Je bent zo oud als je je voelt! Dat is de one-liner die je hoort als je boven een bepaalde leeftijd komt. Maar zit hier een waarheid in of is het zoiets als 'eeuwige trouw' beloven aan iemand terwijl je geen benul hebt wat er allemaal nog gaat gebeuren in je leven. Zeker met de promotie van websites als 'SecondLove' van tegenwoordig, is de kans dat je in de winnende postcodestraat woont, waarschijnlijk groter dan het vieren van je 50-jarig huwelijk.
Maar goed even terug naar het onderwerp. Toen ik nog jong was, een puber met puisten, vond ik iemand van 30+ oud, 40+ was overdatum, 50+ was antiek en 60/70/80/90+ had de status van fossiel. Ik vond m'n vader en moeder ook oud, terwijl zij jong kinderen kregen en dus helemaal niet oud waren als ik nu terugreken. M'n moeder was 22 toen ik ter wereld kwam, m'n vader 27. Dus toen ik die puber was, was m'n moeder nog een dertiger. Nú vind ik dat piepjong!
Totdat je zelf ineens 'over de datum' bent. Je voelt je helemaal niet iemand van middelbare leeftijd. Je denkt dat je nog hip en best jong bent. Je verft die grijze haren gewoon weg, springt nog op de trampoline als een bezetene en koopt de nieuwste telefoon in de hoop dat je jong blijft. Totdat de pubers van nu, je met je neus op de feiten drukken.
Zo sprak ik in mijn nieuwe werkkring in Noord-Holland, een jonge collega die mij aansprak met 'u' en 'mevrouw'. Heel beleefd natuurlijk, maar dit wil je niet als jeugdige veertiger!
Ik gaf dan ook aan dat hij gewoon 'je' en 'jij' mocht zeggen en dat ik geen 'mevrouw' was, omdat ik me daardoor zowat 100 voelde. Hij keek me aan alsof hij water zag branden. Aan z'n ogen, kon ik z'n gedachten lezen; "Ja, dat kunt ù wel zeggen, maar ù (die zo graag 'jij' wilde zijn) bent toch zowat 100!".
Dus ik dacht, nog even een grapje te maken, met "Ik zou in theorie wel je moeder kunnen zijn, maar ik voel me nog niet oud hoor..... Hoe oud is je moeder eigenlijk?". Spontaan gaf hij aan "Nou net zo oud als ù, denk ik, 54!".
Eerst denk je, ha, ha, goeie grap, maar hij lachte niet. Hij was zich van geen kwaad bewust eigenlijk. Net als ik vroeger als 16-17 jarige. Alles ouder dan 30, was oud. Ik kan het hem dus ook niet kwalijk nemen. Het was trouwens een leuk ventje.
Het blijft een vreemd verschijnsel dat je dus zelf denkt dat je jonger bent dan de leeftijd op je ID-kaart aangeeft. Zeker omdat je bij anderen deze realiteit wèl ziet. En anderen dit bij jou weer zien. Vooral als het gaat om mensen van je eigen leeftijd, want daar kun je lekker mee vergelijken. Sommigen zien er al uit als een Sara, van die 'vergeten moekes'. Anderen daarentegen zien er toch nog wel aardig uit van achteren of veraf. Vorig jaar werd ik daarop gewezen in de achtertuin. Teuni vertelde tegen d'r vriendinnetjes, zittend op de trampoline dat d'r moeder er van veraf wel jong uit ziet, maar als ze dichtbij komt, zie je dat ze al oud is. En daar kwam ik aanlopen. Tja, daar moet je dan toch ook wel weer om lachen.
Je signaleert ook weleens jongere mensen die er ouder uitzien dan jou. Dat zijn dan toch voedende constateringen voor het zelfvertrouwen. Daar kun je zomaar weer een weekje op teren.
Zo leef je je leven, en lijkt jouw tijd steeds sneller te gaan naarmate je leeftijd oploopt. Maar wat maakt het eigenlijk allemaal uit?
Mijn man Leo zegt altijd, wees blij dat je oud wordt! Want het kan ook anders lopen. Als je hierbij nadenkt, kun je alles weer relativeren. Hoe meer grijze haren, rimpels en verjaardagen je hebt, hoe langer je van het leven kunt genieten! Kom maar op.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten