Dit weekend waren de open dagen bij verschillende crematoria in Nederland in verband met het 100 jarig bestaan. Een open dag met een zwart randje! Normaal gesproken kom ik daar alleen om afscheid te nemen van familie of andere dierbaren. Altijd weer een heftige gebeurtenis die vast onderdeel blijft in ieders leven.
Ik heb daarom van deze gelegenheid gebruik gemaakt een kijkje achter de schermen te nemen zonder emotionele betrokkenheid. M'n zusje zei niet direct 'ja', toen ik vroeg of ze meeging, want ze houdt hier niet echt van. Ik hou er in principe ook niet van, maar ben wel erg geïnteresseerd in dit soort zaken. Ik zou in 'deze laatste fase van het aardse bestaan' ooit wel iets willen bijdragen, in welke vorm, weet ik nog niet...... Maar goed, nadat m'n moeder aangaf ook graag hier te willen kijken, besloot m'n zusje toch mee te gaan. Zelfs m'n vader ging mee, dus een familie-uitje naar het crematorium! Bijzonder om hier met je ouders heen te gaan, want je praat hierdoor toch over dingen die anders niet zo gauw een gesprekspunt vormen aan de keukentafel.
Via een rondleiding kwamen we in alle ruimten van het crematorium. Het spannenste izijn natuurlijk de ovens, want daar gebeurt het! Er gaan altijd de wildste verhalen over de manier waarop het gebeurt, maar ik kon geen 'dubieuze' zaken ontdekken. Integendeel.
Nabestaanden mogen nagenoeg alles bepalen. Hoe alles verloopt, op welke manier, hoe lang alles duurt, etc. Zo mogen ze bij heel veel zaken aanwezig zijn, ook als de kist daadwerkelijk de oven in gaat. Een kist wordt altijd op de dag zelf gecremeerd, meestal direct na de afscheidsdienst. Er kan ook maar 1 kist in een oven; totaal zijn er twee ovens in Ockenburgh. Niet iedereen blijkt in een kist gecremeerd te worden, er zijn ook mensen die door geloof, traditie of wens in doeken gewikkeld worden. Alles kan, mits de medewerkers niet geconfronteerd worden met de persoon.
De temperatuur van de oven loopt van 850 tot 1250 graden. De kist zelf verdwijnt snel door deze hoge temperatuur, hier blijft ook geen as van over. De botten blijven echter voor een groot deel in tact. Bij elke verbranding wordt een vuurvast steentje meegegeven, waarop een uniek nummer staat om de overblijfselen te registreren. Nadat de oven wordt leeggehaald, worden de resten in een bak geschoven. Eerst worden de magnetische metalen met een magneet eruit gehaald. Daarna eventuele andere restproducten die niet in de uiteindelijke as thuis horen. Glas wordt niet aangeraden in de kist te doen, omdat hierdoor de apparatuur beschadigd wordt. Eventuele sieraden blijven door de hoge temperatuur niet in tact, maar worden 'klompjes' die verzameld worden voor een goed doel.
De basis van het lichaam wat overblijft (restant as + botten), wordt vermalen tot fijne as. Dit wordt verpakt in een koker of zwarte plastic vaas. Hier zit weinig verschil in, dit ligt aan de afspraak met de familie. Na een maand wordt de as wettelijk vrijgegeven om opgehaald te kunnen worden. Eerder kan, maar dit moet via het gerecht worden aangevraagd. Daarna kan de familie kiezen wat ze met de as willen doen. Je mag het in principe overal verstrooien. Je kunt het ook verwerken in sieraden of het in een mooie vaas doen en in een urnengalerij zetten.
Wat is er veranderd voor mij na dit bezoek? Ik ben veel te weten gekomen, heb weer veel geleerd en heb echt alles kunnen vragen wat er in me op kwam, aan een vriendelijke meneer die ons heeft rondgeleid. Het is een minder beladen locatie en onderwerp geworden, nu ik weet wat er gebeurt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten