens oud voor te zijn. Dit geldt misschien wel voor alle leeftijden, bedenk ik me nu. Heb je weinig mensen om je heen, loop eens naar de badkamer en kijk eens goed in de spiegel!

Maar goed dat is weer een andere discussie.

Ik was onlangs op de rommelmarkt en zag een dame waar ik wel heel veel respect voor had, en ik niet alleen. De tachtig gepasseerd, stond ze met haar scootmobiel op de rommelmarkt. Haartjes mooi gedaan, lipjes mooi gestift, thermoskannetje in de tas. Dat zijn dan dus de 'ouderen van tegenwoordig', geweldig! Daarna bedacht ik me, mens waar heb je zin in! Zag voornamelijk problemen, maar zij dus blijkbaar niet, dat was het mooie. Want wat als je naar de wc moet en je kledingrek aan je voertuig gemonteerd staat. En wat als het gaat regenen. En wat als...... Ik bleek dus die 'tobberd', want zij stond gezellig op de rommelmarkt, in het zonnetje en gezellige dag te hebben en iedereen vond haar geweldig! Mag ik aub. een beetje van deze dame hebben als ik die leeftijd heb, zodat ik geen 'ouwe zeur' word? Een klein beetje maar......

zondag 23 augustus 2015

Een haat-liefde verhouding met je poes?

Voor de duidelijkheid dit gaat over m'n gecastreerde kater, in plaats van m'n poes voordat jullie denken van, wat is dit? Maar voor mij is een poes een poes, zoals elk dier voor mij een 'hij' of 'het' is. Ik ben niet zo iemand die een hond een 'zij' gaat noemen. Voor mij is een dier ook een dier en geen surrogaat kind, hoeveel ik ook om ze geef.....

We hebben een lieve poes, hij heet Joris. Een langharige Main Coon. Ik wilde altijd graag zo'n zwart-witte en die heb ik zo'n 12 jaar geleden ook aangeschaft. Niet alleen voor het mooie of leuke, maar ook voor de muizen! We hebben door de andere dieren, veel eten overal staan, en de muizen ruiken dit ook. Door Joris hebben we dan ook nagenoeg geen muizen. Het is echt een killer, een getrainde moordenaar. Zelfs ratten zijn niet veilig voor hem. Mijn poes functioneert dus uitstekend. Hij is al op leeftijd, maar blijft een jager!

Hij heeft volgens mij dan ook het ideale leven, hij doet waar hij zin in heeft en ligt de helft van de dag te slapen zonder zich ergens zorgen over te maken. Gewoon zoals een kat een leven wenst, niet zo'n binnen-kat (dat maken wij mensen ervan trouwens) die heel z'n leven binnen de muren verblijft, maar gewoon zijn, waar je wil zijn.

Tot nu toe lijkt mijn verhaal ideaal, maar ik heb een probleem met Joris. Altijd al gehad! Hij eet niet alleen ongewenste muizen en ratten, maar ook m'n gewenste duiven, kuikens, vogeltjes, etc. En daar heb ik zo'n hekel aan, dat ik hem regelmatig de nek om zou willen draaien. Spreekwoordelijk uitgedrukt. Ik word zo boos van binnen als hij weer een kuiken of een duif heeft gepakt. En die ellendeling, eet zo'n beestje dan niet helemaal op, maar alleen z'n kop. Zodra m'n duiven uitvliegen, onthoofdt hij ze. Zodra kuikentjes te ver bij hun moeder uit de buurt zijn, hup, kop eraf. Vreet 'm dan helemaal op, dan heeft het nog nut gehad!
Ik weet dat het z'n instinct is, maar ik kan het niet uitstaan. Ik moet me echt inhouden om dit instinct geen lesje te leren.

Maar omdat ik ook ongewenste bewoners heb hier, kan ik ook niet zonder hem......

zondag 2 augustus 2015

Ik heb echt niks tegen homo's, maar.......

Deze week zag ik een filmfragment uit de jaren vijftig op tv, waarin een jongen die viel op mannen, hiervoor behandeld werd. Deze ziekte moest uitgebannen worden. Door shocktherapie, zware verdovende middelen en braakmiddelen werd die jongen gesloopt, zodat hij van narigheid wel zou zeggen dat hij 'genezen' zou zijn. Die tijd zijn we in Nederland gelukkig voorbij...... Maar we zijn er nog niet.
In veel geloven is het nog steeds een taboe, want het zou tegen de natuur is zijn en dus niet normaal. Ik betwijfel of het niet de natuur is. Ook in het dierenrijk komt het voor. Ik heb ook twee homofiele duiven die heel gelukkig zijn. Hebben geen dame nodig in hun leven. Worden er zelf agressief van en belagen de dames die ik voorstelde als partner, zodat deze zo zielig in een hoekje gingen zitten, dat ik ze maar weer uit het hokje heb gehaald. Ze leven als stel, zijn helemaal verliefd, zoenen alsof hun leven ervan afhangt. Maar geen ei natuurlijk, terwijl ze wel stevige nesteldrang krijgen. Daarom heb ik ze een ècht ei gegeven, zodat ze een kans krijgen een familie te stichten. Voor mij zijn deze duiven niet minder of meer. Ze zijn gewoon duif. Dit geldt ook voor mensen, als ik ze aardig vind, maakt mij het niet uit hoe ze hun leven invullen en met wie. Ze zijn gewoon mens. Want ik heb echt niks tegen homo's, zeker niet, maar.......
Als ik de Gay-pride Amsterdam op tv zie, vraag ik me af of dit de manier is om meer geaccepteerd te worden? Als kinderen zeggen: 'Mam, homo's zijn toch ook normale mensen, waarom doen ze dan zo op tv? Dan vinden mensen ze toch juist niet normaal?'
En daar ben ik het mee eens! Dat 'over the top' is wel amusant om met verwondering naar te kijken, maar dit zorgt er ook voor dat een groot deel van de mensheid dit niet normaler gaat vinden, misschien juist wel een afkeer. Ik denk zelfs dat de mensen die wel op een 'normale' manier hun leven leiden met iemand van hetzelfde geslacht, lijden onder het gedrag van een bepaalde groep, omdat ze als 'één pot nat' worden gezien. Dit is jammer vind ik, want ik heb echt niks tegen homo's, integendeel, maar.......

woensdag 8 juli 2015

Ook wij eten appelmoes van de voedselbank......

Ik vind het erg dat mensen geen geld hebben om eten te kopen. Ik vind het erg dat mensen geen baan hebben om hun eigen geld te mogen verdienen. Ik vind het erg dat mensen arm 'kunnen' zijn in welvarend Nederland....

Daarentegen ben ik blij dat iedereen een dak boven z'n hoofd kan hebben. Een bestaansinkomen heeft om voorzien te worden in de minimale levensbehoeften. Toeslagen/mogelijkheden krijgt voor dingen die ze anders niet kunnen betalen.

Ik ben blij dat ik niet in deze situatie zit.......

Echter dan kom ik bij een ander punt. Kunnen mensen goed met zo'n situatie omgaan? Kunnen mensen op een verantwoorde manier in deze situatie leven? Kunnen ze het geld wat ze krijgen, verstandig besteden? Kunnen ze geldverslindende verleidingen weerstaan? Kunnen ze problemen voorkomen? Kunnen ze überhaupt uit zo'n situatie komen? Willen ze dat?

Ik weet het niet............

Als ik het zo aanschouw vanaf de zijlijn, zou ik deze mensen graag helpen, advies geven. Maar dit willen ze helemaal niet! Ze willen zelf bepalen wat ze doen, waar ze hun geld aan uitgeven. Klinkt logisch. Echter de gevolgen zijn meestal de schuld van 'iemand anders'. Dat maakt het lastig. Moeten we de samenleving op laten draaien voor de keuzes die zij maken? Het is wel het makkelijkste.
Je mag toch zelf weten of je een sigaretje opsteekt of een lekker biertje drinkt? Ook al kun je het je eigenlijk niet veroorloven, wie zijn de mensen die voldoende geld hebben, om te zeggen dat je dit niet moet doen? Kijk, dat je daardoor geen geld hebt om de zwemles van je kind te betalen, daar moet de regering maar iets aan doen! Want dat moet toch een recht zijn van elk kind, veiligheid! Voor mijn gevoel is dit kop-in-het-zand-zelfrechtvaardigings-gedrag. Maar goed, wie ben ik?

Hoe vaak hoor ik niet dat er geen banen zijn voor Nederlandse mensen? Alle banen worden ingenomen door buitenlandse arbeidskrachten. Gelukkig was er het initiatief om Nederlandse mensen een kans te geven in de tuinbouw. Mooi, want de mensen die altijd riepen dat ze wel wilden, maar er geen mogelijkheid was, kregen nu een kans. Echter 1 persoon bleef werken, van de 17 volle bussen die naar het Westland kwamen....... Ook zijn er initiatieven van gemeenten waarbij mensen die langdurig werkloos zijn een kans krijgen. Ook hier is het percentage bedroevend. Ik kan het ook wel begrijpen als je voor het minimum loon voor 'dag en dauw' je bed uit moet, 5 dagen per week moet zwoegen, meer rompslomp hebt dan voldoening. Als je de keus hebt, wil je waarschijnlijk terug naar je comfortzone met toeslagen. Je moet van goede huize komen en doorzettingsvermogen hebben om te vechten deze baan te willen hebben. Gelukkig kijken mensen vanuit het buitenland hier anders tegenaan, anders was er toch een probleem ontstaan in Nederland.

Zo krijg ik ook een dubbel gevoel van voedselbanken. Als ik hoor dat voedselbanken aangebroken pallets van producten die voor smaaktesten zijn gebruikt, niet eens hoeven en het dus zo de container in kan, krijg ik een beetje jeuk! Als ik op de rommelmarkt loop en zie dat mensen levensmiddelen aanbieden en hoor via via dat dit uit voedselpakketten komt, kan ik dit niet geloven. Als ik lees dat er groene keurmerken komen voor voedselpakketten, gaat mij dit te ver. Als ik levensmiddelen via via krijg uit voedselpakketten, waar mensen de lekkere en bruikbare dingen uitzoeken en de rest weggeven, eten wij die 'dure' HAK appelmoes met zo'n speciaal dekseltje die tot 2016 houdbaar is, maar gewoon op!

Ik vind het erg dat ik situaties mogelijk verkeerd beoordeel, en ik ben blij als ze daadwerkelijk verkeerd blijken te zijn!

zondag 5 juli 2015

Ik zie door de borden 'het bos' niet meer....

Als er een land met veel regels is, dan is het Nederland wel.... Voor alles wordt een regel (of een bord!) gemaakt. Als er iets uitzonderlijks gebeurt, worden op uitzonderingen direct regels gemaakt. Dit maakt het leven er niet eenvoudiger op.....

We maken een strak beleid om zwartrijden te voorkomen, poortjes moeten verhoogd worden in het nieuwe station omdat die 'boefjes' eroverheen blijven springen en onze conducteurs worden steeds vaker mishandeld......  Een aantal weken geleden was ik in Turkije, daar gaat het leven meer zoals het komt. In het openbaar vervoer hebben ze geen te lage poortjes, ov-kaarten die opgeladen moeten worden, mensen die vergeten in of uit te checken. Het leven lijkt daar een stuk simpeler op dat gebied waardoor ook goedkoper waarschijnlijk. Het openbaar vervoer is daar zelfs zo aantrekkelijk qua prijs dat je misschien wel geen eigen auto wilt. Terwijl wij de ene na de andere prijsverhoging krijgen voor het openbaar vervoer en er steeds minder mensen gebruik van maken waardoor het automatisch te duur wordt. En de files steeds langer. Raar hè?
In zo'n Turks dolmus-busje kom je overal voor 1,50 euro. Ook het systeem van betaling verbaasde mij, toen ik erop lette. Iedereen stapt in en uit. Iedereen geeft via andere passagiers geld naar voren en via dezelfde handen komt het wisselgeld weer terug vanaf de chauffeur. Je betaalt wanneer het je uitkomt, ervoor, ondertussen of erna. Ook al zitten er 20 mensen in dat busje op de één of andere manier betaalt iedereen en gaat het allemaal goed. Een onzichtbaar systeem of een scherp oog van de chauffeur. Raar he?

Een ander voorbeeld is de 'bebording' in ons kikkerlandje. Ik kan me niet voorstellen dat er in een ander land op deze wereld meer borden staan dan in Nederland. In onze Maasdijkse krant hebben we de rubriek 'Het moest verbo(r)den worden', elke maand treffen we de raarste borden aan in Maasdijk. En dit zal niet alleen in Maasdijk zijn. Wegen waar je normaal niet harder dan 30 km per uur mag in de bebouwde kom, worden voorzien van extra 30 km borden als er wegwerkzaamheden zijn. Dat geloof je toch niet.... Raar he?
Kijk maar eens om je heen, hoeveel borden zouden er weg kunnen zonder dat iemand ze mist en het toch goed blijft gaan. Naar mijn mening is dit meer dan de helft! Wat zou het landschap mooier worden...... En duidelijker!

Ik vraag me af of we door alle regels minder oplettend, alert, vriendelijk, beleefd, etc. worden? Het lijkt of we door regels juist tegendraads worden. Met als gevolg meer regels. Raar hè?

zondag 14 juni 2015

Hondjes aankleden en in een tassie doen, dat is echte liefde.....

Tijdens mijn 3-daagse vakantie naar Turkije ben ik veel 'zwerf'dieren tegengekomen, honden en katten. Wij in Nederland noemen dit zwerfdieren, omdat ze geen huis met een dak hebben. De dieren die ik tegenkwam hadden een leefomgeving in plaats van een riem om aan te lopen of een kattenbak. Voordat ik me hierin verdiepte vond ik zwerfdieren zielig. Nu ben ik er toch iets anders over gaan denken. Deze dieren hebben een vrijheid waar onze Nederlandse huisdieren alleen maar van kunnen dromen. Uitzonderingen daargelaten. Ze leven in harmonie samen, geen stress, gewoon een natuurlijke rangorde. Zijn niet te dik, maar hebben meestal een normaal 'postuur'. Sommigen lijken mager, maar dat is ons beeld. Als een poesje heel slank is, bestempelen wij dit als mager en dus zielig. Terwijl ze de hele dag eten krijgen van mensen en toeristen. 
Want is een vogeltje wat niet gevangen zit in een kooi, een zwerfvogeltje en dus zielig? Is een vis die in de zee zwemt een zwerfvis, omdat hij niet in een kom zit?

