Mensen die in schaarste hebben geleefd, de oorlog hebben meegemaakt, zijn door hun ervaring vele malen zuiniger dan wij nu zijn. Wij denken dat we het zijn, omdat we levensmiddelen niet zomaar weggooien, denken we. Maar is dat allemaal wel zo?
Als ik de media moet geloven, gooien we kilo's eten weg per maand. We hebben de mogelijkheid om ons karretje bij elke supermarkt toch weer vol te laden.
Dat was 70-75 jaar geleden wel anders. Ik heb met mijn vriendin die vorig jaar overleden is, veel gepraat over de oorlog. Ze was een jong volwassene in de oorlog dus heeft het heel bewust meegemaakt. Ze woonde in Rotterdam, een straat verder dan waar het bombardement plaatsvond. Haar vader is verhongerd in de oorlog. Is gevlucht naar Friesland op de fiets, waar wel eten was. Dat kunnen wij ons toch niet voorstellen......
De eenvoud en zuinigheid waarmee ze haar leven leidde, fascineerde me. Ze bewaarde werkelijk waar alles. Ik bewaar veel, maar wat zij allemaal bewaarde, gooi ik toch echt weg. Alle verpakkingen van levensmiddelen bewaarde ze of hergebruikte ze. Een doos met sinaasappelnetjes, een doos met boterdoosjes, een doos met papieren zakjes van de apotheek, ga zo maar door. Want het was zonde dit weg te gooien, want het was nog goed.
.jpg)
Toen ze nog 'jong' was en met pensioen ging, na een actief werkzaam leven, keek ze alle reclamefolders wekelijks na en maakte een lijstje hoe ze zo goedkoop mogelijk uit kon zijn met haar boodschappen. Bij mooi weer ging ze te voet de supermarkten van het Westland af, zo had ze ook nog beweging, vertelde ze dan.
Elk dubbeltje keerde ze om, terwijl dit echt niet hoefde, maar het zat er gewoon in. Nooit heb ik gezien dat ze zichzelf verwende met iets lekkers. Ze kocht alleen de basisboodschappen die ze nodig had. Dat was genoeg voor haar. Ze kon wel genieten van lekkere dingen die anderen meenamen voor haar, maar zelf kocht ze dit niet. En toch was ze altijd tevreden en als ze iets kreeg, wat het ook was, dankbaar.
Op haar afscheidsdienst werd het lied 'Het zijn de kleine dingen die het 'm doen' gedraaid, wat een mooie afsluiting was van haar tevreden leven.
Hier kunnen wij in 2015 met recht een voorbeeld aan nemen en ook jongere generaties, want alles hebben is helemaal niet zo vanzelfsprekend en zaligmakend. En word je een tevreden mens als je alles hebt of krijgt?
Martine dit is zo herkenbaar voor mij, mijn moeder en haar familie zijn wel weg gebombardeerd uit Rotterdam. . Ik weet alleen uit de overlevingsverhalen dan dat ze met een handkar helemaal vanuit den haag naar haarlem gingen lopen om voedsel te bemachtigen. er was in de steden dus niets. en ja zij had ook die bewaar woede. de koelkast gebruikte ze niet als koelkast want die vond ze eng. maar hij stond barstens vol met plastic bakjes en zakjes en dergelijke want dat gooide je niet weg zonde het was her te gebruiken, alleen wist ze niet hoe. Voor dat de oorlog uitbrak had ze een harts vriendin helaas was deze joods en die heeft ze dus ook nooit terug gezien, mijn vader zat samen met een vriend bij het verzet en die vriend is in april 1945 doodgeschoten door de duitsers. Wij mogen bewondering hebben voor die generatie zij hebben nederland weer opgebouwd. met veel schade en misschien schande maar wij moeten wel hun voorbeeld volgen en zuinig zijn op wat er nog over is op deze wereld voor onze kinderen en kleinkinderen.. 4 mei zijn wij met zn allen echt twee minuten stil ook zelfs onze kleinkinderen en 5 mei gaat de vlag weer volop uit. leve onze vrijheid en onze mogelijkheden.
BeantwoordenVerwijderenLeuk verhaal weer, en heel herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenWeet je ook waar ze de sinaasappelnetjes voor gebruikte?
Geen idee..... Dat hebben wij ons ook afgevraagd. Deze doos vonden we pas toen ze al was overleden.
VerwijderenIk las laatst ergens dat je sinaasappelnetjes kunt vullen met restjes zeep om daar je handen mee te schrobben na het tuinieren.
Verwijderen