Er is er eendje jarig.....

Sinds vannacht ben ik ineens 1 jaar ouder geworden, dat gaat hard. Ben blij dat er niet meer van dit soort nachten volgen in zo'n jaar.

Toen ik nog ècht jong was, was iemand van 44 ècht oud! Ik ken het cliché, want je bent zo jong als je je voelt. Dit hoor ik ook mensen zeggen die 80+ zijn en met een rollator lopen. Tja, hoe 'waar' is dat dan? 

Ik denk dat je je inderdaad zo jong voelt als je bent, maar dan vooral voor JEZELF !

Ben vandaag veel geapped, gemaild, gebeld, zelfs door ex-collega's van 20 jaar terug! Het waren al met al opvallend veel collega's van vroeger. Hoe ouder je wordt, hoe meer je er ook krijgt waarschijnlijk. 😂 En omdat m'n werk toch wel een voornaam ding is in m'n leven, blijkt dit wel een grote sociale kring van mij.

Geweldig natuurlijk, want blijkbaar ben ik nog niet gewist uit oa. hun 'Contactpersonen'. We hebben heel wat meegemaakt! Deze mensen zijn ook een mooie herinnering voor mij. Met veel van deze mensen heb ik ook nog weleens contact, soms frequent soms jaarlijks.

Ook m'n huidige collega's zijn geweldig trouwens. Ik heb zelfs een handgeschreven kaart gekregen, omdat ik mezelf geen verjaardagskaart van CombiVliet heb gestuurd. Wat ik voor anderen wel regel, maar het is een beetje triest om dit naar jezelf te sturen, toch? Daarom was de verrassing ook des te groter.

Ik baal alleen een beetje van die Noord-Hollandse-collega's die me feliciteren met 'Uw' verjaardag en dan veelal met een hoofdletter. Daar word je als vrouwelijke veertiger niet echt door opgepept, maar dat zal de bedoeling zijn! Ik hoor ze lachen...

Vandaag had ik een vrije dag genomen op m'n verjaardag. Ik denk ik doe eens gek. Alhoewel ik meer mail lijk te krijgen dan andere dagen. Dat wordt zeker gezien als een cadeau..... 🎁

Maar toch een lekker dagje gehad, vanmorgen bij goede vriend m'n verjaardag gevierd. En vanavond met klein gezelschap gegeten, want de jarige is gratis. Aan elke tafel leek een jarige te zitten! 

Zelfs m'n oude schoolmaatje van het Zandevelt van zo'n 27-28 jaar terug die op dezelfde dag jarig was (wisten we nog), ging gratis eten! We herinnerden ons allebei nog van die kanotocht en het douchen maar die hoerentent waar we als klas terecht kwamen voor de zgn. disco wat finaal fout ging, kan ik me helaas niet erg goed meer voor de geest halen. 

Maar goed, ondanks het natte weer, was het een geweldige verjaardag met veel speciale mensen. 'U' is dankbaar weer een jaar ouder te zijn geworden! 👍🏼

Waar is het meisje uit de polder gebleven?

Ik ben opgegroeid in het buitengebied van Hoek van Holland, op de grens van 's-Gravenzande. We woonden op een doodlopend laantje, ergens achteraf. Ik was een buitenkind, een kind van de polder....

De kinderen die op dit laantje woonden, waren allen jongens van mijn leeftijd dus meisjes-dingen waren er voor mij niet bij. Ik betwijfel dat als er wel een meisje was geweest, ik wel met poppen zou spelen? Ik denk het niet.
Ik was een echt jongens-meisje! Hutten bouwen, slootje springen, boompie klimmen, ik deed alles en deed echt niet onder aan de jongens, daar zorgde ik wel voor. Ik was een ster in slootje springen, geen sloot was me te breed, of ik haalde het wel. En er was niet gauw een boom waar ik niet in durfde te klimmen om in een vogelnest te kijken. Het was als kind survivallen, want als je ergens in de polder of in het bos was, had je geen eten, drinken of wc. Maar toch ging het als vanzelf, want waarvoor had je een wc nodig, je kon overal zitten. Nou moet ik toegeven dat dat bij jongens makkelijker gaat dan bij meisjes. Daarom leek het me ook geweldig om een jongen te zijn.... Maar dat was ik niet. Dat is allemaal wel goedgekomen, maar in een volgend leven vind ik het niet erg om een jongen te zijn!

Dat vrije leven in de buitenlucht heb ik nu niet meer, besef ik. Naarmate je ouder wordt, verdwijnt dat. Dat hoort misschien wel zo. Maar als ik mijn kinderen nu zie, mis ik het toch.... Gewoon doen waar je zin in hebt, buiten alles ontdekken, niets is raar, tijd is geen beperkende factor, leven in het nu en zorgen bestaan nog niet. Dat klinkt toch geweldig, ook voor een volwassene. Kan dat nog, vraag ik me af? Is dat proces terug te draaien?

Als mijn kinderen in de polder zijn, hebben ze bijvoorbeeld een eigen 'wc' gemaakt op een emmer die aan het hek hangt. Reuze handige vinding. Er is geen schaamte voor elkaar, het is gewoon. Een wc in de buitenlucht die geleegd wordt in de sloot. Maar wat als mamma daarop zou gaan zitten, dan is het natuurlijk wel raar, logisch, maar daar beginnen dus de beperkingen. Ik ben geen kind meer die nergens op aan wordt gekeken, ik ben een volwassene waar iets van verwacht wordt, anders is het raar. Is dat niet raar?

En alle dingen die ze ondernemen zonder angst voor morgen, ook dat lukt me niet meer. Ik durf geen al te grote risico's te nemen, want stel dat ik een been breek? Als volwassene is dat een drama (denk ik), want dan staat alles stil (wat natuurlijk niet zo is); wat met het huishouden, wat met m'n werk, wat met de kinderen, al die verplichtingen en verantwoordelijkheden zorgen ervoor dat ik dingen laat. Een kind heeft dat niet, want dat denkt niet aan morgen; hoe kom ik op school, hoe moet ik alles regelen, etc. Een kind leeft in het nu, wat natuurlijk geweldig is.

Nu is mijn leven zeker geen drama, doordat ik niet in een boom kan klimmen of op een emmer kan plassen in de buitenlucht, maar het is gewoon anders en dat besef heb je soms ineens. Ik krijg dan een beetje weemoed naar die tijd. Ik ben geen kind meer en dat is niet meer terug te draaien..... Ik ben wel heel dankbaar dat ik zo'n mooie onbezorgde jeugd hebt gehad!

Ik ben niet zo goed in 'op vakantie gaan', denk ik

We gingen op vakantie en ìk nam mee:

M'n eigen dekbed

M'n eigen kussen

M'n eigen matrashoes

M'n eigen oplegmatrasje

M'n eigen woondekens voor op de bank

M'n eigen thee met m'n vertrouwde smaakje

M'n eigen beker voor de thee

M'n eigen ontbijtgranen

M'n eigen schaaltje en lepel

M'n eigen vanilleyoghurt

M'n eigen fohn

M'n eigen washandje

Allemaal lekker 'eigen' om weinig aan het toeval over te laten. En natuurljk wat een 'normaal' iemand ook meeneemt aan kleding, handdoeken, toiletartikelen, etc. De rest heb ik trouwens thuisgelaten....... De auto was vol!

En waar ging de reis heen? Wederom twee nachtjes Centerparcs (dit keer Het Heijerbos). Dat wilden de kinderen graag. Ja, we gingen het weer proberen, twee hele nachten. Toen we voor het eerst gingen twee jaar geleden, moesten we erg wennen (http://martinevdmeer.blogspot.com/2014/08/ik-ging-op-vakantie.html). En wat waren de kinderen gelukkig dat we weer 'op vakantie' gingen. Tot op heden zijn we nog nooit langer dan twee nachtjes weggeweest. Wat goed bevalt.

Driftig werden er lijstjes gemaakt door de dames met wat er in de koffer moest; de koffer stond vanaf maandag al klaar en we vertrokken op vrijdag. Dus goed voorbereid, zullen we maar zeggen. De nazorg is wat minder, want de koffer staat nog steeds in de gang. Maar dat even ter zijde.

Daar aangekomen regende het ín ons huisje. Nou ja 'huisje', zeg maar 'hut'. Het blijft toch een muf ding terwijl dit een luxere versie moest zijn. Ja, ook weer van die oranje gordijnen! De dag ervoor had het zo hard geregend dat het binnen nog steeds regende. Dat hadden wij weer.... Na enige tijd hadden we een nieuwe hut, die wel droog was. 

De kinderen vonden het geweldig spannend, wie moest waar gaan slapen, kasten inruimen (deden ze dat thuis maar), helemaal hyper waren ze. En wat vonden ze het weer leuk! Zwemmen, paardrijden, het was een feest voor ze, vooral in zo'n klein huisje bivakkeren heeft blijkbaar iets magisch.

Het toeval wil dat we twee keer weertype code oranje/geel hebben gehad de afgelopen twee jaar. Dit jaar waren de vooruitzichten 1,5 week voor vertrek meer dan zomers, maar dit veranderde naarmate de vertrekdatum in zicht kwam. En ook dit jaar hadden we code geel. Toeval voor de derde keer? Terwijl in het Westland het zonnetje vrolijk scheen.... 

Gelukkig laten kinderen hun gemoedstoestand niet afhangen van het weer. Zijn vonden het geweldig. Na zowat alleen maar regen tijdens onze 'vakantie', lieten wij (Leo en ik) ons niet meer foppen, toen het onweersfront naderde zondagmiddag. Hup in de auto richting huis, waar we nog lekker in het zonnetje hebben gezeten. Home sweet home, noemen ze dat toch?

Leuk ik ben weer jarig! Of niet?

Alweer een tijdje geleden zaten we in de auto en Teuni (10) zei: "Mam, over 11 maanden ben ik weer jarig, ik heb er nu al zin in!" Wat er dan zo leuk aan is? ..... de cadeautjes, de mensen die komen, de nieuwe kleren die ze krijgt..... 

Toen besefte ik dat het toch eigenlijk jammer is dat deze vreugde, spanning en voorpret verdampt naarmate je ouder wordt. Tenminste dat is bij mij het geval. Is het een feit dat dit proces altijd zo gaat bij iedereen of zou ik dit als ouder wordende 'homo sapiens' zelf zo creëren?

Zelf herinner ik me ook dat ik het vroeger geweldig vond om jarig te zijn. De spanning in de dagen ervoor die zich opbouwde naar het hoogtepunt, m'n verjaardag. Ik wilde vroeg naar bed, zodat het eerder mòrgen was. En als het dan 'die dag' was en ik liep op de trap naar beneden, voelde ik de spanning stijgen. M'n hart voelde ik bonken. En wat was ik blij als ik de slingers zag hangen in de woonkamer.......het was 'morgen' geworden..... Eindelijk. Vandaag ben ik jarig!

Jarig zijn op een schooldag was extra spannend, want dan mocht ik trakteren. Ik hoopte dat m'n klasgenoten mijn traktatie leuk vonden, want dat wil je als kind natuurlijk. En dan mocht ik twee kinderen uitkiezen om langs de klassen te gaan om de juffen en meesters te trakteren. Met een zelfuitgekozen kaart mocht ik langs de klassen en allemaal schreven ze wat op mijn kaart. Volgens mij is dat nog steeds zo, alleen zijn de kaarten hipper en groter, maar het effect is hetzelfde. Achteraf denk ik, als je een school hebt met een paar honderd leerlingen, groei te toch ook dicht als meester of juf. Maar veel zal ook de prullenbak in gaan of uitgedeeld worden aan de eigen leerlingen, verwacht ik.

En dan kwam ik thuis en daar was de visite....... De cadeautjes stonden klaar om uitgepakt te worden. Wat een feest! We hadden extra lekkere snoepjes op een verjaardagsdag en weer mocht ik uitdelen aan neefjes, nichtjes en buurkinderen. Zelfs m'n vader kwam onder werktijd in de woonkamer zitten, dat was iets speciaals. Aan het einde van de dag, keek ik vol verwondering naar al m'n cadeaus, wat was ik blij! Dat het maar weer snel volgend jaar zou zijn, want zo'n mooie dag, daar kijk je toch heel het jaar naar uit.