Heel bijzonder dat je ook geen hondenpoep op straat ziet, terwijl je toch veel honden ziet. Is het dan zo dat honden dit van nature op een afgelegen plaats doen zonder dat mensen hier last van hebben? Hebben wij ze, tegen de natuur in, geleerd om het overal maar te doen waar de riem ze heen leidt, zodat de mens er last van heeft?
De honden zijn ook niet agressief, druk, vervelend of andere gedragseigenschappen waarvoor wij met ze naar therapie gaan. Ze leven hun leventje en scharrelen hun kostje bij elkaar. Leven met elkaar in de mensenwereld en zijn dier, zoals dit 'in den beginne' misschien wel bedoeld is.
Neem dan ons Nederlanders, wij kleden onze hondjes aan, doen ze in een tassie, leggen ze naast ons in bed, laten ze 3x per dag, vastgebonden 'en publiek' hun behoefte doen. Ze krijgen gedragsstoornissen, vechten met elkaar, etc. Het woordje natuur is hierbij ver te zoeken.

Het is zelfs zo dat we vinden dat de dieren die wij 'houden voor òns eigen plezier' het maar getroffen hebben en de 'zwerfdieren die in vrijheid leven en hond mogen zijn' zielig zijn.

Zomaar een zwervende gedachte toen ik in het vliegtuig zat......

donderdag 28 mei 2015

Sommige bedrijven snappen het gewoon niet!

Ik zag op tv een cafe met een bord voor de deur 'iedereen mag hier gratis naar de wc, als je het maar netjes achter laat. En als je het leuk vindt, kun je hier ook blijven om wat te drinken." En het was er altijd druk, niet alleen voor een toiletbezoek. Een bedrijf dat iets voor je over heeft, je niets afdwingt. Daar krijg je als voorbijganger (potentiële klant) een warm gevoel van. Daar wil je wat kopen....

Elk jaar als ik over de vrijmarkt loop in 's-Gravenzande, hoor ik mensen klagen over de Hoogvliet die centraal in de vrijmarkt ligt. Elk jaar plakken ze een briefje op de deur dat de wc kapot is. Mensen met kinderen die daar in alle vroegte zitten soms al vanaf 3.00 uur, die wekelijks hun geld daar besteden, mogen op deze ene dag niet naar de wc. Door dit kinderachtige gedrag, wil je hier het liefst niks kopen. Ik snap het ook niet! Ik weet zeker dat je aan goodwill heel veel kunt verdienen en dat geen advertentie hier tegenop kan.
Maar goed wij hebben hier in Maasdijk zelfs een dokter die zijn 'klanten' voor een toiletbezoek naar de Plus-supermarkt een paar honderd meter verderop stuurt. Nu kan hij dit zich permitteren, omdat hij de enige dokter is in Maasdijk en blijkbaar genoeg patiënten heeft. Maar oh wee als er ooit een andere dokter bijkomt mèt wc én patiëntvriendelijke assistente, dan is het over voor hem. 

Zolang je een monopoly-positie hebt, kun je je vrij veel permitteren, dat zijn er weinig en die positie is slechts tijdelijk. Er komen ook andere tijden. Als je denkt dat je de wijsheid in pacht hebt en je boterham wordt steeds kleiner, komen er ook andere tijden, dan is je tijd als het ware geweest. Als je meedenkt met je doelgroep en ze verrast, komen er ook andere tijden, dat noemen we dan weer toekomst!



vrijdag 15 mei 2015

Pas jij bij wat je doet?

Ik was onlangs bij de 'molen' in Vlaardingen. Een paradijs voor mensen die zelf graag bakken. Ze hebben hier alle ambachtelijke ingrediënten die je maar kunt bedenken om zelf brood en banket te maken. De meneer die achter de kassa stond, zag een beetje wit van het meel. En dat had nou juist z'n charmes.... Want een molenaar die zelf z'n meel nog maalt, hoort er toch ambachtelijk en een beetje 'melig' uit te zien? Stel dat hij met een stropdas in pak of sportieve outfit achter de toonbank zou staan, dan zou je denken; dit is vreemd, dit is niet écht, dit is een verkoper die alleen maar geld aan je wil verdienen. Dat zal deze man ook, maar dat lijkt niet zo. Hij staat ook niet in commerciële bedrijfskleding. Hij staat 'gewoon' in eigen kleding wat past bij een man die hard werkt en die gun je een goede boterham. En die gunfactor, dat moet een bedrijf gewoon hebben. Want dan scoor je het beste. Hoe kom je achter jouw gunfactor?

Maar geldt hetzelfde verhaal ook bij een andere winkel? Is een slager die onder het bloed zit ook ambachtelijk? Voor mij niet, dat vind ik weer vies en onhygiënisch..... Hoe moet een slager er dan uitzien? 
Je moet passen bij het 'ding' wat je doet. Je moet voldoen aan de verwachtingen. Niet overdressed, maar ook niet het tegenovergestelde. Het wil niet zeggen dat je voor alles mooi, knap, jong, slank, blond, lang, etc. moet zijn. Juist niet, je moet passen bij het 'ding' wat je doet!

Zo was ik vorig jaar op de strandopening in Hoek van Holland. Daar stond een promotiestand van de politie. Daar stonden twee dames van middelbare leeftijd en veel te hoge BMI, zullen we maar zeggen. Nu heb ik natuurlijk niks tegen reserves, maar dit vond ik zelf niet representatief. Zeker omdat de politie toch al kampt met een 'klein' imagoprobleem in Nederland. Mijn dochter vroeg "Mam, die politie-mevrouwen zijn zeker nep, want die kunnen toch niet hardlopen en boeven vangen?". Als een kind dat al opvalt....... Politie, zet een paar indrukwekkende, goedgebekte, stoere agenten neer! Deze dames pasten weer wel goed in een Tupperware-stand.

Het begint met een eerste indruk. Je zou zeggen, je bent hoe je bent. Maar je mag best een beetje aandacht geven aan jezelf om er meer uit te halen. Het zou zonde zijn als je dit niet deed. Als je een eerste indruk neerzet, kun je een paar kanten op; of je voldoet aan de verwachtingen, wat mooi is, dit geeft vertrouwen en op basis hiervan kun je scoren. Of je voldoet niet aan de verwachtingen, dan sta je 0-1 of meer achter. Dan heb je een inhaalslag te maken. Een lastige situatie, want dit kost je veel energie. De vraag is of je het nog goed kunt maken. Je kunt ook mensen positief verrassen, dat is helemaal top, nu alleen nog de verwachtingen waar maken! Dit moet je dan wèl lukken.....

Hoe kun jij er het 'beste' uitzien voor het werk wat je doet? 

woensdag 29 april 2015

Echt zuinige mensen sterven uit.....

