woensdag 30 januari 2013

Ik had vroeger een plofkip.....


Het is een woord van nu. De laatste jaren is het woord steeds bekender geworden. Terwijl de plofkip zelf al heel lang bestaat, alleen had het dier nog geen passende naam.....

Ik moet een jaar of 10 zijn geweest, toen ik een kuikentje kreeg. Hij was geel. Ik noemde hem "Liepiep". We vonden elkaar heel leuk, want waar ik liep, liep Liepiep. Hij rende altijd gezellig achter me aan. Ik denk omdat ik hem zijn eten gaf. En eten kon hij! Hij groeide ook vreselijk hard. Ik bleef wormen zoeken voor hem.

Liepiep, groeide zo hard dat hij om ging vallen. Hij viel soms gewoon naar voren. Dit gebeurde steeds vaker. Ook zakte hij door z'n poten. Op een gegeven moment, kon Liepiep alleen nog maar zitten en eten. Hij vervuilde zichzelf. Toen het echt niet meer ging, heeft een buurman zijn leven beeïndigd en hebben we hem begraven. Tranen met tuiten natuurlijk.

Ik denk er nog vaak aan terug als ik het woord plofkip hoor. 

zondag 20 januari 2013

Klopt jouw zelfbeeld bij je uiterlijk en gedrag?

Ik hoorde het deze week Maik de Boer zeggen op tv; mensen denken dat dingen nog wel kúnnen, terwijl het eigenlijk niet meer kan! Het zelfbeeld blijkt jonger te zijn dan het beeld wat anderen van je hebben. Hij gaf als advies eens aan mensen om je heen te vragen wat ze bijvoorbeeld van een bepaald kledingstuk vinden. Wees blij met een eerlijk antwoord, want dan hebben ze het beste met je voor! Gepaste kleding maakt juist jonger!
Iedereen om je heen roept wel zo lekker cliché, je bent zo jong als je je voelt! Er is echter een verschil tussen voelen, denken en willen zijn. Ben je dan zoveel jonger dan je eruit ziet? Welk beeld klopt, vraag je je af? En maakt het überhaupt wat uit? Het wordt een ingewikkeld verhaal zo.
 
Ik voel me eerlijk gezegd ook nog best jong. Als ik met mensen praat die rond de vijftig zijn, vinden zij zichzelf ook nog jong!? Je ouders die met je mee zijn gegroeid, worden ook nooit ècht oud? Het lijkt alsof ze altijd hetzelfde blijven op een grijs haartje na.... Als je er goed overna denkt, zie je wel dat je ineens een generatie opgeschoven bent. Ik ben nu zelf, ik-krijg-het-er-zowat-niet-uit, van middelbare leeftijd.
 
Het leven gaat zo snel dat je in je hoofd de vergankelijkheid van het lichaam niet bij kunt houden en dus daarom meestal ook achterloopt. Als ik terug denk aan mijn oma (moet rond de zestig zijn geweest) die heel de dag in zo'n velourse fauteuil met haar watergolvende kapseltje zat te wachten totdat er iemand kwam. Die fase duurde zo'n twintig jaar. Als ik mijn ouders nu zie, is die fase nog lang niet aan de beurt. Ik denk dat deze fase 15-20 jaar opgeschoven is. Opa's en oma's van nu zijn hipper en fitter, toch?
 
Ik zie foto's van mensen om me heen die rond de veertig (mijn leeftijd) zijn, terwijl ik, voordat ik de leeftijd wist, dacht dat ze minstens 10 jaar ouder waren. Ik zie foto's van oud-klasgenoten waarbij ik denk, ja, jullie worden oud! En dit denken zij ook van mij!
Ik werk weleens met twintigers en denk dat ik maar een paar jaar scheel met hen en van deze tijd ben, maar voor hen ben natuurlijk gewoon een vrouw van middelbare leeftijd.....
 
Toen ik richting de puberteit ging, vond ik m'n ouders "antiek", terwijl zij toen veel jonger waren dan ik nu. Voor mijn gevoel klopt dat nu dus niet, want ik ben toch nog jong? Toen mijn moeder veertig was, was ik al zowat het huis uit....
 
Wat hebben we als jongeren vroeger gelachen om die veertig- en vijftigers die je tegenkwam op feesten en partijen. We hielden ze voor de gek en ze dachten dat ze er nog bij hoorden ook! Van die kansloze overblijvers en versleten tweedehands-en noemden we ze! Nu zie ik die verhalen op Facebook van die feestende veertigers en vijftigers die in hun tweede jeugd zitten. Alleen lijkt het nu niet zo raar als toen!
 
Ik denk dat je gewoon jezelf moet zijn. Als je jeugdige kleding wilt dragen, gewoon doen. Als je wilt feesten, gewoon doen. En als de jeugd lacht, denk dan dat ze dit doen omdat ze je hip vinden. Gun ze ook die pret die ik vroeger hebt gehad.
 

dinsdag 8 januari 2013

Mis de doelgroep van de toekomst niet...

Ik hoorde de CEO van HEMA in een documentaire zeggen "In deze tijden moet je rennen om stil te staan, dan doe je het goed!". Even nadenken..... Daar heeft hij gelijk in. De wereld verandert heel snel, sneller dan de meeste bedrijven beseffen.

Hoe kunnen deze bedrijven dit op tijd inzien, of zijn ze al te laat?
De doelgroepen veranderen, de nieuwe generaties klanten zijn anders. Ze denken, communiceren en handelen anders. Als bedrijven hier niet in mee gaan, gaan ze de boot missen als zo'n generatie uitgegroeid is tot hun doelgroep. Op zo'n moment krijg je een soort Babylonische spraakverwarring, waarbij je dus de taal niet meer spreekt. En dan kun je je deuren wel sluiten.

Steeds meer bedrijven gaan beseffen dat de digitale media/wereld een steeds prominentere plek in gaan nemen. De wereld wordt transparanter, je kunt een consument niets meer wijsmaken. Consumenten hebben een smartphone bij de hand en als jouw aanbieding helemaal geen aanbieding blijkt of als je prijsniveau niet marktconform is volgens Google, heb je toch wat uit te leggen. Of eigenlijk niet, want ze zijn al verdwenen, voordat je er erg in hebt, zonder dat je de oorzaak weet. Heel gevaarlijk!

De voorlopers hebben hun weg al gevonden via de social media en gaan hier heel bewust en serieus mee om. Ze gebruiken dit als platform, marktonderzoek, promotie, imagobuilding en nog vele andere mogelijkheden die per bedrijf verschillen. Het is een belangrijk onderdeel van de bedrijfscommunicatie geworden. Degene die dit beheert, is iemand met verstand van zaken (op gebied van social media, maar zeker ook bedrijfsbreed kennis over het bedrijf op het gewenste niveau).
De middenmoot is pas begonnen en heeft voorzichtig één voet in de digitale wereld gezet. Ze hebben ergens wat gehoord en denken, we gaan er ook maar eens wat mee doen, want de concurrent doet het ook.
Ze zoeken een medewerker of stagiaire op die het wèl leuk vindt om te doen en zien wel. Ze beseffen echter niet dat je in de digitale wereld een bedrijfsimago kunt maken en breken. Wat zijn je doelstellingen? Hoe ga je die verwezenlijken? Wat zijn je doelgroepen? Wat kan wel/niet? Wie is hiervoor verantwoordelijk? Welke foto's kunnen wel/niet? Welke relaties zijn belangrijk?

Vraag veel en investeer in advies en kennis op dit gebied. Er staan heel veel E-handleidingen op internet. Google en u zult vinden!

Vaak is het zo dat een medewerker zonder kennis van zaken, tijdelijk het account beheert totdat het doodgebloed is en dat de eigenaar de conclusie trekt dat je er eigenlijk niet echt wat mee bereikt.
Ik zie tweets van bedrijven met veel èchte taalfouten (terwijl typefouten tegenwoordig gedoogd zijn - doe je best om het te voorkomen), foto's die niet bijdragen een positief imago, teksten waar niet over nagedacht is, gewoon een ondoordacht communicatiebeleid! Wel allemaal gedaan met de beste bedoelingen trouwens. 

En over een paar jaar zullen deze bedrijven adverteren zoals ze ALTIJD hebben gedaan en wachten op klanten, terwijl de doelgroep van dàn, geen papieren media meer leest..... Niet van het bestaan van deze bedrijven afweet. Want die zijn vergroeid met hun mobieltje dat als onmisbaar onderdeel is gaan fungeren om te kunnen functioneren.
 

Tja, en dan? .............hopen dat je inmiddels je pensioengerechtigde leeftijd hebt bereikt.

zaterdag 5 januari 2013

Een lot uit de loterij?

Ik kom uit een familie die niks heeft met kansspelen, loterijen, casino's. Wij vinden alles zonde van het geld en zijn ervan overtuigd dat we toch niets winnen! Daarom doen we niet mee.

Nu is het meestal anders..... Veel mensen doen met van alles mee in de hoop toch echt een keer iets te winnen. Maar vooral, zijn ze bang iets mis te lopen, want stel je voor dat je je loten van de postcode loterij opzegt en de straatprijs valt in jouw straat. Dan heeft je buurmaan meer dan jou! Of je speelt al jaren mee met de loterij met dezelfde nummer, je zegt op en de prijs valt op 'jouw' nummers. Dit is volgens mij de grootste reden dat mensen blijven meedoen!
 
Vanmiddag was in een boekenwinkel in Maassluis en stond achter een hoogbejaard dametje. Er kwam een oud verfrommeld beursje tevoorschijn waaruit ze zes euro wist te vissen voor de lotto. Ik vroeg haar wat ze zou doen als ze zou winnen? Want als je zo oud bent en je staat op het één na laatste station, wat moet je er dan nog mee..... Ze gaf aan dat ze toch niks wint, dus daar hoeft ze zich niet druk om te maken. Dus een logische vraag; "Waarom doet u dan mee?" Ze gaf aan dat ze al zolang meedoet met dezelfde nummers dat ze niet durfde te stoppen, want,wat als....... Daar kon ze niet mee leven! 
Ze zag er wat verwaaid uit, als van, ik-heb-een-klein-aowtje-en-het-lukt-allemaal-net. En toch meedoen. Ze gaf ook aan dat het tot nu toe haar geen moment blij had gestemd om mee te doen, slechts wekelijks een teleurstelling. Dus resumé, je doet mee aan iets, waarvan je 99,9% zeker weet dat je niets wint, je krijgt wekelijks een teleurstelling te verwerken en het kost elke week geld!
 
Ze gaf ook het advies er niet aan te beginnen. De verkoper, gaf als tip, al het geld wat je eraan uit zou geven, op een bankrekening te zetten, dan heb je na x jaren 100 % kans op een mooi geldbedrag!
 
Maar een mens wil spanning, een mens wil meer.........