Maar dat wordt onopgemerkt anders. Het kan nu niet lang genoeg duren, voordat ik weer jarig ben. Want jarig zijn, betekent weer een jaar ouder. En vroeger was het geweldig om te stijgen in leeftijd, maar nu ik ouder ben, mag mijn leeftijd wel een paar jaar hetzelfde blijven. Het lijkt ook steeds sneller te gaan, het leven, als je ouder wordt. Soms weet ik niet eens m'n leeftijd meer en moet ik terugrekenen om het juiste getal te achterhalen, zo snel gaat het.

Dat het jaar maar lang moge duren.... Hiep, hiep, hoera!

Tegenwoordig ben je voor of tegen!

Het programma 'de hokjesman' vind ik een typische benaming voor deze tijd. We gaan overal steeds meer van denken, hebben een mening, maar een tussenweg is er niet. Terwijl dat wel gewoon kan......

Vooral de media zorgen voor een tweedeling van de wereld, omdat de mensen met een extreme mening (wat het ook is) 'een platform' krijgen. Met als gevolg dat  iedereen daar weer bovenop springt, om z'n mening te geven. Of het nou gaat om politiek, geloof of Zwarte Piet. Je ziet het aan Sylvana, komt vanuit het niks, gaat dingen roepen en staat al dagen in het middelpunt. Dit voedt dit soort mensen, want wat je aandacht geeft, groeit. BN-ers vinden daar weer iets van en gooien met woorden in de media die de meeste mensen pijn doen, omdat dit een ziekte we goed kennen. Waarom?

De Roos van Leary, een model wat gedrag van mensen verklaard, geeft dit mooi aan. Tegen-gedrag wakkert tegen-gedrag aan. Dus als er weinig/geen (social) media-aandacht wordt gegeven, zal de wereld naar alle verwachting een stuk gezelliger en vredelievender worden. 

Maar willen we dit wel? Want ook in onze naaste omgeving gebeuren dit soort zaken. Bijvoorbeeld op scholen, sportclubs, etc. Hier in Maasdijk strijden gelovigen om materialistische zaken (welk gebouw wordt de nieuwe gezamenlijke kerk), met als gevolg een tweedeling met alleen maar verliezers. Waar blijft het geloof dan met 'heb je medemens lief'. Het gaat ineens niet meer over het gemeenschappelijke doel, het samen, het geloof, maar juist om de verschillen. Ik zie het overal gebeuren. 

Het zal te maken hebben met de tegenwoordige tijd. Ik denk dat de voedingsbodem, ontevredenheid, maar soms ook verveling (missen van een doel in het leven?) is. Door een bepaalde onmacht, gaan we om ons heen slaan, waardoor we meer kapot maken dan verbinden. Maar hoe dit tij gekeerd kan worden of dat dit gewoon de nieuwe versplinterde wereld is, weet ik eigenlijk niet..... 

Ik wil niet online, maar word gedwongen!

Ik weet dat ik een beetje tussen twee generaties in hang. Ik begrijp de oudere generatie, maar ook de jongere generatie. Maar voel me bij beiden niet thuis. Misschien is dat wel die middelbare leeftijd-fase....

Ik begrijp de mensen die het jammer vinden dat de V&D er niet meer is, maar er zijn ook mensen die er een drama van maken, dat heb ik niet. Het is jammer maar een gevolg van de tijd. Voor alles is een tijd van komen en gaan. Ik begrijp ook de jongeren die denken, wie maakt zich nou druk om een winkel?

Online shoppen is niet helemaal mijn ding, een beetje. Ligt eraan om welke producten het gaat..... Het is handig dat je kunt shoppen waar en wanneer je wilt. Alleen het 'gemak' van thuis bezorgen en retour sturen is voor mij een crime. Ik werk vijf dagen, dus thuisbezorgen is dan lastig. En terugsturen vind ik ook teveel gedoe. Dus alles wat ik moet passen, koop ik in een winkel waar ik het direct terug kan hangen, tenzij ik 100 % zeker ben van iets. Dan koop ik weleens wat in dit genre online. Versproducten online is nog een brug te ver voor mij. Ik ben zo'n consument die wil zien, ruiken en voelen......

Maar even terug naar het logistieke deel. Er is weleens een pakketje bezorgd bij de buren (Beekenkamp) en dat is niet handig! Daar baal ik dan van. En ik ben weleens een pakketje kwijt geweest wat vier huizen terug bezorgd was zonder een briefje in mijn brievenbus te doen. En deze mensen namen de moeite niet dit te laten weten. Wat ze ook niet verplicht zijn trouwens. Maar, ook niet handig!

Ik kan het natuurlijk op m'n werk laten bezorgen, maar ben niet altijd op dezelfde locatie aanwezig en wil m'n collega's er niet te vaak mee lastig vallen. Dus het blijft een puntje voor mij.

Nu heb ik nieuwe elektrische tandenborstels nodig. Ze maken steeds vaker, wel een elektrisch geluid maar verder gebeurt er weinig tot niks meer. Ook voor dit soort dingen is een tijd van komen en gaan.....

Dus ik denk, laat ik dit gewoon hier in het naburige Maasluis kopen, zodat deze winkels straks ook niet verdwenen zijn. Vroeger kocht ik dit soort dingen regelmatig bij de Kijkshop. En zo waar, deze bestaat nog! Ook in Maasluis. Als je daar binnen stapt, is het eigenlijk heel bijzonder dàt het nog bestaat. De vitrines zijn half leeg, dan moet je een briefje invullen met een nummer. Hoe old-school wil je het hebben? Dan wordt het nummer ingetypt in een computer, die hebben ze dan weer wèl. Je bestelling komt dan via een soort luik van boven waar iemand het inzet, naar beneden. Dus ik maakte me een voorstelling van dit tafereel. Er zit iemand dag in dag uit te wachten op een melding dat ze iets op moeten zoeken en dat in zo'n 'stortkoker' zetten. En wat als er niemand iets wil kopen, wat doet die persoon dan? Maar goed, er was nog maar 1 tandenborstel op voorraad en geen vier.... Vriendelijk vertelde ik dat ik ze graag vandaag wilde hebben, omdat ik anders volgende week weer op pad moet voor die dingen.

Even googlen in de auto en Blokker had ze ook in de aanbieding. Gelukkig, die bestaat ook nog. En ook in Maasluis. In de auto, gas, parkeren, winkel in en bij de balie mijn bestelling doorgeven. "Ik wil vier tandenborstels". De vriendelijke mevrouw ging op zoek in de lades en kwam tot de conclusie dat ze er nog maar twee had. Je begrijpt, mijn teleurstelling was groot. Wat een gedoe met de winkels van tegenwoordig, het kost mij (spaarzame vrije) tijd en benzinegeld en zij hebben geen voorraad met als gevolg, geen gezellige klanten. Ik ben trouwens vriendelijk gebleven, of laten we zeggen, niet onaardig geweest.

Misschien moet ik ze dan toch online bestellen? Het zal toch niet waar zijn.....

Gelukkig zit de Etos aan de overkant, die heeft ook van die dingen, en ja hoor, ik zag ze staan. Voor dezelfde prijs als bij Blokker en Kijkshop, overal een unieke scherpe actieprijs, maar overal hetzelfde. Met een tevreden gevoel ging ik naar de kassa. Het vriendelijke meisje ging zoeken in de lades, want in de winkel bleken dummie-verpakkingen te staan. En je raadt het al, "mevrouw, ik heb er nog maar 1". De meneer die naast me stond (leeftijd rond de zestig), zei: "Je moet dit ook online bestellen, mevrouw, want de winkels hebben geen voorraad meer, ze zorgen er zelf voor dat ze geen klanten meer hebben straks. En dan vinden ze het raar dat de stekker eruit wordt getrokken."

Het meisje keek me beteuterd aan; "Ja, mevrouw en ik zit tussen de klant en de winkel in en krijg dagelijks dit soort reacties, maar ik kan er niks aan doen....."

Daar sta je dan met je goede gedrag als 'redder in nood' voor de plaatselijke winkels. 

 

Ik stapte in de auto, gaf gas, ging aan de keukentafel zitten en bestelde m'n tandenborstels binnen 3 minuten, voor dezelfde prijs, zonder verzendkosten. Maandag worden ze geleverd! Gelukkig is Leo thuis omdat het schoolvakantie is.......

Een gelukkig kind is ook belangrijk!

Ik zie meestal kinderen die er keurig netjes uitzien, mooie kleertjes, haar netjes zoals het hoort en bijpassende schoentjes. Dit zou ik ook graag willen als moeder, maar mijn jongste dochter houdt van combinaties die je zelf nooit zou verzinnen met zoals het in Maasdijk toegestaan is, klompen eronder. En zo zijn er nog een aantal outfits waarbij je moet slikken als ze trots naar beneden komt 's-morgens.

Dit heeft ze al van jongs af aan gehad. Op de peuterspeelzaal moest en zou ze in haar prinsessenjurk op de schoolfoto. In de winter, wilde ze ook haar slippers aan, want ze kreeg toch geen koude voeten. Broeken die vies waren, maakten ook niks uit, want 'mam, m'n broek wordt toch vies, ook als ie schoon is'.....

Dikwijls heb ik me afgevraagd, wat moet ik hiermee? Ik vind het belangrijk dat een kind mag zijn wie zij/hij is. Zelfvertrouwen vind ik ook heel belangrijk. Dus als ik keer op keer kritiek heb, ga ik deze doelen niet bereiken. Wat vind ik dan niet leuk? Wat zit me dwars? Eigenlijk ben ik bang dat mensen denken dat ik die combinaties uitzoek, dat ik die klompen mooi vind, etc. Een soort plaatselijke schaamte.
Maaaaaaar daar heb ik me inmiddels bij neergelegd, want het zijn details in het leven. Lekker belangrijk. Ik ga ervan uit dat dit zich vanzelf corrigeert gedurende haar leven. Dit duurt vrij lang, te lang voor mijn gevoel. En als het niet komt, dan heb ik in ieder geval een kind met een eigen wil, zelfvertrouwen, een creatieve manier van combineren en bovendien is ze gelukkig dat ze alles mag dragen wat ze wil. Want de meeste kinderen in haar klas, mogen dat niet, zegt ze, die moeten aan wat hun moeder wil. En die moeders lopen dus wel vol zelfvertrouwen over het schoolplein!

En dan ontdek je ineens wèèr dat je een 'afwijking' hebt....

Als je de veertig gepasseerd bent, denk je dat je jezelf intussen wel kent. Je hebt al zo vaak voor de spiegel gestaan dat je 'eigen ik' zo vertrouwd is, dat alleen de vergankelijkheid je nog verbaasd. Niemand voelt zich toch zo oud als de leeftijd op je rijbewijs aangeeft? Ook al word je keer op keer op de feiten gedrukt, want als je je leeftijd in moet voeren op internet en je zoekt je bouwjaar, moet je steeds verder naar beneden scrollen. Je passeert de eeuwwisseling, jaren 90, 80, 70 en dan ben je er ongeveer. Als je dit digitale cijferrolletje met de hand verder moest draaien, zat je tegen een blaar aan..... Maar goed, ik wijk af van het onderwerp.

Waar ik me van bewust werd deze week, is dat je je eigen eigenaardigheden normaal vindt, en denkt dat dit bij iedereen zo is..... Noem het een 'bord voor je kop' of een nieuwe ontdekking. 

Mijn werk speelt zich voor een groot deel af op het gebied van HRM. Dus alles wat met mensen te maken heeft. Op dit moment zit ik bij alle functioneringsgesprekken van mijn collega's, heel leerzaam om op deze manier de mensen te leren kennen. Elk mens is uniek en heeft talenten. Maar ik leer ook veel over mezelf. Ik merk dat gewoonten die ik heb, vreemd kunnen zijn, terwijl ik ze doodnormaal vind. Ik denk dat dit voor een deel ligt aan de verschillen tussen mannen en vrouwen, maar of alle vrouwen dit hebben, weet ik niet. M'n zusje heeft het in ieder geval ook, daarom dacht ik ook dat het normaal was......

M'n collega's keken me aan alsof ik van een andere planeet kwam, waarschijnlijk Venus, toen ik vertelde dat ik het normaal vind dat kopjes bij de ruimte passen waar je in zit. Als je bij mij in de keuken koffie krijgt, gaat dit in passende bekers, als je in de kantine koffie drinkt, gaat dit in fifties-style, want zo is de kantine ingericht. En als we visite hebben in de woonkamer, hebben we de Royal Albert kopjes van Leo z'n moeder uit de vitrinekast. Ik word er blij van als het past, verzorgd staat, in stijl is. Noem het controlfreak, stukje autisme, doorgeslagen, ik weet het niet. Voor mij zo logisch als passende schoenen bij je jas.

Ik zou ook heel ongelukkig worden van servies wat ik zou krijgen, wat niet bij me past..... Een beker met zo'n foto bijvoorbeeld. Die zou ik spontaan laten vallen! Of allemaal soorten door elkaar, brrrrrr.

We hebben bijvoorbeeld soepkommen in een aantal kleuren. Ik zou dus nooit de roze aan Leo geven en zelf de blauwe nemen. Dat klopt niet.

Nu werd ik er dus op gewezen dat iets alleen functioneel hoeft te zijn, en dat het uiterlijk niet van belang is. Dan denk ik; "Wat zeg je nou????"

Daarom heb ik dit thuis even in de groep gegooid. Ook Leo zat me aan te kijken, van "Inderdaad, wat maakt mij dat uit?" Regelmatig heeft ie verteld dat toen hij vroeger voor zichzelf kookte, hij alles in 1 pan gooide (aardappelen, groente, vlees), het door elkaar roerde en op at..... Ik krijg er kippenvel van. Bij mij moet alles per soort op m'n bord liggen, zodat het overzichtelijk is. Daarom hebben we ook ovale borden, die zijn groter. 

Ik vind het zelf ook leuk als ik dit zo gaat bij anderen. Het voelt als voorbereid, aandacht, zorg, welkom. Daar geniet ik van. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben?

Toch ga je nadenken; is het leven makkelijker als je functioneel leeft? Misschien..... Zou ik dit kunnen? Als het moet, altijd. Zou ik er gelukkig van worden? Nee, want ik word er blij van als het klopt. Passie voor perfectie. I am what I am......

Jammer, want ik was gek op plastic tasjes.....

EWat zijn we goed bezig zeg, geen plastic tasjes meer..... Begin van het bewuster omgaan met onze wereld of een druppel op een gloeiende plaat in onze weggooimaatschappij?

Ik hoop de eerste optie, maar als ik nu om me heen kijk, denk ik nog het laatste. Wat verspillen we veel! Al die dubbele of zelfs driedubbele verpakkingen, al het papier dat zonder functie gehad te hebben de prullenbak in gaat, ballonnen die op straat en in de natuur terecht komen, en het dan maar niet te hebben over voedsel wat de prullenbak in gaat.

Vandaag was de eerste dag zonder gratis tasjes. Ik zag de mensen nog wat onwennig kijken bij de kassa, als de caissière vroeg, "Gaat het zo mee mevrouw?", terwijl de toonbank vol lang met spullen. Bij de H&M vroeg de caissière: "Heeft u zelf een tasje meegenomen of wilt u van ons een tasje voor € 0,25?" Mensen die bij de Jumbo, hun AH tassen vol laadden. Ja, waarom niet? We moeten er maar aan wennen. Maar laten de fabrikanten dan ook eens nadenken over verpakkingen..... Waarom een tube tandpasta ook nog eens in een doosje? Waarom een zakje thee in een verpakking met daaromheen een doosje en daaromheen weer plastic? Waarom komkommers in het plastic? Waarom op elke appel zo'n plastic stickertje? Kan dit allemaal niet anders?

We willen met z'n allen best minder afval, maar laten we er dan wel allemaal iets aan doen. Ook fabrikanten zelf! De politici die het hardst roepen dat ballonnen verboden moeten worden, staan straks tijdens hun verkiezingscampagne weer ballonnen uit te delen of andere troep. Ik zou zeggen, geen ballon, maar een opvouwbaar tasje! Ik heb zelf nu ook zo'n opvouwbaar tasje wat natuurlijk goed voldoet, maar wat zal ik die plastic tasjes missen! Ik ben gek op plastic tasjes. Ik verzamel ze allemaal met zorg en gebruik ze om m'n afval in te doen, waardoor ons gebruik aan pendaalemmerzakken minimaal is. In plaats van tasjes van € 0,25 per stuk (bij de Action kosten ze naar zeggen € 0,03), koop ik nu rollen van 20 stuks voor € 0,69 waar ik ook m'n afval in kwijt kan, geen probleem. Maar een beetje minder afval (lees; verpakkingen), scheelt ook pendaalemmerzakken! Een dringend verzoek om dit geen druppel te laten zijn, maar een lekkere bui regen voor nieuw leven.