En dan ontdek je ineens wèèr dat je een 'afwijking' hebt....

Als je de veertig gepasseerd bent, denk je dat je jezelf intussen wel kent. Je hebt al zo vaak voor de spiegel gestaan dat je 'eigen ik' zo vertrouwd is, dat alleen de vergankelijkheid je nog verbaasd. Niemand voelt zich toch zo oud als de leeftijd op je rijbewijs aangeeft? Ook al word je keer op keer op de feiten gedrukt, want als je je leeftijd in moet voeren op internet en je zoekt je bouwjaar, moet je steeds verder naar beneden scrollen. Je passeert de eeuwwisseling, jaren 90, 80, 70 en dan ben je er ongeveer. Als je dit digitale cijferrolletje met de hand verder moest draaien, zat je tegen een blaar aan..... Maar goed, ik wijk af van het onderwerp.

Waar ik me van bewust werd deze week, is dat je je eigen eigenaardigheden normaal vindt, en denkt dat dit bij iedereen zo is..... Noem het een 'bord voor je kop' of een nieuwe ontdekking. 

Mijn werk speelt zich voor een groot deel af op het gebied van HRM. Dus alles wat met mensen te maken heeft. Op dit moment zit ik bij alle functioneringsgesprekken van mijn collega's, heel leerzaam om op deze manier de mensen te leren kennen. Elk mens is uniek en heeft talenten. Maar ik leer ook veel over mezelf. Ik merk dat gewoonten die ik heb, vreemd kunnen zijn, terwijl ik ze doodnormaal vind. Ik denk dat dit voor een deel ligt aan de verschillen tussen mannen en vrouwen, maar of alle vrouwen dit hebben, weet ik niet. M'n zusje heeft het in ieder geval ook, daarom dacht ik ook dat het normaal was......

M'n collega's keken me aan alsof ik van een andere planeet kwam, waarschijnlijk Venus, toen ik vertelde dat ik het normaal vind dat kopjes bij de ruimte passen waar je in zit. Als je bij mij in de keuken koffie krijgt, gaat dit in passende bekers, als je in de kantine koffie drinkt, gaat dit in fifties-style, want zo is de kantine ingericht. En als we visite hebben in de woonkamer, hebben we de Royal Albert kopjes van Leo z'n moeder uit de vitrinekast. Ik word er blij van als het past, verzorgd staat, in stijl is. Noem het controlfreak, stukje autisme, doorgeslagen, ik weet het niet. Voor mij zo logisch als passende schoenen bij je jas.

Ik zou ook heel ongelukkig worden van servies wat ik zou krijgen, wat niet bij me past..... Een beker met zo'n foto bijvoorbeeld. Die zou ik spontaan laten vallen! Of allemaal soorten door elkaar, brrrrrr.

We hebben bijvoorbeeld soepkommen in een aantal kleuren. Ik zou dus nooit de roze aan Leo geven en zelf de blauwe nemen. Dat klopt niet.

Nu werd ik er dus op gewezen dat iets alleen functioneel hoeft te zijn, en dat het uiterlijk niet van belang is. Dan denk ik; "Wat zeg je nou????"

Daarom heb ik dit thuis even in de groep gegooid. Ook Leo zat me aan te kijken, van "Inderdaad, wat maakt mij dat uit?" Regelmatig heeft ie verteld dat toen hij vroeger voor zichzelf kookte, hij alles in 1 pan gooide (aardappelen, groente, vlees), het door elkaar roerde en op at..... Ik krijg er kippenvel van. Bij mij moet alles per soort op m'n bord liggen, zodat het overzichtelijk is. Daarom hebben we ook ovale borden, die zijn groter. 

Ik vind het zelf ook leuk als ik dit zo gaat bij anderen. Het voelt als voorbereid, aandacht, zorg, welkom. Daar geniet ik van. Ik vraag me af of andere mensen dit ook hebben?

Toch ga je nadenken; is het leven makkelijker als je functioneel leeft? Misschien..... Zou ik dit kunnen? Als het moet, altijd. Zou ik er gelukkig van worden? Nee, want ik word er blij van als het klopt. Passie voor perfectie. I am what I am......