Klopt jouw zelfbeeld bij je uiterlijk en gedrag?

Ik hoorde het deze week Maik de Boer zeggen op tv; mensen denken dat dingen nog wel kúnnen, terwijl het eigenlijk niet meer kan! Het zelfbeeld blijkt jonger te zijn dan het beeld wat anderen van je hebben. Hij gaf als advies eens aan mensen om je heen te vragen wat ze bijvoorbeeld van een bepaald kledingstuk vinden. Wees blij met een eerlijk antwoord, want dan hebben ze het beste met je voor! Gepaste kleding maakt juist jonger!

Iedereen om je heen roept wel zo lekker cliché, je bent zo jong als je je voelt! Er is echter een verschil tussen voelen, denken en willen zijn. Ben je dan zoveel jonger dan je eruit ziet? Welk beeld klopt, vraag je je af? En maakt het überhaupt wat uit? Het wordt een ingewikkeld verhaal zo.

 

Ik voel me eerlijk gezegd ook nog best jong. Als ik met mensen praat die rond de vijftig zijn, vinden zij zichzelf ook nog jong!? Je ouders die met je mee zijn gegroeid, worden ook nooit ècht oud? Het lijkt alsof ze altijd hetzelfde blijven op een grijs haartje na.... Als je er goed overna denkt, zie je wel dat je ineens een generatie opgeschoven bent. Ik ben nu zelf, ik-krijg-het-er-zowat-niet-uit, van middelbare leeftijd.

 

Het leven gaat zo snel dat je in je hoofd de vergankelijkheid van het lichaam niet bij kunt houden en dus daarom meestal ook achterloopt. Als ik terug denk aan mijn oma (moet rond de zestig zijn geweest) die heel de dag in zo'n velourse fauteuil met haar watergolvende kapseltje zat te wachten totdat er iemand kwam. Die fase duurde zo'n twintig jaar. Als ik mijn ouders nu zie, is die fase nog lang niet aan de beurt. Ik denk dat deze fase 15-20 jaar opgeschoven is. Opa's en oma's van nu zijn hipper en fitter, toch?

 

Ik zie foto's van mensen om me heen die rond de veertig (mijn leeftijd) zijn, terwijl ik, voordat ik de leeftijd wist, dacht dat ze minstens 10 jaar ouder waren. Ik zie foto's van oud-klasgenoten waarbij ik denk, ja, jullie worden oud! En dit denken zij ook van mij!

Ik werk weleens met twintigers en denk dat ik maar een paar jaar scheel met hen en van deze tijd ben, maar voor hen ben natuurlijk gewoon een vrouw van middelbare leeftijd.....

 

Toen ik richting de puberteit ging, vond ik m'n ouders "antiek", terwijl zij toen veel jonger waren dan ik nu. Voor mijn gevoel klopt dat nu dus niet, want ik ben toch nog jong? Toen mijn moeder veertig was, was ik al zowat het huis uit....

 

Wat hebben we als jongeren vroeger gelachen om die veertig- en vijftigers die je tegenkwam op feesten en partijen. We hielden ze voor de gek en ze dachten dat ze er nog bij hoorden ook! Van die kansloze overblijvers en versleten tweedehands-en noemden we ze! Nu zie ik die verhalen op Facebook van die feestende veertigers en vijftigers die in hun tweede jeugd zitten. Alleen lijkt het nu niet zo raar als toen!

 

Ik denk dat je gewoon jezelf moet zijn. Als je jeugdige kleding wilt dragen, gewoon doen. Als je wilt feesten, gewoon doen. En als de jeugd lacht, denk dan dat ze dit doen omdat ze je hip vinden. Gun ze ook die pret die ik vroeger hebt gehad.