zondag 1 december 2013

Is er een medicijn voor de ziekte die welvaart heet?

Soms voel je gewoon een blog opkomen, maar moet het nog tot één logisch verhaal worden gesmeed. Of dit deze keer gaat lukken?
 
Volgens deskundigen zitten we in een overgangsperiode. Dat betekent veranderen.... Au! Van een overvloedige weggooi-consumptiemaatschappij naar "minder voor minder". Van narcistische, zelfingenomen en niet-snel-tevreden mensen, naar een samenleving die met elkaar leert leven, respect heeft voor de natuur (plant, dier en aarde), tevreden zijn met minder en ook in positieve zin naar hun medemens kijken.
 
Uit het huidige leven gegrepen;

  • Als ik in de krant lees dat een pastoor zich verkleed als zwerver en vervolgens door de meeste trouwe volgelingen niet meer als medemens wordt gezien die je lief moet hebben, maar weg moet jagen. Dan vraag ik me af of hoe je dit geloof-technisch uit kunt leggen?

  • Als ik hoor van een collega hoe mensen hun karren volladen bij de Makro met speelgoed, alsof het gratis is, het einde van het speelgoed nabij is, het een eerste levensbehoefte lijkt te zijn, vraag ik me af of dit normaal is in wat wij noemen, crisistijd?

  • Als ik voorop onze regionale krant zie dat er zes ondernemers met hun borst vooruit staan op de voorpagina omdat ze geld inzamelen voor giro 555. Krijg ik een tweeledig gevoel; eerst ik, dan wij en uiteindelijk zij, of zoiets. Dan vraag ik me af, doe je dit ook als het anoniem zou zijn?

  • Als ik overal lees hoe het gemeenschappelijke belang in deze tijd ten onder gaat aan het eigen belang, voel je inmiddels een soort gewenning. Goede doelen die ons belazeren. Bestuurders die vinden dat ze het recht hebben gevuld te vertrekken, na er een zooitje van gemaakt te hebben. Onterechte declaraties, onterechte bonussen. Het is voor ons geen nieuws meer! Dan vraag ik me af, wie stopt dit?

  • Als ik zie hoe we met z'n allen elke gelegenheid aangrijpen om mensen in een hokje te plaatsen als er iets negatiefs gebeurt, terwijl 'Nederlands ogende medemensen' die iets doen wat niet hoort, toch hetzelfde zijn? Het is echter verleidelijk om te generaliseren. Dan vraag ik me af, kunnen we mensen als individu zien, als wereldburger?

  • Als ik ervaar dat mensen die ziek zijn (geweest), "andere" mensen worden, die de kleine dingen waarderen, dankbaar zijn voor wat ze hebben, genieten van de mooie kanten van het leven. En geen behoefte hebben aan materialistisch overschot, er bewust voor kiezen hun energie zo positief mogelijk te gebruiken. Dan vraag ik me af of anderen deze "knop" ook kunnen vinden, zonder ziek te worden?

  • Als ik bij Geer&Goor op tv een wel heel zielige mevrouw zie, die elke week maar 1 pakket bij de voedselbank krijgt en hier blijkbaar zo goed van kan eten dat ze qua gewicht zowat door haar scootmobiel zakt, d'r gelnageltjes mooi gelakt zijn, d'r laptop en Xbox staan te glimmen in de kamer, maar ze het een schande vindt dat ze van 40 euro per week rond moet komen, en ze soms niet eens shag kan kopen. Dan vraag ik me af hoe ver wij af zitten van een realistisch beeld van "arme" mensen?

  • Als ik ervaar hoe dankbaar mensen zijn die niet veel hebben en hoe ondankbaar en ontevreden mensen zijn die alles (teveel) hebben. Dan vraag ik me af of materialisme een ziekte is?

  • Als ik lees hoeveel mensen schulden hebben, omdat ze dingen hebben gekocht die ze niet konden kopen, maar wel wilden hebben, omdat ze vonden dat ze dat verdienden of dat ze daar recht op hadden. Dan vraag ik me af of de lol van het "hebben" opweegt tegen de zorgen om je schuld af te betalen?

  • Als ik hoor hoe onze kinderen het druk hebben met opsommen wat ze allemaal willen hebben en dit heel gewoon vinden, en kinderen die niet veel hebben blij zijn met alles. Onze welvaartkinderen willen Uggs, een iphone, Xbox, TV, laptop, etc. Kinderen die de NL cultuur nog niet goed kennen, zie je verbaasd kijken naar 'de man met baard' die zomaar cadeaus geeft in een supermarkt; Het meisje stond perplex en ging terug naar de Sint om hem te bedanken en vertelde hoe blij ze met het cadeautje was. Onze welvaartskinderen zouden teleurgesteld zijn dat ze niet kregen wat ze gevraagd hebben. Dan vraag ik me af wat voor wezens we creeëren?

  • Als ik zie hoe mensen met zichzelf bezig zijn. Het druk hebben met het plannen van hun vakanties, computerspelletjes, shoppen, etc. Het niet meer zo belangrijk vinden te werken, nuttig te zijn; het wel best vinden zo. Vinden dat ze alleen rechten hebben en het niet eerlijk vinden dat ze nog plichten hebben. Dan vraag ik me af hoe ons dit heeft kunnen gebeuren?

  • Als ik hoor hoe mensen zich opstellen naar mensen met een andere afkomst/cultuur, schaam ik me bestwel dat wij zo kortzichtig zijn en vrees met enige vrees hoe onze kinderen in deze multiculturele samenleving hun plekje gaan verwerven. Dan vraag ik me af waar het gevoel vandaan komt, je boven anderen verheven te voelen?

  • Als ik zie hoe we met dieren omgaan in deze tijd, alleen omdat we meer willen. En dit ten koste van de natuur. We er niet bij na willen denken waar ons angora trui vandaan komt. Hoe het leven was van ons sateetje. Dan vraag ik me af of we andere wezens ook een goed leven gunnen?

Ik besef dat ik ook onderdeel ben van de huidige maatschappij. En me dus ook laat meeslepen en vormen. Een stukje opvoeding, ervaring, weet-niet-beter-syndroom. Ik vind  dingen "normaal", die misschien wel niet normaal zijn....
Als ik deze opsomming teruglees, vraag ik me af waar die knop zit, zodat we naar de nieuwe wereld kunnen? Ik heb er eigenlijk wel heel veel zin in!

1 opmerking:

  1. We worden meegesleept en 'geven toe' aan veel zaken waar we van huis uit anders over dachten. Doe allemaal normaal, weet dat er grenzen zijn en ga daar 'gewoon' niet overheen.
    Ik zie veel verwennerij om me heen. "Hebben ze hier zelf voor gewerkt?" vraag ik me dan af. Als dit al de nieuwe BASIS-gedachte zou zijn voor iedereen, dan genieten we meer en langer van onze 'zelf-verdiende' spulletjes.
    Ik heb ook wel zin in de 'nieuwe wereld'.

    Gert van der Schee

    BeantwoordenVerwijderen