Het is een woord van nu. De laatste jaren is het woord steeds bekender geworden. Terwijl de plofkip zelf al heel lang bestaat, alleen had het dier nog geen passende naam.....
Ik moet een jaar of 10 zijn geweest, toen ik een kuikentje kreeg. Hij was geel. Ik noemde hem "Liepiep". We vonden elkaar heel leuk, want waar ik liep, liep Liepiep. Hij rende altijd gezellig achter me aan. Ik denk omdat ik hem zijn eten gaf. En eten kon hij! Hij groeide ook vreselijk hard. Ik bleef wormen zoeken voor hem.
Liepiep, groeide zo hard dat hij om ging vallen. Hij viel soms gewoon naar voren. Dit gebeurde steeds vaker. Ook zakte hij door z'n poten. Op een gegeven moment, kon Liepiep alleen nog maar zitten en eten. Hij vervuilde zichzelf. Toen het echt niet meer ging, heeft een buurman zijn leven beeïndigd en hebben we hem begraven. Tranen met tuiten natuurlijk.
Ik denk er nog vaak aan terug als ik het woord plofkip hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten