Toen ik nog klein was, gingen we regelmatig naar opa en oma toe. Ze woonden in Maasland. Opa was melkboer en oma had zo'n klein buurtwinkeltje in Schiedam. Wat ging ik graag mee naar de winkel als ik bij hen logeerde. Omdat mijn ouders een kwekerij hadden, was zo'n winkeltje in de grote stad natuurlijk het toppunt van avontuur. Ik weet nog tot in de details hoe het eruit zag, waar de voorraad met kazen lag, waar de snoepjes lagen, waar welke deur zat, hoe de kast in het kleine huiskamertje eruit zag, waar 'Pietepiet' (de kanariepiet) stond, enzovoort. Vreemd trouwens dat je sommige dingen uit het verleden niet meer weet en andere tot in de details, maar dat terzijde.
Als we dan thuis waren in Maasland na een lange werkdag Schiedam, mocht ik weleens in het 'doosje van Barri' kijken. Ook dit weet ik nog tot in de details. Of oma het leuk vond, weet ik eigenlijk niet, dàt detail kan ik me niet herinneren. Ik denk achteraf dat ze het liever niet wilde, teveel emotie, maar daar was ik toen als kind niet mee bezig, bedenk ik me nu. Dat doosje fascineerde me! Ik werd ernaar toe getrokken. Nog steeds weet ik dat het in het linkerkamertje stond als je de trap op kwam, de trap kraakte, en in de kast aan de linkerzijde, op de bovenste plank stond het doosje....
Barri was "het oudste zusje" van m'n moeder. Ze is slechts 4 jaar geworden. Op een mooie dag fietste ze op haar driewielertje de afrol van de Pruimendijk in Rijsoord af, zo onder een grote zandwagen. Ze was in één moment van de wereld verdwenen.......
Dagen, weken, maanden heeft haar kleine zusje Ineke (mijn moeder) haar grote zus geroepen, want waar was ze nou...... Volgens de verhalen was mijn oma ook binnen korte tijd grijs van ellende en haarkleur, vandaar de 'uitdrukking' over 'grijze haren krijgen van iets', denk ik. Ik wist niet dat dit letterlijk kon trouwens. Ik denk dat mijn oma (en ook mijn opa) hier nooit helemaal overheen zijn gekomen. Het verlies van een kind blijft altijd als een steen in de rugzak des levens zitten die je op je rug hebt hangen en moet dragen.
In dat doosje zat 'haar leven'; de rouwlinten van haar afscheid, een gedroogd boeketje wat ze nog geplukt had voor het fatale moment, een haarlokje en veel papieren en kaarten. Dat dit 'haar' van dit meisje was geweest en dat zij die bloemetjes had geplukt, dat vond ik als kind een bijzondere gewaarwording.
Er werd niet echt veel over gepraat, wel stond de foto altijd op de kast. Ik keek altijd graag naar de foto! Dan dacht ik; dus jij bent dat meisje die zo'n belangrijke rol heeft gespeelt in het leven van mijn opa en oma èn moeder. De foto staat bij ons ook nog op de kast.Voor mij was het een soort 'Anne Frank'......
Als kind kon ik ook niet begrijpen waarom dit nou moest gebeuren. Dit was toch zo zinloos! Iemand die ik graag had willen leren kennen. Nu weet ik dat het leven vol met zinloze dingen zit en dat je het leven krijgt zoals het wordt opgediend. Toen, als kind, was dit het enige en meest zinloze wat ik kon bedenken.
Ik wist al heel vroeg dat als ik een dochter zou krijgen, ik haar Barri zou noemen. Dit was geen idee, maar een feit.... Ik dacht daar ook verder niet overna, het was zo. Gelukkig heeft mijn man dit ook goedgevonden. Barri is een vrij bekende naam in de omgeving van Ridderkerk, een afkorting van Barbara. Hier in de omgeving is het een jongensnaam, maar dan met een 'y'.....
Toen onze Barri werd geboren, was ik al een leven lang gewend aan haar toekomstige naam. Mijn moeder was totaal verrast dat haar kleindochter naar haar 'grote, kleine' zus is vernoemd. Ik heb het hier ook nooit met iemand over gehad, onbewust eigenlijk. Wat ik jammer vind, is dat mijn opa en oma dit nooit hebben mogen meemaken. Mijn opa overleed net na zijn pensioensleeftijd. Altijd hard gewerkt en heel hard gespaard voor zijn pensioentje als kleine zelfstandige en slechts 2-3 jaartjes van kunnen genieten. dat is zo'n gegeven om van te leren en het misschien zelf iets anders te doen,) Maar dat terzijde. Mijn oma overleed ongeveer tien jaar voordat Barri ter wereld kwam.
Heeft een naam invloed op een kind? Onze Barri heeft een naam met een verhaal. Dat is bijzonder. Wat ook bijzonder of vreemd is, is dat ze zeker tot haar vierde/vijfde jaar bang was van auto's. Er was echter nog nooit iets voorgevallen, maar als er een auto in de buurt kwam, schrok ze. Erin zitten was geen probleem, maar ze bleef altijd bij me en kwam niet in de buurt van rijdende auto's. Dit is nu niet meer aan de orde gelukkig, maar een fan van op de weg lopen of rijden is ze geloof ik nog steeds niet. Is dit toeval of toch iets wat van boven komen? Heeft ze een beschermengel gehad? Ik weet het niet, zeg jij het maar.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten