Verboden voor etenswaren

Ik weet nog goed dat mijn vader boos werd als wij vroeger etenswaren in de vuilnisbak gooiden! Wij hadden dieren thuis, die altijd wel trek hadden. Dus daarom was het bij ons echt 'not done'  iets weg te gooien wat nog eetbaar was. Al ging het maar om een klokhuis....

Dan zat ik lekker voor de TV met m'n appeltje en moest ik naar de dichtsbijzijnde papegaai of iets anders warmbloedigs wat klokhuizen lust, lopen. Als puber was ik natuurlijk liever lui dan moe, dus verstopte ik het in de prullenbak. Het leek alsof we camera's hadden hangen, want in de meeste gevallen werd ik wel betrapt. 

Als m'n kinderen nu bij opa en oma zijn, zie ik hetzelfde tafereel. Opa heeft ogen in z'n achterhoofd voor dit soort dingen.

En dit gen blijkt ook nog eens erfelijk te zijn..... Ik heb standaard een emmertje op het aanrecht staan voor afval voor de dieren. Ook ìk haal het niet in m'n hoofd om iets weg te gooien, waar ik de kippen een plezier mee kan doen. Als ik naar buiten loop met m'n emmertje staan de geiten, kippen en konijnen al te springen achter het hek. Daar krijg je dan ook vanzelf een schuldgevoel van, als je het toch in je hoofd zou halen iets weg te willen gooien.

Net als vroeger vind ook ik regelmatig verstopte, uitgedroogde etenswaren in de laden van de salontafel, in de boekenkast en in de antieke grammofoon. Geen zin om te lopen blijkbaar. Maar ze gaan dan alsnog in m'n emmertje.

Deze week ontdekte ik broodkorsten in de afvalbak. Gewoon bovenop, in het zicht. Dus ik vraag aan Leo: "Wie heeft dat gedaan?" Hij zegt: "Ik niet, anders had ik ze wel verstopt in die bak!"

Dat klokhuis met die appel eromheen, valt dus niet ver van de boom blijkbaar.