Want we vinden onszelf natuurlijk heel zuinig, maar ten opzichte van vorige generaties, zijn we verspillers in een maatschappij van overdaad.
Mensen die in schaarste hebben geleefd, de oorlog hebben meegemaakt, zijn door hun ervaring vele malen zuiniger dan wij nu zijn. Wij denken dat we het zijn, omdat we levensmiddelen niet zomaar weggooien, denken we. Maar is dat allemaal wel zo?
Als ik de media moet geloven, gooien we kilo's eten weg per maand. We hebben de mogelijkheid om ons karretje bij elke supermarkt toch weer vol te laden.

Dat was 70-75 jaar geleden wel anders. Ik heb met mijn vriendin die vorig jaar overleden is, veel gepraat over de oorlog. Ze was een jong volwassene in de oorlog dus heeft het heel bewust meegemaakt. Ze woonde in Rotterdam, een straat verder dan waar het bombardement plaatsvond. Haar vader is verhongerd in de oorlog. Is gevlucht naar Friesland op de fiets, waar wel eten was. Dat kunnen wij ons toch niet voorstellen......

De eenvoud en zuinigheid waarmee ze haar leven leidde, fascineerde me. Ze bewaarde werkelijk waar alles. Ik bewaar veel, maar wat zij allemaal bewaarde, gooi ik toch echt weg. Alle verpakkingen van levensmiddelen bewaarde ze of hergebruikte ze. Een doos met sinaasappelnetjes, een doos met boterdoosjes, een doos met papieren zakjes van de apotheek, ga zo maar door. Want het was zonde dit weg te gooien, want het was nog goed.
Als ze ging douchen, zette ze emmers om zich heen om het water op te vangen. Met dit warme water, deed ze na haar eigen schoonmaakbeurt, het huis. Met het water wat overbleef, maakte ze het straatje buiten schoon, zodat het water een driedubbele functie kreeg. Geweldig. Een wasmachine heeft ze ook nooit gehad, alles ging die 93 jaar met de hand. En schoon dat ze was, en opgeruimd dat haar huis was, om door een ringetje te halen.

Toen ze nog 'jong' was en met pensioen ging, na een actief werkzaam leven, keek ze alle reclamefolders wekelijks na en maakte een lijstje hoe ze zo goedkoop mogelijk uit kon zijn met haar boodschappen. Bij mooi weer ging ze te voet de supermarkten van het Westland af, zo had ze ook nog beweging, vertelde ze dan.
Elk dubbeltje keerde ze om, terwijl dit echt niet hoefde, maar het zat er gewoon in. Nooit heb ik gezien dat ze zichzelf verwende met iets lekkers. Ze kocht alleen de basisboodschappen die ze nodig had. Dat was genoeg voor haar. Ze kon wel genieten van lekkere dingen die anderen meenamen voor haar, maar zelf kocht ze dit niet. En toch was ze altijd tevreden en als ze iets kreeg, wat het ook was, dankbaar.
Op haar afscheidsdienst werd het lied 'Het zijn de kleine dingen die het 'm doen' gedraaid, wat een mooie afsluiting was van haar tevreden leven.

Hier kunnen wij in 2015 met recht een voorbeeld aan nemen en ook jongere generaties, want alles hebben is helemaal niet zo vanzelfsprekend en zaligmakend. En word je een tevreden mens als je alles hebt of krijgt?

zondag 19 april 2015

Ik word gek van al dat afval...............

'Gek' is een groot woord, maar ik hou gewoon niet van verspilling en onnodig afval! Maar het lijkt steeds erger te worden. Als ik naar m'n afvalberg kijk, bestaat dit voor het grootste gedeelte uit plastic verpakkingen.

Ik vind het onnodig om producten twee of soms drie keer in te pakken. Neem nou theezakjes. Een zakje voor een kop thee zit in een papieren verpakking. Deze zakjes zitten met z'n allen dan weer in een doosje. En het doosje wordt dan ook nog verpakt in plastic. Nu zullen de heren bij Pickwick zeggen dat dit niet anders kan, omdat dit anders afbreuk doet aan de kwaliteit. Maar bij de Aldi, waar ik mijn favoriete smaakje koop, zit er helemaal geen plastic om het doosje.....
Waarom zou je bijvoorbeeld een komkommer in zo'n plastic 'condoom' verpakken? Dat vraag ik me werkelijk af. Wat is de meerwaarde? Dat hij eerder bederft, omdat er geen lucht bijkomt, waardoor je weer een nieuwe moet kopen? Ik vind het nog onhandig ook!
En dan alle snackgroenten die tegenwoordig in die 'leuke' hardplastic emmertjes zitten. Elke week gaan er wel 1-2 emmertjes in de vuilnisbak. Echt zonde......

Even een zijsprong; wat ik ook onnodig vind qua plasticverspilling zijn die stickertjes op elk stuk fruit. Hier moeten toch heel wat kilo's plastic doorheen gaan als op elke appel een merkje geplakt moet worden. Ik gooi mijn groenafval altijd bij de dieren dus is het noodzakelijk om al deze akelige stickertjes te verwijderen. Vandaar dat ik me er ook zo bewust van ben, waarschijnlijk. Dit moet toch anders kunnen?

Ik juich dan ook het beleid van AH toe om meer producten, vooral groenten en fruit, onverpakt te laten bij aankoop. Want waarom moet een rode kool ingeseald worden? Consumenten kunnen zelf de juiste hoeveelheid pakken en een enkele verpakking eromheen doen om het mee naar huis te nemen. Geweldig, je kunt gewoon genoeg (niet teveel, niet te weinig) pakken. Voor ons gezin is de standaard verpakking van bijvoorbeeld snijbonen van 400 gram te weinig, maar 800 gram weer teveel. Ik zal niet de enige zijn. Dus ook geen verspilling meer.
Alhoewel ik vorige week bij de AH allemaal per stuk verpakte winterpenen zag. Dus vraag me af of het beleid, beleid is of een marketingtruc. Laten we het erop houden dat het beleid nog verder moet worden doorgevoerd.

Wat is nou mijn ideaal? Een afvalbak die ik nog maar 1-2 keer per week hoef te legen. Een wereld waarin niet overal plastic wordt gedumpt, dieren dood gaan door plastic in hun maag, die 'plasticsoep' die op een paar plekken in de oceanen ligt te groeien. Ik snap dat producten verpakt moeten worden om onbeschadigd in de keuken van de consument terecht te komen. Maar er moet een gulden middenweg zijn.

De oplossing? Als ik die zo 1-2-3 had, had ik waarschijnlijk niet m'n thee bij de Aldi gehaald.... Maar ik denk dat het mogelijk moet zijn verpakkingen voor een ander doel te gebruiken of ze te laten verdwijnen. Zonder veel moeite, want ik hou niet van gedoe; apart bewaren, inzamelen op een centrale plek, in zo'n aparte zak, etc.
Je zou verpakkingen zelf moeten kunnen hergebruiken voor andere doelen. Een tweede leven! Ik gooi bijvoorbeeld nooit plastic tasjes weg, ik gebruik ze altijd als afvalzak, waardoor ik geen afvalemmerzakken hoef te kopen. Grotere dozen van verpakkingen gebruik ik ook als 'afvalbak'.

Maar met sommige verpakkingen kan ik echt niks. Deze zou je eigenlijk onder de kraan moeten houden, zodat ze oplossen als gelatine. Net als het omhulsel van een vaatwastablet. Of stickertjes op kunnen eten als eetpapier (ouwel). Waarom niet? Dit moet toch kunnen in 2015?

 

zaterdag 21 maart 2015

Ben ik echt zo jong als ik me voel?

Je bent zo oud als je je voelt! Dat is de one-liner die je hoort als je boven een bepaalde leeftijd komt. Maar zit hier een waarheid in of is het zoiets als 'eeuwige trouw' beloven aan iemand terwijl je geen benul hebt wat er allemaal nog gaat gebeuren in je leven. Zeker met de promotie van websites als 'SecondLove' van tegenwoordig, is de kans dat je in de winnende postcodestraat woont, waarschijnlijk groter dan het vieren van je 50-jarig huwelijk.

Maar goed even terug naar het onderwerp. Toen ik nog jong was, een puber met puisten, vond ik iemand van 30+ oud, 40+ was overdatum, 50+ was antiek en 60/70/80/90+ had de status van fossiel. Ik vond m'n vader en moeder ook oud, terwijl zij jong kinderen kregen en dus helemaal niet oud waren als ik nu terugreken. M'n moeder was 22 toen ik ter wereld kwam, m'n vader 27. Dus toen ik die puber was, was m'n moeder nog een dertiger. Nú vind ik dat piepjong!

Totdat je zelf ineens 'over de datum' bent. Je voelt je helemaal niet iemand van middelbare leeftijd. Je denkt dat je nog hip en best jong bent. Je verft die grijze haren gewoon weg, springt nog op de trampoline als een bezetene en koopt de nieuwste telefoon in de hoop dat je jong blijft. Totdat de pubers van nu, je met je neus op de feiten drukken. 
Zo sprak ik in mijn nieuwe werkkring in Noord-Holland, een jonge collega die mij aansprak met 'u' en 'mevrouw'. Heel beleefd natuurlijk, maar dit wil je niet als jeugdige veertiger! 
Ik gaf dan ook aan dat hij gewoon 'je' en 'jij' mocht zeggen en dat ik geen 'mevrouw' was, omdat ik me daardoor zowat 100 voelde. Hij keek me aan alsof hij water zag branden. Aan z'n ogen, kon ik z'n gedachten lezen; "Ja, dat kunt ù wel zeggen, maar ù (die zo graag 'jij' wilde zijn) bent toch zowat 100!".
Dus ik dacht, nog even een grapje te maken, met "Ik zou in theorie wel je moeder kunnen zijn, maar ik voel me nog niet oud hoor..... Hoe oud is je moeder eigenlijk?". Spontaan gaf hij aan "Nou net zo oud als ù, denk ik, 54!".
Eerst denk je, ha, ha, goeie grap, maar hij lachte niet. Hij was zich van geen kwaad bewust eigenlijk. Net als ik vroeger als 16-17 jarige. Alles ouder dan 30, was oud. Ik kan het hem dus ook niet kwalijk nemen. Het was trouwens een leuk ventje.

Het blijft een vreemd verschijnsel dat je dus zelf denkt dat je jonger bent dan de leeftijd op je ID-kaart aangeeft. Zeker omdat je bij anderen deze realiteit wèl ziet. En anderen dit bij jou weer zien.
Vooral als het gaat om mensen van je eigen leeftijd, want daar kun je lekker mee vergelijken. Sommigen zien er al uit als een Sara, van die 'vergeten moekes'. Anderen daarentegen zien er toch nog wel aardig uit van achteren of veraf. Vorig jaar werd ik daarop gewezen in de achtertuin. Teuni vertelde tegen d'r vriendinnetjes, zittend op de trampoline dat d'r moeder er van veraf wel jong uit ziet, maar als ze dichtbij komt, zie je dat ze al oud is. En daar kwam ik aanlopen. Tja, daar moet je dan toch ook wel weer om lachen.
Je signaleert ook weleens jongere mensen die er ouder uitzien dan jou. Dat zijn dan toch voedende constateringen voor het zelfvertrouwen. Daar kun je zomaar weer een weekje op teren.

Zo leef je je leven, en lijkt jouw tijd steeds sneller te gaan naarmate je leeftijd oploopt. Maar wat maakt het eigenlijk allemaal uit?

Mijn man Leo zegt altijd, wees blij dat je oud wordt! Want het kan ook anders lopen. Als je hierbij nadenkt, kun je alles weer relativeren. Hoe meer grijze haren, rimpels en verjaardagen je hebt, hoe langer je van het leven kunt genieten! Kom maar op.....

zondag 8 maart 2015

Van je werk je hobby maken en andersom!

Voor alles is een tijd van komen en gaan in het leven.... Soms bewust en de andere keer geboren uit toeval! Verandering is dan ook één van de weinige constante factoren. En als wij als mens iéts prettig vinden, is het wel, dat alles hetzelfde blijft, lekker veilig, zekerheid, dan weet je tenminste wat je hebt.

Juist dat laatste zorgt ervoor dat je niet weet wat je kunt krijgen als je een zekerheid loslaat! Je gaat ervan uit dat dat misschien weleens minder kan zijn, maar stel dat je er méér voor terugkrijgt? Maar die 'zekerheid' krijg je niet....... Nu kan een zekerheid ook een schijnzekerheid blijken. Want niet alleen jij hebt invloed op je zekerheden, ook anderen.

Nu is mijn advies aan anderen niet om heel je leven op z'n kop te zetten, omdat het alleen maar beter wordt! Doe dit niet, maar 'kijk eens in de spiegel' en wees eerlijk naar jezelf; waar ben je tevreden over en wat zou je toch wel anders willen. Als je bijvoorbeeld 5 jaar vooruit zou kijken, wat wil je dan dat hetzelfde zou blijven en wat wil je toch wel anders? Als je wensen hebt in je leven, heb ik op yoga onlangs geleerd dat je zelf de enige bent die ervoor kan zorgen dat er wat gebeurt. Het gaat niet vanzelf.


Zo werk ik zowat 4 jaar bij Noordam Plants. Een leuk bedrijf! In de afgelopen jaren is er veel verandert, waar ik veel van geleerd heb. Ik heb hier veel leuke en mooie dingen mogen doen. Eind vorig jaar kwam ik in contact met CombiVliet, een tomatenkwekerij met locaties in Maasdijk (bij mij om de hoek), Middenmeer en Rilland. Ik kende het bedrijf toen oppervlakkig. Zij vroegen of ik hen wilde helpen met de communicatie. Nou had ik een baan bij Noordam, maar toch besloot ik het erbij te doen voor 10 uur per week. Gewoon, omdat ik het leuk vond, ik zag het als hobby! Ik had ook het gevoel dat ik dit niet voorbij moest laten gaan, een soort intuïtie. Op de één of andere manier ging het ook als vanzelf, er was een klik. Ondanks dat het een heel ander bedrijf was dan Noordam, had ik het naar m'n zin met m'n nieuwe hobby! Elke week twee culturen, is best intensief, dat ligt ook aan mezelf, want ik wil het voor 100% doen. Toch heb ik een paar weken geleden besloten van mijn hobby, mijn werk te maken! Bij CombiVliet diende zich een kans aan die ik gepakt heb. Per 1 april as. ga ik alléén hier werken en laat m'n zekerheden bij Noordam los. Met moeite, want ik hecht me aan dingen en mensen. Ik moet leuke collega's vaarwel zeggen...... 


De reden dat ik naar CombiVliet overstap, is dat ik een nieuwe en grotere uitdaging zoek! Nadat ik een goed beeld heb gekregen van hun ideeën, denkwijze en plannen, ben ik van mening dat dit mij 'past als een jas'. Het is een groeiend en goed georganiseerd bedrijf, dit vind ik wel prettig. Alles is tot in de puntjes geregeld.

Maar zoals bij groei en ontwikkeling van een bedrijf hoort, gaan andere gebieden steeds meer aandacht vragen. En bovendien verandert de wereld steeds sneller. Een eerdere werkgever zei dikwijls; 'Jij kan het verschil maken' en ik denk dat ik bij CombiVliet ook 'een' verschil kan maken. Als je naar de zgn. teamrollen en karakters kijkt, ben ik een 'ander type', een vreemde 'eend' in de bijt, zeg maar. En dit is nou juist wat ze zoeken om verder te kunnen ontwikkelen, dat is leuk!

De payoff van CombiVliet is Samen Groeien. Het doel is niet alleen externe samenwerkingen, waar ze heel sterk in zijn. Maar ook de ontwikkeling van mensen, het vergroten van de betrokkenheid van mensen of het nou om medewerkers die direct in dienst zijn of inleenkrachten. Alle medewerkers hebben een rol in het geheel om Samen te Groeien. Om meer uit mensen te kunnen halen, moeten ze goed in hun vel zitten, met plezier werken en doen waar ze goed in zijn. Werken met een passie, noemen we dat in de volksmond. Ik heb altijd met passie gewerkt, ik zou het niet anders kunnen. Dus dat komt wel goed. Mijn functie is wederom een combinatie tussen HRM, Communicatie en een stukje Marketing.


Ik zal jullie regelmatig op de hoogte houden van mijn nieuwe job via mijn blogs. Leuk!



 

maandag 16 februari 2015

Ik trek bij deze mijn vooroordeel in!

Ik weet het, ik lijk/ben er geen type voor, maar toch ben ik altijd wel nieuwsgierig geweest. Menigeen heeft om me gelachen de afgelopen tijd en dat mag!
Ik had zo m'n vooroordelen en eigenlijk mag je geen oordeel over iets hebben als je niet weet wat het is. Al jaren zocht ik (passief) een kans om te kijken wat het was, maar de geiten-wollen-sokken-figuren, huisvrouwen en bejaarden kunnen natuurlijk overdag, terwijl ik dan aan de 'arbeit' ben. Ik kwam geen mogelijkheid tegen in de buurt èn in de avonduren. Ik zette het daarom maar eens op m'n 'bucket list' voor 2015! In januari kwam ik een kennismakingscursus Yoga van 6 lessen op FaceBook tegen. Kan geen toeval zijn, toch? Dus ik heb me aangemeld.


Ik ben nu vier van de zes lessen geweest. Het is (positief) bijzonder, vind ik. Ik bleek gelukkig niet de enige met vooroordelen; zweverig, bejaardengym, huisvrouwenonzin, vreemde figuren, etc. De meeste lotgenoten hadden dit ook.... Nu heb ik bepaalde momenten wel dat ik denk, Yeahhh right, maar ik geef me maar over.

Een aantal medecursisten vroeg zich tijdens de kennismakingsronde (net voordat je niet meer mocht praten!) af of het intensieve sporten wel zo gezond is? Ze hadden allerlei klachten die niet over gingen en werden niet uitgerust wakker. Klachten aan knieën, heupen, rug, nek, etc. Kijk, daar heb ik nou weer geen last van.... Ik ben a-sportief! Inderdaad (b)lijkt yoga een medicijn voor veel kwalen zowel lichamelijk als geestelijk. Daar geloof ik wel in.

Wat ik bijvoorbeeld ook niet wist, is dat het niet alleen 'standjes' en 'liggen' is, maar ook een stuk techniek en coaching. En 'niks doen' tijdens het liggen, blijkt iets compleet anders dan écht ontspannen. Het stuk coaching helpt je anders na te denken. Er komen wel 100 vragen in me op, maar ik mag niks zeggen. Ik wil wel 20 dingen vertellen, maar ik mag niks zeggen. En dat is verdomd lastig, want juist ik, praat graag en wil alles weten.

Je ligt, zit en staat daar voor jezelf en niemand anders. Tijd voor jezelf. Is ook niet echt een talent van mij. En ben je niet tevreden over jezelf, dan kan alleen jij daar iets aan doen en niemand anders! Dat vond ik ook wel een aardige....

De eerste avond was niet helemaal ontspannen, omdat mijn naastgelegen medecursist de vreemdste geluiden maakte. Het leken de laatste geluiden voordat hij zijn ogen sloot. Maar na de les bleek hij toch weer te leven. Gelukkig! De lessen die volgden, lag mijn gereïncarneerde medecursist op een ander plekje en gaat het met het ontspannen elke keer een stukje beter. Ik kan wel zeggen dat ik er schik in krijg!

Wat is mijn doel? Natuurlijk leren ontspannen. Ik denk veel, de raderen draaien zodra ik wakker ben. Daardoor veel ideeën en inspiratie, meer dan me lief is, ook weleens 's-nachts. Dan is slapen ook wel lekker. Ik heb niet voor niets een bed.
En ik ben zo stijf als een hark! Een beetje leniger is geen overbodige luxe. Nu ben ik nooit van 'elastiek' geweest, dus waarschijnlijk is het een illusie dat ik straks opgevouwen op zo'n matje zit te ontspannen. Maar ik sta al op m'n kop! Echter nog niet ontspannen. Ook m'n benen zitten regelmatig dubbelgevouwen. Nu nog vaak door mijn autistische trekje, want ik ken het verschil tussen links en rechts niet! En m'n tenen aanraken is ook een opgave, die zitten bij mij veel verder dan bij de anderen, vreemd! 

Ik vind alles nog best lastig hoor; het overgeven (ik hou van controle) en het zwijgzaam toezien (zo leer je wel beter luisteren). Die uitdagingen liggen daar dus voor mij. Echt even uit die comfortzone om hem zo eigenlijk gewoon groter te maken! Daar hou ik wèl weer van.....

Yoga kent een aantal levenslessen, waardoor je gelukkiger en sterker in het leven zult staan. Eén van de yoga-levenslessen is 'niet teveel waarde te hechten aan materialistische zaken'. Shit. Als ik ergens aan gehecht ben, zijn het mijn verzamelingen van 'potjes en pannetjes' en alles om mij heen. Daar word ik heel gelukkig van, denk ik (ik heb het niet over dure dingen). Dit was wel een nadenkertje voor mij. Ik weet nog niet wat ik ermee aan moet trouwens. In de rest van de levenslessen kon ik me wel aardig vinden trouwens.

Maar ik kan wel zeggen dat ik er wat aan heb. Ik ga wat bewuster met dingen en mezelf om. Nu blijkt dat dit allemaal moet groeien dus ik ben benieuwd. Bij deze trek ik dan ook mijn vooroordeel in.

zondag 1 februari 2015

Hoe gelukkig of ongelukkig word je zonder vrouwen?

Onze haan Arie, doet het teveel. Hierdoor sloopt hij z'n kippetjes. Door Arie z'n driften, worden ze kaal, totdat hij ze zelfs verwond, omdat de veren geen bescherming meer kunnen bieden. Zelfs met de dood tot gevolg..... Het is een soort (Brahma+Orpington) met een vrij losse verenkleed.

Als oplossing heb ik 'jasjes' geprobeerd die beschermen tegen deze gewelddadige sex. Maar dit werd niks. De jasjes hingen onderaan de poten en Arie zat er weer vrolijk bovenop. De enige oplossing is de haan er niet het gehele jaar bij laten lopen. Andere jaren, deed ik de haan maar weg. Een haan wegdoen, betekent voor het beest vrijwel zeker dat hij in de soep terecht komt. Het is niet leuk, maar het is niet anders. Van de 100 kuikens is min. 2/3 haan. En je kunt maar 1 haan hebben dus dat is het lot van de meeste mannen in de kippenwereld.

Omdat ik 'mijn Arie' vorig jaar wel een hèle mooie Arie vond, besloot ik hem in het najaar apart te zetten in een hok. Dat zal je leren om zo met vrouwen om te gaan!
Dit trouwens op advies van Leo (m'n man). Ik heb hem de vraag gesteld; "Wat wil je liever, dood of alleen nog maar kijken naar vrouwen en er niet meer bij kunnen?" Van de schrik bijgekomen, nadat hij hoorde dat het om Arie ging, gaf hij aan dat als je mag kijken, je dagelijks nog de hoop hebt dat je er weer bij mag en je dus nog wel een aardig leven kunt hebben. Ik dacht als vrouw, misschien is dit wel 'Arie pesten' waardoor hij zwaar depressief en ongelukkig wordt. En moet je dat zo'n beest niet besparen deze lijdensweg? Maar op advies van Leo, werd Arie apart gezet. Dit gebeurt trouwens heel veel in de fokwereld, maar het leek me zielig.....

Onder protest ging Arie in z'n hok zitten. Na een dag liep hij weer vrolijk tussen de dames. Ik had een kiertje open gelaten aan de bovenkant wat hij had gevonden en waar hij net doorheen kon. Dus nadat Arie er definitief achter de tralies ging, wende hij aan zijn situatie. Hij legde zich erbij neer, wist op een gegeven moment niet beter meer. Hij kijkt dagelijks door het gaas naar zijn 'chickies' en kukelt ze elke ochtend gezellig wakker, maakt een praatje als ze langslopen.

Nu de dagen weer langer worden, heb ik besloten dat Arie er wel weer bij mag lopen. Ik wil tenslotte in het voorjaar leuke kuikentjes hebben. Ik heb de bovenzijde van zijn ren weer open gezet, zodat hij erbij kan. Dat moet toch een feest zijn voor Arie! Ik dacht, Arie springt eruit en erop. Maar Arie kan er nu al ruim een week uit, maar blijft zitten! Ik heb al voer op de rand gelegd, maar hij is gewend aan zijn situatie en blijft waar hij zit, terwijl er een mooie wereld voor hem open ligt. Hij ziet het niet meer.......

Volgens de deskundigen is dit gedrag gelijk aan menselijk gedrag. Als mensen gewend zijn aan een situatie, blijven ze doen wat ze altijd doen, dus krijgen ze wat ze altijd kregen. De kansen en mogelijkheden die voor ze liggen, zijn niet zichtbaar. Dus voor heel veel mensen een leven vol gemiste kansen. Erg? Ligt eraan hoe tevreden je over je leven bent. Hoe krijg je het als mens voor elkaar, jezelf niet te beperken door je eigen gevormde gedachten? Je grenzen kunnen wel eens verder liggen dan je denkt, waardoor je meer kunt dan je nu beseft. Er iets veel mooiers voor je ligt, dan je nu hebt. Ingesleten beperkingen, vastgeroeste gewoonten, een beperkte blik......

Moet ik Arie zijn kansen zelf laten ontdekken, hem daarbij helpen, of moet ik hem pakken en er plompverloren tussen zetten?

De vragen die dan opkomen;
  • Gaat hij dit ooit zelf ontdekken of zit hij er gewoon na een aantal 'celibaat-maanden' nog?
  • Moet hij inzien dat de wereld die buiten het hok ligt mooier is en hij gelukkiger wordt? En hij dus zelf actie gaat ondernemen met de nodige hulp.
  • Of moet ik hem vangen, waardoor hij overstuur is en denkt, wat is dit nou weer, toch in de soep? En ineens blijkt dat hij weer met beide poten in het paradijs staat als 'stresskip' omdat hij niet beseft wat er nou is gebeurd? En hij er niks van geleerd heeft.

Wat denk jij wat het beste is voor Arie? Denk er eens overna.......... Heb jij trouwens ook zelf opgelegde beperkingen die helemaal niet blijken te kloppen? Mogelijkheden waar je veel gelukkiger van wordt? Nee, misschien dan maar 'gewoon' veilig in dat hokje blijven zitten, is ook een manier van leven!

By the way, misschien heeft Arie ontdekt dat het met al die vrouwen ook niet alles is en denkt hij, ik ga er mooi niet meer uit!

zondag 18 januari 2015

In mijn tijd belde je de tijd!

Ik vond mijn jeugd gewoon, maar besefte onlangs dat de jeugd, mijn verleden echt bizar vindt. Op het pinapparaat bij de Xenos, stond onlangs de verkeerde tijd aangegeven. Nu kun je checken wat de goede tijd is door op je telefoon te kijken. of computer, of teletekst, etc. Het meisje bij de kassa kon niet geloven dat ik en haar collega van ongeveer dezelfde leeftijd, in onze jeugd 'de tijd belden'. Dit was volgens haar hilarisch en kon niet waar zijn. Wij waren ons echter van geen hilariteit bewust. 
Vroeger in mijn jeugd waren de meeste klokken mechanisch en met de hand instelbaar. Omdat elk mechaniekje iets anders werkte, liepen de klokken weleens te langzaam of te snel, waardoor je ze allemaal weer even goed wilde zetten. Dus je belde 002 met de telefoon die aan een snoer zat (!) en daar vertelde ze 'bij de volgende toon is het 3 uur, 45 minuten en 13 seconden. En dan moest je snel naar je klok toe lopen om deze op de goede tijd te zetten en de tijd dat je ermee bezig was, optellen bij de tijd die de mevrouw had doorgegeven. Zo kon je ook het weerbericht bellen, dat was 003!

Ik vraag me ook weleens af hoe ik later mijn kleinkinderen ga vertellen over mijn tijd. Als oma vroeger bijvoorbeeld boodschappen ging doen, ging ze naar de winkel, deed ze alle boodschappen in het winkelwagentje van de supermarkt waar ze dan een muntje voor moest hebben. Met een papieren boodschappenlijstje ging ze de winkel door. Met een volle kar reed ze naar de kassa. Dan haalde ze de boodschappen eruit om op de band te leggen. Na het afrekenen legde ze deze weer in het karretje. Dan haalde ze ze weer uit het karretje om ze in de auto te laden. Thuis haalde ze ze weer uit de auto om in de kastjes te zetten.
Oma had het druk met boodschappen doen, want ze had alles 5-6 keer in haar handen. Net als oma d'r oma het druk had met de was doen, toen er nog geen wasmachines bestonden. Ze zullen me later ongelovig aankijken dat ik dit zo deed, maar ik wist niet beter. Nu heb ik gelukkig zo'n karretje, wat veel tijd bespaart. Zeker bij supermarkten met zelfscanners. Geweldig! Ik pak de boodschappen, betaal, zet het karretje in de auto en rijdt het karretje de keuken in naar de kasten! Dus maar 2 x in haar handen. Oma deed erg d'r best om tijd te besparen, maar de wereld was gewoon nog niet zover....... Maar oma had altijd tijd tekort, geen enkele ontwikkeling loste dit op! Volgens opa was oma gewoon een tobberd.

zondag 4 januari 2015

Kennis maken met de wereld van de bloemetjes, bijtjes en tomaten.....

Ik ben geboren in de sla, groeide op in de bloemen, maar tussendoor 'peuterde' ik in de tomaten.  Als ik de foto's van vroeger zie, kan ik het me niet meer herinneren als ik eerlijk ben. Ik vond het wel leuk, die peutertijd, aan de foto's te zien.....
In mijn scholierentijd heb ik veel soorten werk gedaan in de tuinbouw, bonen, snijbonen, komkommers, oogmeloenen, paprika's (zelfs nog volle grond, kun je nagaan!), en nog een aantal bloemsoorten. Het doel was natuurlijk net als de scholier van nu, geld verdienen, dat is nog steeds niet veranderd. Maar ik vond het òòk best leuk hoor. Het is wel goed, werken voor tieners. Je gaat een verplichting aan, je moet op tijd uit je bed komen, je moet je aanpassen, de waarde van geld leren, allemaal leerzame elementen die een mooie voorbereiding zijn op je toekomstige werkzame leven.

Ik heb veel gedaan, behalve in de tomaten gewerkt. Nu ik de communicatie van tomatenkwekerij CombiVliet mag verzorgen, kan dit dus eigenlijk niet, vind ik. Natuurlijk hebben ze zoveel mogelijk verteld, weet ik 'alles' van jonge plantjes (ervaring plantenkwekerij Noordam) en ken ik de werking van teeltsystemen (ervaring FormFlex), maar wat er echt in zo'n kas gebeurt, hoe zo'n plant groeit, is toch heel andere koek!
 

Op oudjaarsdag heb ik me dus aangemeld als scholier bij CombiVliet. Om 7.00 uur moest ik paraat zijn. Deze keer dus niet met de auto, maar op het 'fietsie'.... In het donker vertrok deze 'middelbare' scholier richting de tuin. Wat een rust in het donker fietsen en niemand tegenkomen, alleen een vogeltje z'n ochtendlied horen fluiten. Dat alleen was al een mooie ervaring, die ik me niet meer kon herinneren.
 

De echte real-life scholieren zaten al in de kantine, wachtend op de bedrijfsleider op verdere instructies. De één moest nog wakker worden, de rest had gelukkig z'n mobiel ter vermaak. Want, hallooooo, we zitten niet meer in mijn scholierentijd van 25  jaar geleden. Maar het lukte me toch een gezellig praatje aan te knopen. Ze zullen natuurlijk gedacht hebben, laat mij effe sociaal bezig zijn met m'n apparaat, wat moet dat 'fossiel' hier? Maar zo voelen wij 40-ers ons helemaal niet, wij denken gewoon dat we nog jong zijn, toch?

Toen begon de arbeid! Ik begon met bladsnijden. Om hier foto's of een filmpje van te maken, is een stuk makkelijker dan het zelf doen. Net als in een doe-het-zelf-programma lijkt altijd alles te passen en is het een fluitje van een cent. Maar als je het zelf moet doen, is het toch anders. Je kunt namelijk wel een blad eraf snijden, maar als er een tros tussen gegroeid is, blijkt dit toch even ontklitten geblazen. Dan vraag je je af, hoe die schooljongen op dat filmpje van een paar weken geleden zo snel kon zijn...... Waarom bladsnijden? Een plant maakt 2-3 bladeren per week aan, om de trossen goed te laten groeien moeten ze genoeg licht hebben, vandaar dat het blad bij de kleurende trossen eraf gesneden wordt. Zo worden de tomaten lekker zoet en rijpen ze zoals de natuur het bedoeld heeft. 


Terwijl ik nog steeds geconcentreerd in m'n padje bezig was, zag ik de scholieren aan alle kanten voorbij vliegen. Met weemoed dacht ik terug........ vroeger was ìk meestal de snelste!
 

Daarna was het oogsten van de trostomaten aan de beurt. Als leek heb je natuurlijk niet door dat het gehele bedrijfsproces een doordachte ketting is van schakels en over alle schakel is echt goed nagedacht. Bedrijfsleider Peter vertelde hoe alles in z'n werk gaat, maar natuurlijk moest ik ook dingen ondervinden, voordat ik ze begreep. Zo'n oogstkar is bijvoorbeeld een gevaarte op zich. Volgens mij is een Eend besturen makkelijker dan die kar een nieuw pad inrijden..... Met veel tobben lukte het! Dan ben je toch weer als een kind zo blij! Deze tomaten werden niet geplukt, maar als tros geknipt. De truc bij alle werkzaamheden bleek vooruit kijken, zodat je snelheid kan maken en overzicht behoudt, maar voordat dit een onbewuste handeling wordt, moet je eerst handig worden. Tja....
 

Ook heb ik de werkzaamheden; trossen snoeien, laten zakken van de planten, indraaien en dieven (zijscheuten) uitbreken, gedaan. Ik denk dat ik nu aardig het gevoel heb gekregen hoe dingen werken en waarom iets gedaan wordt. Ik weet natuurlijk nog niet de helft, maar genoeg om iets te kunnen vertellen. Het was ontzettend leerzaam dit te doen. Wat me opviel? Dat het ondanks de donkere dagen en de kou buiten, binnen zo heerlijk 'natuurlijk' is. Warm licht, krekeltjes die je hoort tussen het gewas, bijen die hun ding doen. Een hele prettige groeiomgeving.

Het is schoon en zeker geen zwaar werk. Dit was vroeger zonder alle huidige hulpmiddelen toch anders. Dit imago heeft de tuinbouw bij velen nog, wat jammer en onterecht is. Misschien moeten we mensen ook eens echt kennis laten maken met de kas, zoiets als kamperen bij de boer, mee mogen werken en als kind een 'farmersdiploma' behalen, het 'boerenleven' echt voelen. En dan in de kas, tussen de krekeltjes, altijd lekker warm en een zonnetje! Lijkt ideaal.......